14 november : geocaching in Rostock & morgen weer naar huis.

 

 

Nou de vorige dagen waren rustige dagen, na het concentratiekamp van Sachsenhausen waren de baasjes moe. Ook het koudere weer en de heftige wind  werkte een beetje negatief op hun lijven. Nu ja, ik voel dat ook al hoor want ik ben niet meer van de jongste natuurlijk, maar ik voel me nog steeds een jonge held en zo gedraag ik me ook, ikke de Lem hè, ne stoere kerel.

Alhoewel, als ik me dan met de Wo vergelijk, dan merk ik toch dat ik best een “ouwe vent” aan het worden ben.  Maar goed, daar gaat het dus niet over.

 

De baasjes hebben de afgelopen dagen heel hard getwijfeld. Blijven we nog hier in Sommersdorf aan het Kummerower meer, gaan we naar een andere camping (dichter op huis aan), of gaan we gewoon naar huis.

De reden? Awel, ze voorspellen hier sneeuw voor eind van de week en temperaturen van - 5°C. 

En dan de lucht gisteren, die zei ook zoiets van : er zit sneeuw in de lucht.

Niet dat wij dat snappen hoor, sneeuw in de lucht en de lucht voorspelt….. eeeuuuuhhhh nou ja, ’t zal wel zo zijn hè. Enne, jullie begrijpen dat vast beter, vermoeden we.

Want nee, wij hebben de lucht niet horen praten, maar wel de eenden, de ganzen, de kraanvogels, ééénnn we hoorden ook de otters die veel meer geluid produceerden dan normaal. 

Enfin, het was, vooral tijdens het laatste uitlaatrondje, ’s avonds zo rond 10 uur. Dan is het hier al aardedonker en meestal ook behoorlijk stil. Enkel wij stappen er dan luchtig op los, baasjes met hun koplamp en wij met ons flikker-halsbandjes om.  En we hoorden alles praten, ja, het leek echt op praten. Het leek alsof ze dieren wat wilden vertellen, of ze samen aan het beslissen waren, of elkaar waarschuwden. Tja, we weten het natuurlijk niet want wij verstaan hun taal niet, wij praten honds en verstaan mensen taal, maar dit? 

Het klonk gewoon anders dan anders, of er iets van verandering in de lucht hing. Ja, het gras zag hier en daar wat wit, je zag onze adem vliegen en dan de sneeuwvoorspellingen, het zal er vast wat mee te maken gehad hebben.

Het leek of de nacht, de avond opeens boordevol leven zat. Zo raar, maar ook, zo mooi om dit mee te maken.

 

 

Uiteindelijk besloten de baasjes om toch nog even hier te blijven.

Tjaaaa schijnbaar zitten wij daar ook voor iets tussen. Hoezo? Nou moeten jullie luisteren.

De Wo is, zoals jullie weten een echte puber, een echte, in de volle zin van het woord, een Puber… met een Hoofdletter.

Maar hier op deze camping lijkt hij een pak rust gevonden te hebben. Het pootje baden in het meer, het rustig aanrollende water, het zachte ruisen van de wind, de stilte en de rust op de camping. Het maakt dat de Wo ook tot rust komt en hij gewoon ook kan liggen slapen, yep, zonder mij lastig te vallen. Heerlijk is dat, ik hoef niet altijd meer te spelen met hem.

En wat nog belangrijker is? De Wodan is hier ook heel goed aan het leren dat goed gedrag beloond wordt. Hij wandelt steeds beter aan de lijn, zonder te trekken, zonder in de lijn te gaan bijten, gewoon rustig. Enkel als hij dringend moet, dan is het nog trekken, maar dat begrijpen de baasjes natuurlijk ook wel. Hij hoeft zeker niet meteen alles perfect te doen.

En ja, hier kan de Wo ook vaak los, heel belangrijk want de Wodan moet ook leren om aandacht te hebben voor de baasjes en met zijn puberstreken had hij aandacht voor van alles, behalve voor de baasjes. Dus met loslopen, moet hij ook terug komen als de baasjes roepen en hij had nogal vaak van die boxer-frikandellen in zijn oren zitten waardoor horen dus niet meer lukte.

En dàt gaat nu allemaal een stuk beter hier.

 

Zelfs de koeien zijn niet zo interessant meer als voorheen. En dan heb je nog de honden die naar doen en vies blaffen, nou begint de Wodan die ook te negeren. Toppie hè, baasjes zijn best trots op hem.

En ik stiekem ook want ik ben toch zijn grote broer en ik geef toch wel het voorbeeld. Eeuuuhh, maar eerlijk? Niet altijd hoor.

 

De baasjes zijn ook helemaal blij omdat ik helemaal dol en vrolijk ben, omdat ik hier op de camping en tijdens deze vakantie helemaal open gebloeid ben zoals zij dat noemen, maar ook omdat ik soms ook van die puberstreken krijg,  yep zelfs met mijn + 7 jaar.  mmmmm in de lijn bijten is leuk. Tegen baasjes opspringen is soms ook leuk, behalve als ze dan boos worden. Maar toch blijft het soms leuk. Tja, ik moet toch duidelijk maken dat ik gewoon een blije en vrolijke kerel ben.

En dan de rest? tja, ik het ook nooit gehad met honden die blaffen of brommen, die zou ik ook liever aangevallen hebben dan me te laten overblaffen. En ook al deed ik het niet voor de baasjes, toch was de zin er toe steeds groot. Maar hier heb ik eindelijk geleerd dat de snoepjes die de baasjes me geven als ik die stomme honden negeer, toch veel belangrijker zijn.  Nou ja, niet alleen de snoepjes hoor, maar de blije baasjes.

En natuurlijk had ik ook wel vriendjes en vriendinnetjes, zolang ze maar gewoon lief doen en spelen, maar niet blaffen.

En dat zag de Wodan natuurlijk van mij, niet goed ik weet het, ik als grote voorbeeld, maar nu ben ik ook echt het goeie voorbeeld en worden wij 2 echt goeie boxer jongens.

 

Dus ja, wij doen het hier goed, prima zelfs en daar hebben de baasjes bittere kou voor over want ze hopen dat we de tijd die we hier nog zijn, nog blijven positief vooruit gaan.

Ondertussen genieten we van de mooie luchten, van het meer in al zijn schoonheid en variatie.

 

 

En omdat we hier blijven gaan we natuurlijk af en toe nog op stap. Zo hadden we Rostock nog niet gedaan. Nu is dat niet zo meteen iets voor ons omdat baasjes, zoals jullie weten, niet van drukte, maar ook niet van grootsteden houden.  Evenmin van druk verkeer.

 

Maar ze houden ook wel van geocachen, en voor hun hobby hebben ze alles over.

Zo zagen we toch een paar stukjes van Rostock, niet meteen het centrum, maar eerder de buitenste rand er van. En dit met mooie caches en met bittere kou want er stond een gure wind.

 

Zoals dit TB hotel

 

Deze Letterbox

 

En deze mooie, leuke

Baasjes wilden ook naar de haven, want daar lag ook nog een onderzeeër.  Maar zoals op vele plaatsen in Duitsland, waren ze daar ook aan het werken. De auto-Gps wist het niet meer en stuurde ons steeds maar rond en rond en rond. En zo kwamen we nergens, of jawel, een ander stuk van de haven met mooie grote schepen, maar niet waarvoor ze kwamen.

Tja, wat doe je dan als je auto-madamme die alles zou moeten weten, het ook niet meer weet? En wegenkaarten, dat heeft tegenwoordig niemand meer in de auto. Of wij toch niet. 

Dus reden we verder en gingen we nog een mooie reeks caches doen, allemaal mooie dingen waar behoorlijk wat knutseltijd in gestoken was.

 

En onderweg zijn we natuurlijk ook nog de bossen in getrokken voor leuke wandelingetjes tussen de afgevallen bladeren. Zo leuk allemaal omdat onze neusjes daar best wel overuren konden draaien.

 

 

We wandelden ook langs de typische kleine wegen die je hier overal vinden kan, en ja, ook hier moeten we af en toe wachten voor een trein. Al zijn de sporen en de treinen hier zeker niet zoals thuis.  Overal hebben de spoorlijnen maar 1 enkel spoor. En de treinen zijn vaak oudere toestellen met maar 1 wagon. Dit keer was het één van de zeldzame uitzonderingen met een nieuw treinstel en in totaal 3 wagens, dat is hier dus echt enorm groot. 

En nu genieten we van de rust en van lekker eten.

Hihihi, daar houden de baasjes van, maar wij ook hoor.  Ik zit er alvast klaar voor. En als baasje naar binnen komt met heerlijk ruikend eten, dan kijk ik meteen heel braaf zijn kant op. Krijg ik ook wat?

 

15 november : de beslissing is gevallen. Doei, Sommersdorf.

Baasjes hebben wel beslist dat ze toch naar huis rijden morgen. Ondanks alle leuke en positieve dingen. Maar ondertussen voorspellen ze al temperaturen van - 8° tot - 10°C en dat redden we waarschijnlijk niet meer in ons vanneke. 

En nee, ook niet meer langs een andere camping omdat het opstellen en afbreken TE veel van hun krachten vraagt. Dus gaan ze het in 1 trek proberen te doen. Ze hopen dat, als ze afwisselend gaan rijden en de ander dan even kan slapen, het zal lukken.

Anders wordt het een nachtje overnachten op een autostrade-parking. Maar dat zien wij dan wel.

Enne, jullie horen het alvast allemaal als we weer thuis zijn. 

En ook al zijn we thuis, we zullen daar ook vast veel avonturen gaan beleven want de gekke baasjes gaan sowieso met ons wandelen en geocachen en dat zal vast ook voor hilarische avonturen gaan zorgen.

 

Groetjes, voor het laatst vanuit Sommersdorf, voor het laatst vanachter het IJzeren Gordijn.  

Tot laters weer in Zichem in ons Belgenlandje.

Lemmy & Wodan

10 november 2022 : concentratiekamp Sachsenhausen

  

Vandaag zou het weer een dagje worden vol respect en ingetogenheid. Ja, er stond weer een concentratiekamp op het programma, eentje waar we ver moesten voor rijden. Helemaal naar Oranienburg, vlak bij Berlijn.

 

Maar onderweg zijn we natuurlijk wel gestopt in een mooi bos waar wij dan toch wel een poosje hebben kunnen rondlopen zodat we aan het KZ makkelijk even in de auto konden blijven.

 

Tja, vorig concentratiekamp hebben de baasjes bijna 4 uur rondgelopen, en ze waren er wel op voorbereid dat het nu ook zo iets ging worden.  Maar wonder boven wonder waren ze na 1,5 uurtje alweer terug aan de auto.

Het was er heel erg druk en dat kan baasje niet handelen, maar ook lag alles heel compact bij mekaar zodat ze ook niet die afstanden moesten wandelen. En dat vond bazinneke ook wel meegenomen want zij had vannacht nog een zware reuma-aanval. Maar niks wat de baasjes tegen kan houden om te bezoeken wat ze absoluut willen zien. 

En dit is een stukje verleden in onze grootse wereld, wat nooit vergeten mag worden.

De concentratiekampen, "Arbeit macht frei" de overal gebezigde woorden om de mensen die er binnen komen de illusie te geven dat hard werken beloond kan worden met de vrijheid. Een middel om de dwangarbeiders tot het laatste uit te persen.

 

 

 

Het Concentratiekamp Sachsenhausen, op 35 km. van Berlijn, werd in de zomer van 1936 opgericht . Het werd gebouwd door gevangenen ter gelegenheid van de Olympische Spelen.  Dit terwijl Hitler zelf grote sier maakte op de Spelen in Berlijn kwamen, door wreedheden van de SS-bewakers en door ondervoeding, velen om tijdens de bouw.

 

In dit gebouw, de ingang werd beslist over leven en dood, wie was in staat te werken, wie kwam waar terecht? 

Het was het 1e kamp dat gebouwd werd nadat Reichsführer-SS Heinrich Himmler tot Chef van de Duitse Politie benoemd werd in 1936.              

                                                                                                                  

Het door de SS-architecten als ideaal ontworpen concentratiekamp, in delta-vorm, zou de wereld een beeld moeten geven van SS-architectuur. Voor de gevangenen moest het symbool staan voor de onderwerping aan de absolute macht van het  nazi-regime.

 

Het kamp wordt omringd door een dikke muur van 3 meter hoog met aan de binnenkant een elektrisch hek. De tussenruimte tussen het hek en de muur stond bekend als “doodstrook”. Iedereen die in dit gebied terecht kwam, werd onmiddellijk neergeschoten.

                                                                                                                                              

Als concentratiekamp, maar tevens ook als model- en opleidingskamp van de SS,  in de directe omgeving van de Rijkshoofdstad, had Sachsenhausen een bijzondere plaats in het nationaal-socialistische systeem. Dit werd nog eens onderstreept toen in 1938 het hoofdkwartier van de inspecteur van de concentratiekampen van Berlijn naar Oranienburg, nabij het concentratiekamp, werd verplaatst.

De inspecteur was Theodor Eicke, die eerder in Dachau werkzaam was. De bewakers van het kamp woonden grotendeels rondom het kamp in wat tegenwoordig Oranienburg is, zo kon het kamp aan nieuwgierige ogen onttrokken worden.

Aan de ingang van het kamp “Het Groene Monster”. Dit is een soort van Casino waar de SS-officieren op hun gemak konden eten en socialiseren. Gevangen die daar moesten werken en dienen konden soms wat van het overtollige eten te pakken krijgen, maar ze waren vooral het middelpunt van spot en dienden vooral als entertainment van de officieren

 

 

 

 

Desalniettemin was het kamp ook een belangrijke economische factor voor de bevolking van de stad omdat de lokale ambachtslieden er ook zelf werkzaamheden uitvoerden en er handel mee dreven.                 

 

 

Gevangenen werden, zoals in andere concentratiekampen ingezet voor dwangarbeid. Zo maakten bekende bedrijven zoals Siemens, AEG, Daimler-Benz, IG Farben en Henschel-Werke Berlin, gebruik van de dwangarbeiders. Wie niet kon werken, tekende hiermee meteen zijn doodvonnis. Arbeidsongeschikten werden veelal op de trein naar een vernietigingskamp gezet.

 

Ook vonden er medische experimenten plaats in de ziekenzaal en in het pathologisch laboratorium. Hier experimenteerde Aribert Heim (de Joseph Mengele van Sachsenhausen) op de meest misselijk makende manier, op zowel overleden als op levende mensen onder het mom van de wetenschap.  

De vaak ook riskante experimenten bestonden uit sterilisatie, castratie, onderdompeling in koud water, maar het ging nòg verder dan dat. Effecten van mosterdgas en andere giftige chemicaliën werden op het lichaam van de gevangenen getest.

Gevangen werden opzettelijk grote wonden toegebracht om de genezing te bestuderen, kinderen werden besmet met hepatitits B, teneinde de veranderingen in de lever te volgen.

De ziekenbarakken waren jammer genoeg niet te bezichtigen, enkel de buitenkant van de gebouwen.

Het lab, waar zowel experimenten als vivisectie plaatsvonden met de operatietafels  zijn nog wel, in al hun gruwelen, te bezoeken.  Hier lopen de kouwe rillingen over je rug.

Ook de lijkenkelder (230m²) onder het gebouw is er nog steeds, in zijn originele staat herstelt.  Als je daar staat en je beseft dat daar onnoemlijk vele lijken hebben gelegen, mensen die vermoord zijn door het regime.

 

 

 

Langs deze helling werden de lijken in karretjes naar de kelder gebracht.

De omstandigheden in Sachsenhausen waren barbaars. Er werden dagelijks gevangenen doodgeschoten of opgehangen.

18.0000 krijgsgevangen werden doodgeschoten met een in Sachsenhausen ontwikkelde nekschotmachine. Deze kwam later in Station Z te staan.

Dat de kraai hier op het terrein rond huppelt, het lijkt allemaal bij het plaatje te horen. Alsof ook hij wil zeggen dat het allemaal in het teken van dood en verderf staat.

Station Z werd later ook uitgebreid met een gaskamer die tot het einde van de oorlog dienst zou doen.  Er kwam eveneens een crematiekamer. Hoeveel mensen hier werden gedood en gecremeerd is onbekend, wel werd later ontdekt dat vele wegen in de omgeving grotendeels werden aangelegd met een grote hoeveelheid menselijke as.

 

 

In 1992 werd een deel van de Joodse barakken verwoest door een antisemitische aanslag. Deze worden nu, deels gerenoveerd, gebruikt als soort van museum.

Hier zijn nog de wasruimtes zien.

Net als de toiletten, het totale gebrek aan privacy.

Wat je ook nog kan zien zijn de bedden (onmogelijk om te fotograferen omdat er zoveel volk rond stond), de kasten, de tafels waar ze moesten eten.

 

 

Er was ook een cellenblok, dit was een volledig ommuurde plaats binnen in het kamp. Zo kon niemand zien wat daar gebeurde. 

Maar er werd steevast gemarteld en gedood binnen en buiten deze kleine cellen met enkel een stromatras of met heel veel geluk een bed en een stromatras.

Buiten aan het blok staan 3 palen, hier werden gevangen opgehangen en geëxecuteerd. Hier, op deze plaats zijn liters en liters bloed gevloeid, het is gewoon niet te bevatten.

Ook hier werd altijd alles vanop een wachttoren  in de gaten gehouden, klaar om te schieten.

Op het omheinde terrein van het cellenblok nog enkele herinnerings-voorwerpen aan het droeve verleden, ook een paar gedenkplaten aan de muur.

Tussen 1936 en 1945 werden in het concentratiekamp Sachsenhausen in totaal méér dan 200.000 mensen gevangen gehouden. In totaal zouden hier tussen de 30.000 en de 50.000 mensen omgekomen zijn door ziekte, uithongering, uitputting, marteling en executie.  Exacte cijfers zijn niet gekend, maar er wordt vermoed dat het dodenaantal nog veel hoger ligt.

Overal op het domein zijn wachttoren, die waren constant bemand, constant het geweer in de aanslag om, zonder aarzelen, een mens te doden.  En zo loopt het dodenaantal ook op.

Vele duizenden stierven door de beruchte Dodenmarsen.  

Op 20 april 1945 startte van hieruit de “Dodenmars” met zo’n 33.000 gevangen. Sommigen werden in veewagons verscheept naar Auschwitz en Majdanek, maar wie daar levend aankwam, werd alsnog om het leven gebracht. Een colonne van het Rode Leger naderde op 3 mei 1945 de groep waarna de SS-bewakers vluchtten.

± 3.000 in het kamp achtergebleven zieken, artsen en verplegers werden op 22 april 1945 door Russische en Poolse eenheden van het Rode Leger bevrijd.  Echter stierven na de bevrijding nog zo’n 300 gevangenen door ziekte en uitputting.

 

Op het kampterrein, vlak achter de gemarkeerde plaatsen waar vroeger barakken stonden, staat een herdenkingsstandbeeld ter ere van de slachtoffers en de bevrijders.

Na de bevrijding bleek Sachsenhausen het hoofdkwartier te zijn geweest van “Operatie Bernhard” waar op grote schaal vals geld werd gedrukt, naar schatting voor  ± 132 miljoen Engelse ponden.

 

 

Na de bevrijding werd het kamp in augustus 1945 door de Sovjet-bezetters als “Speziallager”. Dit zijn interneringskampen door de Russen gebruikt in bezette gebieden van Duitsland. Zij maakten geen gebruik van het crematorium en de vernietigingsinstallaties. De andere ruimten werden wel gebruikt.

Maar eigenlijk is het onvoorstelbaar dat de bevrijder daar dan opnieuw mensen gevangen houdt, zelfs in de cellenblokken.

Na de oprichting van de DDR in 1949 werd het kamp opgeheven.

In 1961 werd het kamp ingericht als museum en monument.

 

 

Aan het kamp zelf, nog binnen de buitenste rij muren, maar net buiten het kamp zelf en vlakbij de ingang lag nog een grote herdenkingsplaats.

Na het concentratiekamp zelf gingen we nog de massabegraafplaats van het kamp zelf bezoeken. Deze ligt achteraan het kamp, vlak aan de commandatuur. Je kan er vanop het kamp zelf niet meer aan, dus even een kleine 2 km rijden.

Daarna was het tijd om even iets anders te doen, even de zinnen te verzetten en zo bezochten we 2 leuke caches. Beiden heel origineel, maar de 2e was een echte doe cache.  Wat hebben de baasjes schroeven geschroefd, eerst alles er weer uit en later alles er weer in nadat ze het logboekje hadden getekend.

Ze zijn echt knettergek, maar ze hadden wel lol en dat was welkom na deze droevige dag.

Maar toen bleek dat deze leuke caches toch een naar bijsmaakje hadden. Ineens kropen over bazinneke haar broekspijp een paar teken. bbbbrrrr griezelig, eng, bah. Dus alles werd afgeklopt, gecontroleerd, wij werden gecontroleerd en alles was weg. Of dat dachten ze toch.

We waren even aan het rijden toen we haar hoorden roepen, Huub, stop, zo snel mogelijk, stoppen, aan de kant. Eeeuuuhhh wat nu? Weer kropen er teken, jaja steken, meervoud, niet zo maar eentje dus over haar broek.

Gelukkig kon baasje al snel aan de kant op een kleine parking. Bazinneke de auto uit, en toen deed ze heel erg raar, op die parking, haar kleren uit, daar stond ze in haar ondergoed al haar kleren uit te kloppen en te controleren want ze vermoedde dat ze dus hoogst waarschijnlijk in een tekennest gestapt was. Eeeuuhhh  maar op een parking kleren uit? 

Das riskant hè, en ja, er kwam even later een vrachtauto aangereden. Die kreeg vast de schrik van zijn leven, maar hij heeft wel iets om thuis te vertellen natuurlijk.

Uiteindelijk alles gecontroleerd, baasje, wij, de auto en het leek weer OK, dus verder naar de camping.

Toen we een poosje later ons klaar maakten om gaan te slapen bleken er nog teken in bed te zitten en even daarvoor kroop er nog eentje over tafel. En ja, wij hadden op het bed gelegen, dus wij hadden misschien ook wel van die vieze beestjes bij.

Dus wij met bazinneke naar buiten voor onze plas en om ons pakje te deponeren. Ondertussen had baasje de caravan bijna helemaal leeg gemaakt, alles naar buiten gegooid.

Alles weer schoon gemaakt, schoon beddengoed, onze mandjes helemaal omgekeerd en gestofzuigd, alles gecontroleerd en al wat weer helemaal OK was kon weer naar binnen. Het lijkt er op dat we het nu onder controle hebben.

We hebben alleszins een rustige nacht gehad zonder teken, alleen wat winderig.

Vrijdag 11 november : een dagje niksen

Vandaag vieren wij in ons Belgenlandje wapenstilstand.  Het einde van de 1e Wereldoorlog.

Wij vieren hier op onze manier deze feestdag. Wij zijn gaan boodschappen doen en de baasjes hebben voor de zekerheid de binnenkant van de auto nog maar eens goed onder handen genomen want toen we terug kwamen van de winkel kroop er in de auto toch nog een teek. Deeeuuuhhhh, dat vinden we geen van allen leuk, dus leeghalen die handel en schoonmaken. Hopelijk nu echt weer tekenvrij. 

Verder hebben we niet veel gedaan, gewandeld en net niet weg gevlogen want er staat hier een behoorlijke wind die echt van over het meer recht op ons waait.  En het rare is, dat een beetje verder amper wind te bespeuren valt.

Net daardoor kwamen de baasjes vandaag nog over contrasten te praten. De armoede hier, de leegstand, de werkloosheid.

In de winkel zijn ze bijna beschaamd om wat ze in hun kar hebben want je ziet hier geen volle karren, enkel hoog noodzakelijke dingen. Luxe-producten of wat duurdere soorten groenten of vlees zoals een biefstuk, dat vind je hier amper. 

Bij de bakker kijkt men je met grote ogen aan als je een heel brood koopt en dan nog enkele pistolekes (kleine broodjes) bij mee neemt. Zo raar allemaal, maar ook schrijnend.

De kleding van de mensen hier in de streek is die van jaren terug bij ons, en je vind er wel een paar modernere spullen, maar die zijn echt schaars. Het maakt ook dat de mensen hier een stuk stugger zijn, minder vriendelijk overkomen. Maar ze hebben eigenlijk ook geen reden om te lachen.

Toen we gisteren korter bij Berlijn kwamen zagen we de welstand weer groeien. Hier waren ook kappers, hondenkapsalon, nagelstudio's en van alles wat. Maar dat zie je verder van de grootsteden dus allemaal niet enkel de hoogstnoodzakelijke dingen. 

Het zet je allemaal wel met de voeten op de aarde en laat je bedenken dat we gelukkig mogen zijn dat wij in onze Westerse Welvaartsmaatschappij zijn opgegroeid.

En zo leren wij weer meer genieten van de kleine dingen in het leven zoals de vogels die hier massaal zitten.

Maar ook de prachtige zonsondergangen hier over het meer.

Maar ook het feit dat we een dutje mogen doen in baasjes armen.

En dan zeggen wij weer : tot het volgende avontuur, daaaag en de groetjes,

Lemmy & Wodan.