20 en 21 september : op verkenning.

 

Zoals jullie ondertussen allemaal al wel weten, starten onze baasjes altijd en overal heeeeel langzaam op. Ppfff, dat heb je natuurlijk als je baasjes hebt die al wat ouder worden.

Maar allé, soms heeft het ook zijn voordelen hoor, dan kunnen wij zelf ook lekker slapen en rusten.  En we zouden niet willen ruilen, even duidelijk zijn hoor want anders krijgen jullie misschien foute ideeën, en da willen we niet. 😊

 

Maar, gisteren zijn we wel al op verkenning geweest. Allé, op verkenning, met de auto naar de naburige dorpjes op zoek naar winkels. Daar even binnen, kijken wat er te scoren valt. En wat een geluk hadden wij, echt hè, wij kregen een pelsje om op te liggen.  Zooo lekker zacht en warm, dat komt wel van pas hoor in de caravan want de nachten zijn hier koud.

 

En gisteren kregen we ook nog wel een paar buien over ons heen, dus ja, dat was dus buiten de winkel verkenning ook weer rustig aan doen in de caravan. Gewoon naar buiten loeren, want buiten de mooie luchten is er altijd wel wat te zien hoor.

 

 

En dan vandaag, de 21^e september, ook vandaag begon de dag langzaam. Maaar, de baasjes zijn nu echt bezig geweest met de voorbereidingen van wat we allemaal kunnen doen. GPS’n zijn weer helemaal up-to-date én…… ze voorspellen weer beter weer.

Graag hoor want wij zijn die nattigheid toch wel een beetje beu hoor. En dan die kou. 1°C vannacht, wat dachten jullie? Dekentjes en pelsjes, maar ook dan is het nog snel te fris. En jasjes? Daar slapen wij niet zo graag in. Als het nog kouder wordt, zullen we wel moeten naar het schijnt, maar voor nu liever nog niet hoor.

 

Allé, nu weer over naar de orde van de dag hè. Toen dus alles zo’n beetje op zijn punt stond zijn we aan de verkenningsronde begonnen vanop de camping. Dat wil zeggen, wel ieder apart.

Baasje is vertrokken met de Wo omdat de Wo als rasechte puber nog heeeeelll veeel moet trainen, dat heeft die jonge witte god echt wel nodig. Anders wordt meneerke een echt rampenplan. Hoezo puberen? Was ik ook zo fel toen ik jong was? Nee hoor, vast niet, dat weet ik wel zeker. Ik was gewoon altijd al een brave jongen.

Toen baasje met de Wodan vertrok was bazinneke nog aan het afwassen, ik dacht dus dat ik niet mocht gaan wandelen, dus heb ik heel zachtjes gepiept. Bazinneke vond dat niet zo leuk en dreigde ermee dat, als ik bleef piepen, ze echt niet met mij op pad ging. Dus ben ik vanaf dat moment maar heel stilletjes naast de caravandeur gaan zitten wachten tot ze klaar was.

 

En mijn geduld werd beloond. Eerst een stukje over de camping, maar dat stukje kende ik dus al want dat heb ik met haar al een paar keer gedaan. Zo heb ik bazinneke de weg gewezen naar de plaats waar ze het chemisch toilet moeten legen. Slim van mij hè.

Maar vandaag was het dus anders en kwamen we aan de ingang. En ja hoor, we verlieten de camping om daar recht tegenover in de natuur te verdwalen.

Wat was het daar mooi seg, en stil op een enkele wandelaar na. Het enige jammere is dat we daar overal aangelijnd moeten lopen omdat het natuurgebied is. Maar uiteindelijk vinden wij dat niet zo heel erg hoor.En gelukkig heeft bazinneke wel een paar foto’s genomen. Zo kunnen jullie toch ook een beetje mee genieten. Bazeke, die vergeet dat altijd hè, dus het stuk van de Wo, dat moeten jullie missen.

 

Zo leuk allemaal, die nieuwe paadje, dan valt er ook veel te snuffelen, al die nieuwe geurtjes.  En weet je wat het rare is, ik versta alles onderweg, ik kan die geurspoortjes best vertalen hoor.  Echt goed van mij toch hè? Bazinneke is dan heel trots op mij. 

We zagen onderweg ook paddenstoelen, zo mooi en zo kleurrijk. Zelfs een rood met witte stippen. Alleen, geen kabouters gezien. Of misschien zijn die wel onder mijn lompe poten beland want die moeten echt heel klein zijn want hun paddenstoelenhuisje was ook echt heel klein hoor.  Ik ben nochtans heeel voorzichtig geweest.

 

 

En we kwamen nog meer mooie dingen tegen, een leuk bruggetje waar ik weer heel even fotomodelleke mocht spelen.

 

Dit bruggetje loopt over het mooie water van de Wietze.

Vandaar ging het terug naar de camping waar baasje en de Wo al op ons wachten.

 

Bazeke had hun zeteltjes lekker in het zonneke gezet en zo hebben we met zijn allen even genoten van de mooie blauwe lucht, van het zonneke en van de rust op de camping.

 

Nadat we dan wat later, als het zonneke stilletjes aan achter de horizon verdween en we onze buikjes alweer rond hadden gegeten, zijn we weer de caravan in getrokken.

En terwijl ik de blog aan bazinneke aan het dicteren was, zagen we de lucht in brand staan, zo mooi. Nog even een paar fotokes van deze avond en dan is ons avonturenverhaal weer compleet. Voor vandaag tenminste.

Straks nog even naar buiten voor een plas en dan kunnen we weer gaan slapen.

 

En dan zeggen wij : tot onze volgende belevenissen.

Groetjes,

Lemmy & Wodan.

Vertrek uit Nijkerk, aankomst in Müden/Örtze, Duitsland

 

Hallo, hier zijn we weer, en we hebben wel wat te vertellen hoor want deel 2 van onze reis, van onze avonturen is begonnen.

We zullen het jullie eens allemaal vertellen se…….

 

Eerst en vooral nog Nijkerk, Camping De Maaneschijn waar we in alle rust 18 dagen hebben doorgebracht met veel visite.

 

De voorlaatste dag kwam tante Phyll nog even langs met haar mooie meisje Zazu. Maar het was zulk een slecht weer, het regende pijpenstelen, daarom ben ik maar binnen gebleven want dat slanke meisje bleef ook in de auto, tja, die frêle meisjes, die kunnen niet zo veel hebben hè. 

En de Wo? Die lag in zijn benchke met een regendekje erover. Lollig hoor, maar diene kleine zit daar dus niks mee in, dus….  Enfin, baasjes en tante Phyll hebben nog een laatste keer deftig kunnen bij kleppen en wij kregen weer lekkere visjes van ons tante, we werden allemaal super verwend. Mmmm smulllleeeenn!!!!!

’s Avonds kwam ook tante Melissa weer even aanwaaien om afscheid te nemen, en natuurlijk had zij Twinkel ook weer bij, ook zij heeft de baasjes en ons vaak verwend.

 

Tussendoor hadden de baasjes al een deel ingepakt, maar er was nog veel te doen. Dit moesten ze allemaal tussen de buien door doen enneeeuuhhhh dat lukte niet zo best, toch probeerden ze zo veel mogelijk droog in te pakken.

En wij? Wij bleven lekker droog en warm, slapen in de caravan. En als het echt pijpenstelen regende, dan kwamen de baasjes even bij ons, schuilen voor de regen, maar wel gezellig samen.

 

Maar dan kwam de dag van vertrek. Nog steeds een natte bedoening, met deftige regenvlagen, maar baasjes deden wat ze konden. Als het maar blijft regenen, dan moet je wat. En zo besloten ze om ons al maar in de auto te zetten zodat wij lekker droog zaten want wij zijn natuuuuurlijk het belangrijkste. 

En dan de rest, das maar inboedel hè. Toch geprobeerd om dat allemaal dan maar zo droog mogelijk in te pakken. Jammer genoeg werd dat half nat, maar, wél zo schoon mogelijk in gepakt.

Uiteindelijk was het daar, voor ons plaatsje,  een beetje modderig en glad geworden met als gevolg dat baasje de grond nog eens gekust heeft. Nee, wij konden er niks aan doen, wij zaten dus al braafjes in de auto.

Nou seg, dat was best wel even schrikken. Ondanks de regen was het baasje vrolijk aan het zingen en opeens, pats, gedaan, stilte en een pijnlijk recht krabbelen. Gelukkig leek het allemaal nog wel mee te vallen zodat baasjes toch gewoon verder konden doen met inpakken. Die vieze modderkleren die zijn voor de wasmachine. En  eigenlijk vonden wij dat best wel leuk. Baasje zeurt soms omdat wij zo vies zijn als wij in de modder gespeeld hebben. En nu..... nu lag hij zelf in de modder. 

We hadden daar sinds de vorige dag ook weer nieuwe buren en die waren zooo lief dat ze zelfs koffie zetten voor de baasjes. Dat werd dan ook nog een poosje babbelen en zo werd het al bijna half 12 vooraleer @Home achter het Katje hing. Nog snel even de lichten gecontroleerd en we konden op pad.

 

Het werd een lange en vermoeiende rit, mede door de felle regen op sommige momenten. En natuurlijk moesten er ook een paar plas-stops gehouden worden, was het niet voor de baasjes, dan was het wel voor ons, of om te drinken, want zo lang in de auto, daar krijgen wij dorst van hoor.

 

                                       

En dan hadden we nog pech, moesten we een afrit nemen, en dat lukte prima, maar die afrit splitste zich op en wij moesten de richting van Berlin aanhouden. Nou dat ging hem niet worden want die was afgesloten en we hadden nergens een bord gezien waarop dat aangegeven stond. Gemist of was het er niet? Geen idee, maar we moesten dus wel een 17 km. omrijden om weer op de juiste route te zitten. Gelukkig viel dat ook allemaal reuze mee, en dus kon de rit veilig weer verder gaan.

 

Maar toen stak er een ander angeltje de kop op. Mmm benzine… Tja, door dat omrijden zou het behoorlijk nipt worden en bazinneke is altijd van het panikeren hè. Tja, die gaat altijd al tanken als de benzinemeter nog maar net op half of net onder half staat. Baasje vond het net leuk en spannend, kunnen we toch meteen testen of we met de reserve echt zoveel kunnen rijden als ze opgeven.  Nee, daar kon bazinneke echt niet mee lachen hoor.

De benzinemeter gaf dus aan dat we nog 160 km. konden rijden en we moesten er nog 150 doen. Snappen jullie het? Nou kan ik jullie wel vertellen dat bazinneke het bijna in haar broek deed (allé, dat was niet zo hoor, maar zo zeggen mensen dat toch, is het niet?). Uiteindelijk zagen ze een bord voor een tankstation, maar dat zagen ze niet, bleek dat ze daar een afrit voor moesten nemen. Mmm Duitsland, hier werkt het weer allemaal anders dan bij ons. Daar zie je ze van kilometers ver al vlak tegen de autostrade aan.

Maar toen ze dat dan ook al snel door hadden  zijn ze natuurlijk wel op de volgende afrit waar een tankstation aangegeven stond, even gaan tanken.

Zo konden we met een gerust hart de weg weer op en bazinneke was weer helemaal blij en opgelucht dat we zonder problemen op de camping zouden geraken.

Er brak toen wel plots nog een echt noodweer door, maar gelukkig maar van kortere duur, en toen we steeds korter bij kwamen, brak het zonnetje door de wolken.

 

Daar aangekomen liet het baasje ons er even uit terwijl bazinneke ons ging aanmelden. Zo leuk want ze mochten zelf een plaatsje uitkiezen.

Amai seg, leuk, ja, maar ook deksels moeilijk.  Wat een onderneming. Hier hebben we geen Wifi, daar staat de wind fout, hier is geen gras meer, daar liggen enkele honden, dus misschien te druk voor ons. Douches en toiletten ver of kortbij….. En zo stonden de baasjes in de gietende regen te overleggen welke plaats ze zouden kiezen.

Uiteindelijk kozen ze plaats nr. 26, op een hoek met kleine haagjes zodat wij afscherming hadden en schaduw voor als er zon moest zijn. Dat weet je maar nooit, ook in september niet. De caravan met de rug naar de wind en hopelijk gaat het goed. De auto vlakbij , dat zagen ze wel zitten.

 

Dus gaan aangeven welke plaats ze kozen en toen, eindelijk, eindelijk kwamen ze ons weer ophalen. We hebben al die tijd prima opgepast op de auto en de caravan hoor. En als beloning kregen we van de campinguitbaters een welkomstpakketje, speciaal voor ons, hoe leuk is dat niet. 

Maar, toen moesten we nog even in de auto blijven tot de caravan netjes op zijn pootjes stond. En het grootste deel weer op zijn plaats stond. De rest komt later wel zeiden ze want ja, wij hadden honger, en zij ook hoor.

Zo gezegd zo gedaan, wij mochten ons buikje vol eten, een uurtje later dan normaal, maar das ook geen ramp. Daarna aten de baasjes eindelijk en toen was er rust.  Of toch niet hoor want…. Wij wilden aandacht, na zo’n dagje slapen in de auto en kort even er uit voor een plas,  wilden wij wel knuffels en gek doen en spelen en knuffelen en knuffelen en knuffelen.

Na uiteindelijk nog een laatste rondje gelopen te hebben, konden we dromen van deze dag en van de komende avonturen.

 

Vandaag zijn we dan alweer de 19^e september, en toen bazinneke ons vanmorgen even ging uitlaten met een klein rondje, heeft ze al maar meteen een geocache gelogd. Straf hè, ligt er hier eentje vlak bij de camping. Vond ze natuurlijk het einde.

En verder hebben de baasjes nog wat in orde gemaakt aan de caravan want de boeking van 3 dagen is al verlengd tot zeker een week. Dus…. Dat beloofd, maar we hebben dan ook een heel fijn plekje hier. 't zou maar erg zijn hè, als dat niet was. Ze hebben het tenslotte toch zelf gekozen.

 

 Dit is ons plekje

En dit is het uitzicht vanop ons plekje.

Zicht naar beneden, naar de ingang toe.

En de wolken vanuit de caravan.

Zo, ik denk dat dit voorlopig alles is wat wij willen vertellen. Morgen gaan we op verkenning naar winkels en bakkers en zo, dat zal vast nog niet zo’n heel groot avontuur worden, maar avonturen komen er vast en zeker.

 

Bis bald, beim nächsten Abenteuer,

Lemmy & Wodan.