Dag 24 → 28 juni : Geocachen in Duitsland, grenshoppen

 

Gisteren werd het weer een super rustig dagje, het was ook een regenachtig dagje. De ene lichte bui werd opgevolgd door de volgende.

In de droge tussenperiodes gingen we even naar het uitlaatveldje, niet alleen maar om onze pakjes te droppen, maar ook om even wat te oefenen, vooral dan voor die jonge puber, want das wel nodig hoor. Echt wel.

 

En natuurlijk zijn we ook even het korte rondje hier gaan lopen want we moeten natuurlijk ook voldoende beweging hebben en sterke boxerbillen krijgen met spieren die elk komend avontuur in de toekomst aan zullen kunnen.

 

Verder was het gezellig samen in de caravan, slapen, eten en……….

 

Baasje afbreken, of eigenlijk duidelijk maken dat we hem wel graag zien. Maar zoals het echte boxers betaamt, doen we dat niet op een zachte manier, maar eerder als echte slopers. Gelukkig is ’t baasje heel veel gewend.

 

 

 

En dan vandaag? Baasjes hadden bericht gekregen dat een vriend naar de camping zou komen. Yep, ook met de caravan. De William, jaja, die kennen we want die komt af en toe thuis ook wel eens binnen vallen.

Maar omdat de baasjes niet wisten wanneer hij precies zou komen, werd er besloten om er vandaag dan toch maar op uit te trekken. Er lagen nog wel een paar leuke en speciale caches hier in de buurt, net over de grens. En die wilden de baasjes ook nog wel eens doen.

En natuurlijk zouden er ook wel weer een paar bij zitten die wij ook leuk vinden, waar wij even onze pootjes zouden kunnen strekken.

 

Allé, om een lang verhaal kort te maken zijn we vertrokken, picknick mee, onze drinkbakjes en een jerrycan met water. We konden er tegen, dat was zeker.

 

De eerste waar we aankwamen was een tunnel onder de weg door, met……. natuurlijk water in. Omdat het moeilijk afdalen was, nam baasje deze voor zijn rekening. Met als geslaagd resultaat… een gevonden cache.

 

En nee, we mochten niet mee naar beneden omdat baasjes niet wisten of het daar gevaarlijk was of niet. Maar boven was het ook heel erg mooi wandelen en genieten.

 

 

Daar vlakbij lag nog een andere cache, zogezegd met een mooi uitkijkpunt. Nou niks aan hoor. Gelukkig bleven wij hier in de auto. Baasjes hadden in no time de cache te pakken en het uitzicht was echt geen fotoke waard. 👀

 

Maar dan, dan ging het naar “The Unknown bunker. Dat was e specialeke hoor, echt leuk, wij konden hier in de wildernis rondlopen en spoken in de ingestorte bunker. 

Ondertussen probeerden de baasjes het logboekje uit deze speciale cache tevoorschijn te toveren. 

Dat heeft wel even geduurd, maar het is gelukt. En zo jammer dat we hier dan weer weg moesten. Het was hier zo leuk in “the middle of nowhere”.

 

 

En na nog een tussenstop ergens voor een snelle cache ging het richting Berscheid.

Daar stond een 1.000 jarige Linde. Wooowwwww, das best indrukwekkend. En net als alles droeg hij de duidelijk sporen van zijn leeftijd.

 

En toen, toen kwam het, het grote avontuur van vandaag.

Een wandeling, enfin, wandeling. We mochten weer eens deftig voor berggeit spelen. Dit was in Neuerburg waar we een mooi zicht hadden op de Donjons en het Kasteel.

Het begin zag er nog best makkelijk uit, maar dat zou al snel veranderen.

                                             

Een smal, hobbelig paadje, vlak langs de afgrond, mooi maar ook gevaarlijk en soms ook best beangstigend, maar altijd even mooi en spectaculair.

 

En dan... zooo raar, daar boven langs zo'n smal paadje zagen we ineens dit...  Een stoel, die stond daar, zo maar, zo raar, maar ook heel intrigerend.

En natuurlijk is het baasje ook even op die stoel gaan zitten. En het uitzicht dat hij dan kreeg, daar heeft een foto van genomen, want dat was zo mooi. 

Gelukkig was het tijdens de wandeling nog niet zo heel warm en was het nog best te doen, toen we eindelijk terug aan de auto waren begon het alweer behoorlijk warm te worden, dus net op tijd terug om te genieten van een koele airco, al was het eerst wel behoorlijk warm in de auto.

 

 

En dan als laatste ging het weer naar een tunnel. Omdat deze langs een drukke straat lag moesten we even in de auto blijven. Maar ’t baasje bleef bij ons want dit keer was het aan bazinneke om af te dalen in de tunnel en de voeten nat te maken. Nu weet ze wel met 100% zekerheid dat haar nieuwe wandelschoenen ook echt goed waterdicht zijn.

 

 

Daarna weer naar de camping waar de William ondertussen al lang en breed geïnstalleerd was.  Alle hongerige zielen gingen daarna aan de frietjes, of beter gezegd, de “Hollandse patat” en wij??? Wij kregen onze brokjes met als versiering en beloning, omdat we zo braaf geweest waren, een paar van die hollandse patatjes er tussen in.

 

Het leven als avonturier is best heel mooi, maar ook vermoeiend.

 

En zo kwam er aan die avontuurlijke dag ook weer een einde en konden we dromen van alle belevenissen van die dag.

 -----------

Ondertussen schrijven we dan ook al dag 25, de 29e juni van het jaar 2022.

 

Vanmorgen zijn de baasjes maar weer boodschappen gaan doen, tja, kleine koelkast zoals jullie ondertussen al wel weten. Ow ja, eeennn ook weer even naar de Tom & Co voor beloningssnoepjes voor ons want zo leert die witte puber veel sneller, en ik? Ik smikkel smakkel lekker mee.

 

Maar ze kwamen echt wel van pas hoor.

Na de middag vertrok baasje met de William, ergens met iets waar de William naar toe wilde. Nou, geen erg toch, wij blijven wel bij bazinneke. Die kon ondertussen haar geocaches online loggen en onze blog noteren.

 

Maar toen werden we even gestoord, allé, gestoord niet echt hoor, maar Marin, de campinguitbater kwam vragen of hij het gras kon maaien op de plaatsen rondom ons, of wij dat wel aan konden?

Nou hoorden we bazinneke zeggen, die 2 boxer-mannen zullen dat gewoon moeten dulden. Doe maar hoor, hier maken we een goeie les van.

En de pas gekochte snoepjes kwamen van pas.  Tja, met van dat lekkers wat je in de gaten moet houden, ga je niet blaffen naar die grasmaaiers en mogen ze zelfs lekker dichtbij komen.  Ja, we hielden het allemaal heel erg goed in de gaten, dat wel, maar we hebben Martin heel mooi zijn werk laten doen zoals het hoort voor 2 volleerde Meerpaal-mannen.

Hij heeft zelfs kunnen maaien vlak naast onze caravan en ons zonnescherm. Ik kan jullie wel vertellen dat bazinneke apetrots op ons was. En als beloning is ze weer even met ons naar het uitlaatveldje geweest.

 

Het zit hier ook vol vlindertjes en bazinneke kon deze even fotograferen met haar mobieltje. Dus niet zo duidelijk, maar dit mooie vlindertje was nog maar pas een vlindertje, het was zijn mooie vleugeltjes nog aan het uitvouwen

Ook mooi om hier dat stukje natuur te zien.

De rest van de avond zal waarschijnlijk wel weer in alle rust verlopen.

En morgen zien we wel weer of er een nieuw groot avontuur zal in zitten.

 

Lieve groetjes en vette lebbers,

Lemmy & Wodan.

 

Dag 22 → 26 juni : Dagje Duitsland met o.a. de Moezel.

Hallo trouwe lezers, gisteren was er weer niet zo veel te vertellen want ook toen werd het een rustig dagje met..., enkel even weg van de camping om nog wat voorraad in te slaan.

En genieten van het vrij mooie weer want, het was een droog dagje met een mooie blauwe lucht.

  

Baasjes troffen voorbereidingen voor vandaag en dat was nodig want het beloofde de moeite te worden, en dat werd het ook echt.

 

Het werd een echt geocache-dagje voor bazinneke met 22 gevonden caches waarvoor we dan ook 220 km. hebben rond gereden.

Ook voor ons was het leuk, vaak konden we mee uit de auto om te wandelen, soms bleven we ook gewoon even zitten, dan bleef vaak 1 van de baasjes bij ons, of bleven de deuren gewoon open staan en waren ze vlakbij. Maar wij vinden dat helemaal niet erg want dan kunnen we rusten en energie opdoen voor het volgende stukje wandelen.

Allé, we zullen eens beginnen te vertellen wat we allemaal meegemaakt hebben se, ’t was de moeite.

 

We vertrokken al vrij vroeg op de camping en het zou een dagje worden met afwisselend weer al bleef de zon ver weg van ons. Maar regendruppels waren wel regelmatig van de partij. Vaak werden we niet eens nat, maar af en toe viel het er vrij goed uit en moest de handdoek er aan te pas komen vooraleer we weer de auto in mochten.

 

Onderweg naar onze eerste bestemming reden we door Dasburg, daar zijn we even gestopt om een herdenkingsmonument te gaan bezoeken. Dit ter ere van de slachtoffers en de vermisten van de 1^e en de 2^e wereldoorlog.

 

 

Daar aan de andere kant van de straat stond nog een mooi standbeeldje.

De metselaar, een edel ambacht.

 

 

En vandaar ging het dan echt naar de 1^e bestemming. 

Man, man, man, wat was dat allemaal.  Onze spieren werden daar al meteen op de proef gesteld. Een klim omhoog, en natuurlijk later ook weer recht naar beneden. Een heel smal paadje naast een afgrond. En bovenaan moesten we over de kam van de berg wandelen.

 

Langs weerskanten dus een afgrond en daar, daar in het midden van die richel, daar in de hoogte op die berg stond een antenne, wat deed dat ding daar? Had het wat met de cache te maken? Mmmmm, dat gaan we niet verklappen, maar wij weten natuurlijk waar bazinneke die cache gevonden heeft. Lollig hè.

 

 

En vandaar ging het naar Neuerburg waar we eerst gewoon een paar caches gingen zoeken en genieten van een mooie kleine wandeling met enkele prachtig uitzichten.

 

 

Vandaar ging het naar een ‘Ehren Friedhof’. Op deze begraafplaats liggen 830 Duitse soldaten en 68 Poolse en Russische krijgsgevangen begraven. Alle graven stammen uit de 2^e wereldoorlog.

 

 

Daar vlakbij lag een ander oorlogsmonument, dit voor de gesneuvelden van beide Wereldoorlogen.

 

 

En dan even heel wat anders dan oorlog of wandelen, maar wel iets in het kader van de streek waar we nu rondhotsen en verblijven.

We gingen naar een herdenkingssteen voor Johann Anton Zinnen, de componist van  het Luxemburgse volkslied.

 

 

 

Daarna gingen de baasjes gek doen, ze gingen bruggen bezoeken want aan vele bruggen was er ook een cache te vinden. Alle bruggen lagen over de rivier de Enz. De enz is gelegen in de Duitse deelstaat Baden-Württemberg.

Ook daar hebben we leuke kleine wandelingen gemaakt en op 1 plaats zijn we gaan picknicken. Daar stond een mooie bank en daar konden we ook het water in, zo leuk was dat? Lekker fris water waar we ook van konden drinken.

Maar om aan de picknickbank te komen moesten we die nare brug over. Ja, het was heel beangstigend want het was zo’n brug met van die metalen platen, en daar waren gaatjes in. Dat deed raar aan de pootjes en je zag er los doorheen. Recht in die diepte. Bah.

Allé, bah voor mij. De Wo vond dat natuurlijk weer niks, die jonge durfal die voor de Duivel niet bang is, stapte er over en ging dan nog even wat geinigheid uithalen door in zijn lijn te gaan hangen.

Maar ik? Tja, jullie kennen me hè, iets nieuws boezemt mij altijd weer angst in, dus ik durfde er niet over.  Bazinneke zei nog, Lemske, we kunnen hier niet door het water want dan ben ik tot aan mijn heupen nat en ik heb geen reservekleren bij. Dus je zal echt wel over die brug moeten.

Nou nee, ik dacht het niet bazinneke, ik ga daar echt niet over hoor.

Alleen dacht bazinneke daar anders over. Ze haalde van die heerlijke zalm-snoepjes tevoorschijn en ging wat verder staan, maar ze hield me ook goed stevig vast en zo ben ik dan toch stilletjes, stapje voor stapje, de brug op gegaan met af en toe zo’n lekker stukje zalm en cranberry als beloning. Midden op de brug kreeg ik de diepte onder mij in het oog en sloeg ik weer even in paniek, maar bazinneke had me stevig vast, dus voelde ik me al snel weer wat dapperder en toen ben ik maar verder gegaan want baasje wachtte met onze drinkbakjes al aan de overkant op ons, samen met de Wodan natuurlijk.

Na de picknick ben ik al een stuk vlotter over de brug gestapt. Nog wel heel voorzichtig stappend, dat wel, maar ik wist nu dat het wel veilig was.

En nee, hier zijn natuurlijk geen foto’s van want de baasjes hadden het te druk met ons tweetjes om nog fotokes te maken. 

Gelukkig nog wel een ander fotoke van een andere mooie plaats aan een brug.

 

Het water heeft hier heel erg hoog gestaan, dus das even niet zo mooi..

 

En in Prüm zagen we deze steen staan. Het is geen menhir, zoals oorspronkelijk gedacht werd, maar een zogenaamde bevrijdingssteen. Deze werd opgericht ter gelegenheid van de bevrijding van het Rijnland na het vertrek van de Franse bezettingstroepen in 1930.

 

 

En zo gingen we stilletjes aan richting Echternach, maar we bleven in het Duitse Eifel-gebied, vlakbij Bitburg, daar gingen we naar een kapelletje kijken. Dit werd in 1871 opgericht door soldaten die deelnamen aan de Frans-Duitse oorlog, dit als dank voor hun terugkeer.

 

 

In de achterkant van de kapel is de schacht van een Barok kruis uit 1688 ingebouwd. Tussen een engelenhoofd en een rozet staat het begin van het evangelie van Johannes in gebeiteld.

 

 

Hihihi, daarna ging het richting Eβlingen waar we naar een TB-hotel gingen zoeken, daar vlakbij lag een kikker-biotoop.   Zooooo leuk was dat, al die kleine springende kikkertjes die over het pad huppelden. Wij wilden er wel achteraan, maar we werden super kort gehouden hier, anders moesten we terug naar de auto en dat wilden we niet want, het was hier, ook zonder die kikkers, super leuk. 

Jongens, nog nooit hadden we zo’n modderig en glibberig pad gezien, nee, zelfs ik niet en ik ben toch al 7 jaar, en ik heb al heeel veel avonturen en gekke dingen bellefd. We konden onze lol niet op, maaaaaar vooraleer we terug de auto in mochten moesten onze pootjes gewassen worden en afgedroogd natuurlijk. Maar met die klei-achtige modder was dat niet van de poes, vooral natuurlijk weer niet met die puberende Wo, die die poetsbeurt alles behalve leuk vond. Maar het is uiteindelijk toch wel gelukt hoor. Wat een lol was dat seg.

En jammer voor jullie, maar ook hier geen foto’s. Baasjes moesten recht blijven, dus geen tijd om fotokes te nemen. Maar ik denk dat jullie je er wel een voorstelling van zullen kunnen maken hoe wij er uit zagen.

 

En toen we er allemaal weer een beetje presentabel uitzagen, reden we naar Priest, daar was, vlakbij het Heimatmuseum (N 49°56.098' E 006° 38.082'), ook een prachtige herdenkingsplaats. Ook hier een herdenking voor gesneuvelden uit de beide Wereldoorlogen.

 

 

En van daaruit kwamen we in Trier terecht.

Hier gingen we een klein stukje wandelen langs de Moezel. Zo mooi daar, en nee, hier mochten we weer niet in ’t water, dat was te gevaarlijk zeiden de baasjes. Dus om nog wat foto’s te nemen, moesten wij even terug de auto in want bazinneke alleen kon ons niet houden, we trokken haar bijna de Moezel in.

 

En natuurlijk moest bazinneke daar vlakbij ook een geocache zoeken hè, wat hadden jullie anders verwacht.

 

 

By the way, we zijn ook door Saarbrücken gereden, langs de Saar. En toen zei de Wodan "De Saar"? Dat kan toch niet, ik heb een zusje die Saar noemt, zou die naar de rivier de Saar genoemd zijn dan? Zoals ik naar de Koning der Goden genoemd ben en jij naar die rocker-zanger?

 

En ja, het was eigenlijk wel een raar dagje want we bezochten ook tunnels, ook allemaal wel ergens waar iets te zien of te zoeken was, maar zo speciaal, en nee, ook in een donkere tunnel waren wij niet bang. Kort bij de baasjes kon ons niks gebeuren. Ow ja, er waren er ook hele leuke bij zoals deze in de buurt van Trier dus.

 

 

Daar vlakbij was het ook weer zo mooi wandelen.

 

 

En daar was ook een  oude Romeinse wasplaats, dat was dan ook weer eens iets anders.  Ze was wel voor een stukje terug opgebouwd, maar zo zagen we goed hoe het geweest moest zijn. En zo jammer dat er geen water in stond, want wij hadden wel eens even voor Oude Romein willen spelen hoor.

 

Tussen Trier en Budweiser zagen we ook nog deze mooie rotswanden, daar zijn we alleen maar voorbij gereden want nee, we kunnen niet alles doen natuurlijk. En voor ons was dat ook niet zo interessant want we zouden  daar waarschijnlij  niet uit de auto kunnen.

 

 

Tussen Kruchten en Biesdorf kwamen we nog dit mooie zandstenen kruis uit 1888 tegen. Geen idee waarom het hier staat of hoe het hier gekomen is.

Baasjes kunnen ook niet alles weten hè, en wij ook niet.

 

 

En vanaf daar ging het gewoon linea recta naar de camping waar we aankwamen, 12 uur nadat we vertrokken waren.

Onderweg heeft bazinneke met haar mobieltje nog een foto genomen van de prachtige lucht.

 

 

Het was een kei vermoeiend dagje, maar we hebben ons met ons viertje echt goed geamuseerd. Het was leuk, en we hadden voor ieder wat.

 

We denken dat we morgen gewoon allemaal moeten bijkomen van deze zware en vermoeiende dag.

 

Groetjes allemaal.

Lemmy & Wodan.