Haaaaalloooowwww allemaal,
Hier is de laatste dagen weer heel veel gebeurd, echt niet te geloven, niet te doen.
Het begon vorige week toen bazinneke alleen vertrok met de auto. Nee, niet om boodschappen te doen. En dat was raar, want normaal neemt ze altijd iemand van ons mee en nu niet.
Een hele poos later kwam ze thuis, maar niet alleen. Ze had iemand bij die kwam logeren. Ja we kennen hem, R. komt al zovele jaren regelmatig langs en dat is altijd heel erg leuk.
Maar daar gaan we niet zoveel over schrijven want ja, we moeten de privacy van onze logé beschermen, privacy, das tegenwoordig toch zo belangrijk, hè, dat weten jullie vast wel. 😂
Enfin, wat wel belangrijk is om te vertellen, dat is het moment dat gisteren, de 1e mei, zo rond de middag onze logé weer vertrok richting Arnhem.
En ik????? Awel, ikke, de Lemmy, ik mocht mee om hem weg te brengen.
Tenminste, dat dacht ik. Zo leuk en toen we aan het station van Aarschot kwamen kreeg ik natuurlijk nog een knuffel van R. voor hij met pak en zak vertrok richting de trein.
En toen kwam de verrassing, bazinneke vertrok in de richting van het centrum van Aarschot en daar parkeerde ze de auto. Hoezo, hier parkeren? Hoe komt dat? Gaan we niet naar huis?
En toen vertelde ze dat baasje met de Wodan ging trainen en dat ik, omdat ik zo braaf ben geweest met bazinneke een rondje ging lopen in Aarschot centrum.
Het was daar nu niet druk omdat 1 mei een feestdag is. Dus het kon want dan zijn de winkels ook gesloten en is het een stuk rustiger in de stad. Enkel de horecazaken waren open en dat zullen we geweten hebben. 😁
Wat we eigenlijk gingen doen was een geocaching rondje dat over Aarschotse beelden ging. Op elke plaats moesten we natuurlijk vragen beantwoorden of iets zoeken. Maar zo zagen we weer eens wat anders, wat nieuws.
We vertrokken vanop de parkeerplaats en we hadden daar al meteen prijs. Zat daar een labrador met een kei lang rood lint vastgebonden aan een boom. Bazinneke keek rond of ze een baasje zag en ja hoor, komt er een man vanop het terras van een café aangewaggeld. Ladderzat en hij ging naar de hond, maakte hem los en liep de straat over. Zonder te kijken.
Toen hij mij in het oog kreeg lalde de man of ik met zijn hond wilde spelen. Nou nee, niet echt, dus wij verder.
En zo kwamen we aan de 1e locatie waar het beeld van een oud bewoner van de stad en oud-minister staat.
Bazinneke noteerde wat ze moest weten en de tocht ging weer verder. Jongens wat was het leuk seg, al die nieuwe geurtjes, overal om ons heen.
En nee, snel ging het niet want mijn neusje zorgde er meer voor dat we stil stonden dan dat we wandelden. Maar zo zag bazinneke natuurlijk ook nog iets. Zo hoorde ik haar opeens zeggen, oowwww die speelgoedwinkel bestaat nog altijd. Blijkbaar had ze daar in haar kinderjaren, en geloof me, dat is heeeel lang geleden, nog speelgoed gekocht. Tja, zonder mijn speurneusje had ze dat waarschijnlijk niet gezien want ik had daar in het portiek wat geroken. 💩
Aan het volgende standbeeld, dat van Pater Jozef Raskin, was het vrij druk, dus snel alles opgeschreven en weer verder. Nee, geen foto dus.
Verder langs de Demer, yep, diezelfde Demer die ook bij ons thuis stroomt. Hier ziet het er natuurlijk helemaal anders uit. Geen groene oevers, geen gras, maar een fietspad van betonblokjes. Het zag er zoo anders uit, eigenlijk niet te geloven dat het dezelfde rivier is.
En zo kwamen we aan het volgende beeld : Demerdromen, heel mooi.
Het is er neergezet omdat de Demer door de jaren heen is geëvolueerd naar een prachtige biotoop.
En natuurlijk moest ik daar ook poseren, en poseren, dat kan ik hoor, heel erg goed. Alleen jammer want ik kreeg wel trek in een visje. En deze vis was helemaal niet eetbaar.
Vandaar ging het richting het begijnhof.
Maar voor we de Demerkant verlieten kwamen we eerst nog een dame tegen met 2 Chihuahua's, en blaffen, keffen dat die deden. Maar ik, ik hield mij groot, en maakte mij nog groter. Maar die kleine dingen dachten dat het leeuwen waren, zo groot voelden ze zich.
De baasjes begonnen te praten en wat bleek, de bazin van die chihuahua's vond dat gekef ook helemaal niet leuk. En spelen vond mijn bazinneke geen goed idee, ze zei dat ik vast mijn poot boven op die 2 zou punteren en dat ze dan plat waren.
Nou zei die dame, doe maar even hoor Lemmy, dan leren die 2 van mij misschien wel dat ze rustig moeten blijven. Tja, en als ze het zeggen, dan mag het hè. Ik mijn poot er op, maar heel voorzichtig hoor. Alleen, het hielp niet, ze bleven blaffen.
Dus ikke, weer mijn poot er boven op. Zo lollig, echt hè, en na 3 X hadden ze het door en blaften ze niet meer. Nee, ze waren ook niet bang van mij want heel even hebben we nog gespeeld. En toen zijn we verder gegaan.
Maaaar, al zeg ik het zelf... Goed van mij hè? En ik ben echt heel voorzichtig geweest hoor.😇
Even verder kwamen lang een terrasje, en ook hier stond er eentje te lallen en te zwijmelen. Mmmm dronken was licht uitgedrukt. Amai, feestdagen en drank.😅 Maar stiekem toch wel blij dat baasjes nooit zo dronken zijn. 😜
Dan maar eerst naar het bronzen standbeeld van het begijntje, waar we nog een opdracht te vervullen hadden. Dit standbeeld is er gekomen als aandenken aan het laatste begijntje van Aarschot, Maria-Anna Jans die overleed in 1856.
Het is daar zo mooi en kleurig met al die bloemetje zodat ik zelf al voorstelde om te poseren, maar dan wel op mijn manier. Dat snappen jullie wel want dat saai poseren, das niks voor mij, snuffelend poseren, das veel leuker.
Net toen we het begijntje achter ons lieten en wilden oversteken naar het begijnhof stopte er een auto. Die mensen vroegen de weg aan het bazinneke. Ik hoorde haar zeggen dat ze niet van hier was, maar dat ze haar best zou doen. Lachen, lachen, ze vroegen de weg naar de Lekdreef. Das bij ons vlakbij, dat is in Averbode. Dus die weg kon ze wel uitleggen hoor. Dat was niet zo moeilijk.
En wat ik ondertussen deed? Ik sloot vriendschap met de Yorkshireterriër op de schoot van de dame naast de chauffeur. Jaja, het was weeral raak, iedere hond lijkt wel verliefd te worden op mij. Of mag ik dat niet zeggen? Is dat hoogmoed?
En dan waren we dus op het Begijnhof waar we nog even wat moesten opzoeken. Ook mooi daar hoor, ook veel bloemetjes en natuurlijk ook daar nog een opdracht te vervullen en weer een beeld om te bewonderen vlakbij.
En zo was deze opdracht klaar op de bonus na, die zijn we dan ook maar snel gaan halen. Maar die lag niet op een mooie locatie, dat was jammer.
Allé, en toen gingen we nog even rond de kerk van Aarschot kijken. Want ja, zelfs rond de kerk staan mooie beelden, echt heel origineel.
Eerst dit mooie beeld van Sint-Rochus.
En ja, daar viel heel wat te snuffelen, zo veel geurtjes weer. Ja, ik amuseerde mij wel.
Het beeld van het Heilig Hart van Jezus, aan de stad geschonken in 1927 door de toenmalige burgemeester van de stad.
De O.L.V. kerk zelf is het bewonderen waard. Het is een prachtige kerk, met heel veel tierlantijntjes. Niet te geloven hoe ze dat in 1337 voor mekaar hebben gekregen.
Ook rond de kerk staan er nog een paar gedenkstenen, begraafplaatsen.
En toen begon het te regenen en hadden we nog een stukje te lopen naar de auto. Dus besloot bazinneke dat we er maar de brui aan zouden geven voor vandaag. Weet je, ik hou niet zo van regen, en dat weet ze gelukkig wel.
Dus nog een wandelingetje naar de auto. En ja hoor, daar heb ik nog even verbroederd met een Teckel.
Aan de auto gekomen eerst nog een bakje water naar binnen gewerkt en dan de zetel op gewipt.
Als een koning werd ik weer naar huis gereden in Katje. Wat hebben we genoten.
En dan de thuiskomst, blij weerzien met Wodan, we hadden mekaar heel veel te vertellen. En natuurlijk was ik ook blij om het baasje te zien, hihihi, wat dachten jullie wel.
En zo kwam er weer een einde aan een fijne dag en een klein avontuur.
We hopen maar weer dat er snel nieuwe avonturen komen.
Blijven jullie volgen? Ja toch.
Groetjes,
Lemmy & Wodan.
