Dag 19, 20 & 21 – 27, 28 & 30 mei 2020

 

En daar gingen we weer, de Lem was vast jaloers op mij, de Wodan dus, omdat ik bij die andere dierenarts in Bastogne geweest was. Vrijdagochtend had meneer Lemmy een heel donkere plas, die zag er echt niet normaal uit. Nu hadden de baasjes de vorige dagen ook al wel eens gezien dat zijn plas donkerder was, maar daarna was hij altijd weer heel normaal.

 

Daardoor waren de baasjes natuurlijk weer ongerust en hebben ze maar meteen weer contact opgenomen met de dierenarts in Bastogne. We mochten na de middag komen. Dus het werd een dagje met afwachten, we wilden niet te laat komen op de afspraak, dus bleven we rustig in @Home op de camping.

De dierenarts heeft mijn grote vriend heel grondig onderzocht en er is niks aan de hand. Alleen was zijn plas te geconcentreerd. Tja, ook eigen schuld dikke bult. De Lem drinkt veel te weinig. Enkel met wandelen wil hij hele containers leegdrinken, maar anders drink ik nog vaak zijn bakje bij leeg. 

Bazinneke zei : we kunnen hem toch moeilijk aan de tuinslang hangen om hem laten te drinken. Moeilijk hè. Maar het voornaamste is dat alles eigenlijk wel OK is en dat de DA de Lemmy een hele mooie vent vond die er goed gezond uitzag. Ik ben best een beetje teleurgesteld want dat hebben ze van mij niet gezegd. Maar ja, ik ben dan ook nog te jong om een echte vent genoemd te worden hè.

 

Ondertussen is het al zaterdag, volgende week vertrekken we hier weer, 1 weekje nog, het gaat allemaal veel te snel.  Maar ondertussen leren wij bij, de camping zit tot de nok vol en natuurlijk zijn er ook enkele andere honden en een pak kinderen met dit lange Hemelvaart-weekend. Das behoorlijk druk voor ons want dat zijn wij niet gewend, maar we leren er weer wel van bij. En op een paar uitzonderingen na zijn de baasjes wel trots op ons. Eerlijk? Vooral op de Lemmy want ik moet natuurlijk regelmatig mijn puberkuren tonen.

 

Vandaag blijven we dan ook rustig op de camping. Baasje is heel erg moe en wij willen ook wel eens een rustig dagje slapen. Dat komt vandaag helemaal in orde.

Bazinneke is vanmorgen dan ook alleen boodschappen gaan doen, maar wel pas nadat de Vlaamse Gaai die ons iedere morgen komt begroeten en zijn dansje voor ons opvoert, zijn ochtendritueel heeft volbracht.

 

Foto vanuit de caravan met de GSM van bazinneke, dus niet heel goed, maar wel de Vlaamse Gaai.

 

Morgen, zondag, wordt het ook nog een rustdag. De exodus op de camping, yep, iedereen moet maandag terug gaan werken of naar school, dus moeten ze vandaag vertrekken. Dat is wat wij hoorden vertellen want werken en school, das niet voor ons hè.

 

Enfin, we gaan dat allemaal goed in de gaten houden dan kunnen we daar al van leren, vooral hoe wij het de komende zaterdag moeten doen als we hier weggaan en naar de andere camping gaan. En we houden natuurlijk extra in de gaten hoe we de baasjes kunnen lastig vallen tijdens het opbreken, ze mogen ons niet vergeten hè, als ze bezig zijn.

Ondertussen genieten wij van de welverdiende rust, op ons uitlaatrondjes na natuurlijk, zo kunnen we weer genoeg energie opbouwen voor de volgende uitstapjes.

 

En nee, dit keer geen foto’s van mij, want ik was te veel rebel om geslaagde foto’s van mij te hebben. Maar die komen er wel weer want ik blijf natuurlijk niet altijd even dwars, en eigenlijk ben ik ook wel heel erg lief hoor.

 

En dan overmorgen, maandag, een nieuwe week. Dan  gaan we vast weer op stap om nieuwe spannende avonturen te beleven.  Hopelijk zitten jullie dan weer te popelen om ze te lezen.

 

Groetjes,

Lemmy & Wodan.

 

Nog een laatste foto, van het beekje op de camping, achter aan het bosje.

Alle foto's zijn trouwens op de camping zelf genomen.

Dag 18 – 26 mei 2020 : Foy // Dag 17, eentje om snel te vergeten?

 

Gisteren stond er van alles op de planning, maar al heel snel moest de planning ‘On Hold’ gezet worden.

Ja, gisteren werd een dag om heel snel te vergeten. Zo’n dagen vinden we helemaal niet leuk.

Toen we net van de camping af reden begon het Katje te toeten en te piepen. Nou echte katjes doen dat wel, miauwen dan, maar ons vierwielig Katje? Dat was raar. En toen verscheen er de melding op het dashboard. “Lekke Band”. Oeps, bazinneke uit de auto en ja hoor, rechts achter stond de band half plat. Heel voorzichtig zijn we weer de camping op gereden naar ons plaatsje, en daar zijn we gelukkig zonder verdere kleerscheuren aangekomen.

Verzekering gebeld want via hun zijn we aangesloten bij “Europ Assistance”. En waaauuwww, wat een service, even later een berichtje dat ze er binnen de minuten zouden zijn. En dat klopte, een garagist uit Hoeffalize was al snel ter plaatse.

Bleek dat er een dikke vette ellendige schroef in de band stak, dus een geluk bij een ongeluk, er moest geen reservewiel gestoken worden, maar de band kon gerepareerd worden door een wiek in het gat te steken.  Zo hoorden we tenminste vertellen, wij hielden de man goed in de gaten hoor en we lieten ook wel even horen dat wij er waren, tja, die man kwam aan Katje, maar schijnbaar vonden de baasje dat wel OK. Daarom hielden wij verder onze mond ook maar.

 

Terwijl we allemaal aan het wachten waren op de garagist, was baasje de auto maar aan het poetsen en was bazinneke in @Home beginnen te poetsen.  Dat kan ze best want het is niet groot hè.

 

Toen sloeg de paniek weer toe, baasje kreeg opeens in de gaten dat de moover nog op de banden stond, niet normaal want het was maar aan 1 kant. Dan is de vakantie voorbij want dan kunnen we niet verder naar Luxemburg straks.

Vol hoop en goeie moed pakte baasje de afstandsbediening van de moover en haalde hem probeerde hem weer van de wielen te krijgen. Wonder o wonder lukte dat. Weer er op, weer er af en het bleef lukken, dus hopelijk is het een jammer toeval geweest en kunnen we straks gewoon verder met onze reizen.

 

En toen het volgende, jajaja, een echte rampendag. Baasjes lieten ons uit en Wodan bleek ineens de spuitpoep te hebben, een vieze gele brij op het pad. Raar, niet normaal. Vooral omdat hij de dag ervoor ook al een beetje aan den dunne was en toen ook al een raar kleurtje had. Maar zijn andere kakjes waren wel normaal.

Mmmmm, wat nu gedaan? Woke was vrolijk, at goed, al was hij wel heel puberachtig en dwars om niet te zeggen helemaal rebels. Trekken aan de lijn, pootjes niet laten schoonmaken, blaffen. Maar baasjes dachten dat het aan het puberen lag. Tja, meneertje is 11 maanden, de hormoontjes spelen op want hij plast nu echt wel als een echte vent.  Maar nogmaals die rare poep boezemde de baasjes toch wel angst in.

Morgen een feestdag, dus hebben ze in Bastogne maar even een DA gebeld en daar zijn we met Woke naar toe gereden. Ik mocht met baasje in de auto blijven wachten en Wodan mocht mee naar binnen, of liever, hij moest.

Hij vond het helemaal niet leuk, kleine keffers die hem wilden aanvallen, een onbekende dierenarts die hem even ging onderzoeken en hem dan even later nog met een prikding aanviel. Ja, meneer heeft een spuitje gehad, een injectie. Hij heeft ook medicatie mee en een darmflora regelaar.

Er is gelukkig niks ergs aan de hand, het komt gewoon omdat die stomme Wo alles opvreet. Takken, denappels, bladeren, torren alles wat ie tegenkomt wil hij opeten, dat kan ons boxermaag immers niet verdragen. Hopelijk heeft Wodan nu zijn lesje geleerd.

 

In ieder geval slaat de medicatie aan en is Wokes poep alweer een stuk normaler. Bovendien is meneerke toch weer iets rustiger en doet hij als elke normale puber wel stoute dingen of probeert de baasjes te testen, maar hij haalt niet meer het bloed onder hun nagels vandaan.

Dat geeft mij ook rust hoor, want eerlijk? Ik werd soms wel gek van die Wittekop. Maar ik snap het nu wel, hij voelde zich helemaal niet lekker.

 

 

 

Maar ook aan die nare dagen komt een einde, net als aan alle goeie liedjes altijd weer een einde komt.

We zijn met zijn allen heel vroeg in ons bedje gekropen en we hebben genoten van een zalige nachtrust.

 

 

En zo belanden we dan aan een nieuwe dag, de dag van vandaag, de 18^e dag hier op camping Tro Do Way in Bertogne.

Vandaag dan maar de planning van gisteren proberen waar te maken.

 

 

Oh nee, het loopt weer mis. Net van de camping af horen we bazinneke vragen aan het baasje. Eeeuuhhh hier staat de snoepzak van Lem en Wo, maar normaal ligt daar je fototoestel. Ja hoor, baasje was zijn camera vergeten, en vermits hij bijna de hele vakantie de fotograaf van dienst is, moesten we rechtsomkeer maken om de camera in de caravan op te halen.

 

Vanaf toen ging het eindelijk allemaal weer goed en hebben we weer gewoon genoten. Gelukkig maar hè.

 

Vandaag gingen we dus richting Foy, waar ontzettend hard gevochten werd en waar op vele plaatsen nog duidelijk de sporen te zien zijn van deze zware strijd die hier tijdens het Ardennenoffensief is geleverd.

We gingen eerst naar het “Bois de St. Jacques” waar de foxholes (schuttersputten) en gaten in de grond van inslagen van mortieren en/of granaten nog duidelijk te zien zijn.

 

Van 21 december 1944 tot 13 januari 1945 hielden de Amerikanen zich hier schuil om te proberen Foy te bevrijden en Bastogne te vrijwaren van de bezetting van de Duitsers. Ingegraven in deze putten tijdens één van de koudste winters ooit, sneeuw en temperaturen ’s nachts van -28°Celsius, niet gekleed op die koude nachten en met een tekort aan eten, medicijnen en munitie. Er vielen aan beide kanten veel slachtoffers, maar uiteindelijk werden de Duitsers uit Foy verdreven. De Easy Company werd beroemd tijdens hun rol in het Ardennenoffensief. Steven Spielberg maakte hun echter onsterfelijk door hun verhaal te vertellen in de serie “Band of Brothers”.

Vandaar gingen we ook naar het “Airborne” monument dat is opgericht ter ere en herdenking van de mannen van de “Easy Company”.

Hier lieten we Katje achter en makten we nog een heel erg leuke wandeling langs een Ravel waar bazinneke ook nog een paar caches mee pikte. Langs deze Ravel die over een oude spoorlijn loopt werd ook heel fel gevochten. En langs hier trokken de troepen op, op weg naar de bevrijding.

                                                                                     Fietser op het pad, komaan jongens, we moeten aan de kant.  

En daarna gingen we naar de laatste plaats voor vandaag, het “Vredesbos” of het “Bois de la Paix”. 

Onze 1^e ontmoeting daar was niet met het oorlogsverleden maar met de hedendaagse fauna, een mierenhoop met een pak vliegende mieren erop.

 

In het Vredesbos staan 4.000 bomen geplant op de 50^e verjaardag van de “Slag om de Ardennen”. Deze bomen zijn opgedragen aan de Amerikaanse veteranen die hier gevochten hebben en aan de Belgische strijders, maar ook aan de militaire en de burgerslachtoffers van die koude winter 44-45.                                             

Elke veteraan die in 1994 in Bastogne terugkwam, kon een boom kiezen die voor altijd zijn naam zal dragen.

De bomen zijn zo geplant dat ze vanuit de lucht het embleem van Unicef (moeder met kind) vormen, wat de menselijke tederheid symboliseert.

Dus hier eens niet een herdenking aan mensen die sneuvelden, maar een eerbetoon aan de dapperen die de strijd overleefden en het geluk hadden om hier weer samen met hun makkers van destijds de droeve en zware dagen weer te herbeleven.

 

In dit bos hebben we een tijdje rond gelopen. Hier liep ook een geocache multi doorheen, die hebben de baasjes ook tot een goed eind gebracht.  En zo werd onze aandacht ook extra op bepaalde plaatsen gevestigd.

Allemaal voor de vrede die zo poreus is. Zeker in deze tijden waarin het, ondanks dat er zovele levens vielen voor de Vrede, toch weer Oorlog is.

 

En nee, we mochten hier niet los. Vinden we ook wel heel normaal hoor, we begrijpen dat best wel. Het is een beetje een heilige plaats, een plaats van stilte en bezinning, een plaats voor de vrede.

Maar dat neemt niet weg dat wij niet eens willen ravotten en dat kan ook aangelijnd. Alhoewel het soms lastig is met die lijnen die in de war geraken of rond onze pootjes draaiden. Maar dan zorgden de baasjes er altijd heel snel voor dat dat weer goed kwam en dat er gen ongelukjes gebeurden.  Tja, als wij die dolle kuren krijgen, dan kan niemand ons beletten om even gek te doen.

En zo kwam er alweer een einde aan dit avontuur, of toch tenminste het avontuur buiten de camping.  Nee, vandaag is het niet laat geworden, maar toch…. We hebben genoten en veel gezien en hard gewandeld.

 

Eens we weer op de camping waren, kregen wij weer wat lekkers en konden we weer rusten.  Al worden we nu toch wel regelmatig gestoord want met dit Hemelvaartweekend zit de camping vol en komen de gasten stilletjes aan allemaal binnen gevallen. De ene al met méér lawaai dan de andere, maar we slapen er wel doorheen. Dat is campinglife zeggen de baasjes.

 

We doen het vandaag verder heel erg rustig en we zien wel wanneer ons volgende avontuur er aankomt. Morgen? Overmorgen? Tja, we hangen natuurlijk af van de grillen van de baasjes. Maar zoals altijd horen jullie het wel weer van ons.

 

Avonturiers Lemmy en Wodan sturen jullie dikke vette lebbers en we willen jullie nog even laten weten hoe fijn we het vinden dat jullie meeleven met onze avonturen

 

Groetjes vanuit Bertogne,

Lemmy & Wodan

Dag 16 – 24 mei 2020 : Rondrit met van alles en nog wat op ons bordje.

 

Jongens, jongens, jongens wat een dag vandaag, ppffffff we waren al gewaarschuwd want we hadden de baasje afgeluisterd. Dat is natuurlijk niet zo moeilijk in ons vakantiehuisje want dat is echt niet groot. Dus ze kunnen daar nergens stiekem iets bepreken, we weten het altijd. Goed hè.

Wij vinden dat ook heel normaal, geen geheimen voor ons hè.

 

Allé, uiteindelijk zouden we vandaag zo’n 150 km rijden met te auto en tussendoor werd er natuurlijk gestopt om lekker te wandelen.

Maar om te beginnen mochten we dan al heel vroeg de auto in zodat we net voor 9 uur aan de winkel aankwamen. Bazinneke ging daar nog snel even naar binnen omdat ze een picknick wilde meenemen voor onderweg. 

Da zegt toch al genoeg hè. Kunnen jullie je inbeelden wat we meegemaakt hebben? Een ganse dag op pad.

 

Enfin, van de winkel ging het naar het 1^e punt, dat was een geocache voor bazinneke. Ergens aan een kruisbeeld en natuurlijk, hoe kan het ook anders “in the middle of nowhere”. Het lijkt ons wel onze hele vakantie te achtervolgen.

We genoten daar meteen ook van prachtige uitzichten en we konden daar ook al meteen onze pootjes uitslaan. Lekker onbezonnen en vrij.

Vandaar ging het naar een ‘In Memoriam’ Monument waar ook alweer een geocache lag. Dus sloegen de baasjes 2 vliegen in één klap. Baasje blij en bazinneke blij. En dan zijn wijn natuurlijk ook blij. Zelfs als we dan even in de auto moeten wachten op hun.

Tja, ’t was daar niet meteen iets voor ons, zo naast de straat. Het was een monument voor de burgers en de helden die gevallen zijn in Bertogne in de 2^e Wereldoorlog.

En toen werd het pas heel ernstig. Toen stonden er 2 bunkers op het programma. Amai seg, das ook niet alles hè, zo’n bunker. 

De 1^e bunker, of wat daar nog van over was, die vonden we aan Wyom Pont.

En dat het hier goed geregend had de laatste paar dagen, dat was daar duidelijk te zien. Het water van de Ourthe stond echt tot aan de kant, of er hier en daar zelfs over. We mochten er niet in van de baasjes, vonden ze te gevaarlijk. Het water stroomde heel snel en je weet nooit wat er onder dat water mee gesleurd is na zo’n heftige regen.

Maar we konden toch genieten van het mooie water.

 

En dan de 2^e bunker, die vonden we in Bergueme. Die was van buitenaf amper zichtbaar, maar binnenin nog helemaal intact.  Raar hoor, om daar in te zitten en te weten dat daar soldaten in gezeten hebben, vol angst maar ook vol goeie moed om te zegevieren.

En natuurlijk vergaten de baasjes daarbinnen foto’s te nemen. Stom hè, we hadden het nog zo gezegd. Gelukkig nog wel een foto van de buitenkant.

Dat heb je hè, als je meer op zoek gaat naar de cache, dan vergeet je al de rest.

Onderweg kwamen we dit pitoreske kapelletje tegen, da moest natuurlijk ook op de foto hè. OK, niks speciaals, maar omdat we van Zichem komen en we eigenlijk altijd zeggen : “waar je ook gaat, langs Vlaamse wegen, kom je kapelletjes tegen”, wilden we dit hier ook even op de foto. Niet alleen in Vlaanderen dus, maar ook in Wallonië

En vandaar ging het richting Tenneville waar we ook even halt hielden bij een monument ter ere van de slachtoffers van beide Wereldoorlogen.

En dan, da bazinneke van ons, niet te geloven hè, maar toen ze weer een mini-bieb tegen kwam, moest er gestopt worden en ging ze even snuffelen tussen de boeken, of er niks tussen zat wat ze in de vakantie wilde lezen. Dus, snuffel de snuffel de snuffel, en dan zeggen ze iets van ons honden en ons snuffelneusje.

En dan werd er koers gezet naar een andere memorabele plaats in de bossen van Saint-Michel en Mochamps.  Hier hadden de Duitsers tijdens beide Wereldoorlogen gevangenkampen voor de Russen opgericht. In 1917 werd er een Rus door de Duitsers doodgeschoten, in 1918 een Italiaan. Vermoedelijk omdat zij wilden vluchten. Beiden liggen hier begraven, de plaats wordt dan ook “Het kerkhof van de Russen” genoemd.

Hier in deze bossen hebben we ook even gewandeld, we mochten wel niet los want het was hier een stilte bos, met heel veel respect voor de natuur, maar ook voor de laf vermoorde mensen die daar begraven liggen.

We hoorden hier heel veel vogeltjes, maar ook reetjes en we hoorden de kikkers kwaken in de poelen. Zo mooi allemaal.

 

Toen we daar vertrokken waren zagen we weer een reetje de baan over lopen. Vanuit de rijdende auto kon bazinneke het nog net fotograferen, daardoor staat het mooie diertje er wat wazig op. 

 

 

En zo kwamen we uiteindelijk aan een observatorium, oftewel een uitkijkplaats voor vogels en wild. Van buiten spectaculair om te zien, maar het uitzicht was volgens de baasjes nog spectaculairder. Maar dat konden wij niet zien want wij zijn natuurlijk niet groot genoeg om door die kijkgaten te buiten te gaan loeren.  Nee, zelfs niet als we op onze achterste pootjes gingen staan.  Gelukkig kunnen wij het ook zien op de foto’s die ’t baasje maakte.

 

En zo ging het verder richting Ambly waar dit prachtige monument als herinnering aan de 1^e Wereldoorlog staat.  De tekst op dit monument is al even mooi.

“Pour leur Dieu et le roi, pour leur pays et toi qui passes, ils ont souffert o mort. Nous suivrons fiers et forts vos traces”.

“Voor hun God en de koning, voor hun land en voor jou die hier langskomt, hebben zij geleden tot de dood. Wij volgen trots en sterk hun sporen’.

 

En toen was het middag, en zagen de baasjes dit leuke bankje. Yep, jullie raden het al, ondanks de gure wind die rond ons heen blies en de regendruppels die er af en toe vielen, besloten de baasjes dat dit het plekje was om te picknicken. Bbbbbbrrrrrrr koud. Maar goed, wij konden weer even de pootjes strekken, kregen drinken en wat lekkers, en ondertussen konen de baasjes ook hun buikjes rond eten.

Daarna weer het warme Katje in en op weg naar Hotton waar we een volgend monument bezochten. Dit keer een eerbetoon aan de parachutisten van het onafhankelijke front die in mei 1944 hier landen.

 

En zo ging het weer verder naar het War Cemetery, ook in Hotton.

Hier liggen zowel gewone soldaten, grondtroepen als mariniers en soldaten van de vliegende brigade begraven.

En niet zo ver daar vandaan stond weer een ander monument ter ere van de bemanning van 5 Sherman tanks, Killed in action op 3 januari 1945.

Met vlakbij ook weer een schitterend panorama.

En dan ook eens een monument voor de mensen van het verzet, de strijders zonder wapens die eveneens hun leven gaven voor de vrijheid en de vrede. Zij die op hun manier gevochten hebben voor de overwinning.

Daar naast lagen ook nog andere graven.

Daarna bezochten we een eerbetoon aan de 3^e Franse Divisie.

En dan op naar ging het richting Rendeux – Beffe waar we een Amerikaanse M4 Sherman tank konden aanschouwen. Deze werd op bevel van het Amerikaanse leger onklaar gemaakt nadat munitie en brandstof op waren geraakt.

 

Daar niet zo ver vandaan stond het Task Force Hogan monument ter ere van Luitenant-Kolonel Samuel Hogan en zijn mannen die het leven van honderden mensen wisten te redden door hun moed en volharding.

We bezochten even later ook de kapel van de martelaren. Daar werden op 9 september door de Nazi’s toen ze zich terug trokken mensen gefusilieerd en verbrand. 

En toen was het weer even tijd om te gaan wandelen, een mooie wandeling weer een zacht regenbuitje, maar wel met een prachtige natuur en schitterende vergezichten.

Het is steeds weer anders hier, maar altijd even mooi.

En zo kwamen we in La Roche terecht, waar we een Engelse Achilles tank, de Destroyer MK10 konden bekijken. Deze werd gebruikt bij de bevrijding van La Roche op 11 januari 1945.

En ook hier is het weer zo mooi om te zien.

En ook in La Roche-en-Ardenne, kregen we de eer om een M1A4 Sherman tank te kunnen aanschouwen.

En onze reis ging verder, ondertussen alweer helemaal op weg richting de camping, maar nog even de laatste stuiptrekkingen van deze dag met een bezoek aan de plaats waar “The Joker”, een B-17 bommenwerper neer stortte in het dorpje Bérismenil. Dit gebeurde op 13 april 1944 na een aanval op een kogellager fabriek in Duitsland. Lt. Smith en Sergant Wieseckel wisten beiden via Zwitserland te ontsnappen, de andere bemanningsleden kwamen om. Het monument werd vervaardigt met de originele propellers van “The Joker”, deze werden echter gestolen, waarna de Belgische luchtmacht deze propellers schonk om het monument in ere te herstellen.

 

En ja, daar in de buurt lag natuurlijk ook weer een geocache verstopt. Bazinneke heeft ook deze gevonden.

En zo gaan we weer verder, naar de laatste tank van vandaag, weer een Amerikaanse Sherman tank. Deze met kapot geschoten loop, en vanachter open zodat je ook even de binnenkant kon bekijken en je jezelf een beetje kan inleven in de bekrompen omgeving waar de tankbemanning in zat, in volle gevecht, in angst.

En na nog een laatste geocache onderweg gezocht en gevonden te hebben werd er koers gezet naar de camping.

Daar aangekomen werden onze etensbakjes meteen gevuld en daarna konden de baasjes gaan eten.

 

Nu liggen we lekker warm bazinneke te dicteren wat ze schrijven moet en als dat gedaan is, mogen onze oogjes dichtvallen en kunnen we een ganse nacht dromen van al wat we hebben meegemaakt vandaag.

 

We hebben, ondanks de vele regendruppels en de af en toe stevige buien toch echt wel ontzettend genoten vandaag, vooral van de stukken wandeling die we gemaakt hebben.

 

Wij zeggen : op naar ons volgende avontuur en we willen jullie ook even laten weten dat we heel blij zijn dat jullie ons volgen.

 

Groetjes,

Lemmy en Wodan.