29 - 31 oktober : "concentratiekamp Fünfeigen", geocaching en rust op de camping.

 

30 oktober : concentratiekamp Fünfeigen en geocaching.

 

 

Vandaag begon ons dagje in Bartow.

Daar bezochten we Burg Klempenau. Het kasteel werd gebouwd in 1240 door de Pommerse hertog Wartislaw III.  Rond 1433 werd het complex uitgebreid met een graanschuur en een poortgebouw.  Kort voor de Dertigjarige Oorlog werd het hele complex fundamenteel versterkt.  In 1945 werd kasteel onteigend en nam het Sovjetcommando het kasteel over.

Na de 2^e Wereldoorlog deed het kasteel plaats als onderkomen voor vluchtelingen, later en dit tot 1990, werd het kasteel een woonplek voor landarbeiders.

 

Daarna gingen we  een geocache gingen zoeken in een ‘Lost Place’, het was een klein gebouw wat vroeger gebruikt werd om kadavers van overleden dieren in onder te brengen tot iemand ze kwam ophalen om bvb. van de huiden te looien en er iets van te maken.

 

Toch wel een beetje spooky, maar buiten was het daar zoooo mooi.

Eveneens in Bartow zagen we midden in het veld deze toren staan.  Geen idee wat hij daar in het midden van het veld staat te doen.

 

Ook de kerk van Bartow was de moeite van het aanschouwen waard. Op het kerkhof stond natuurlijk ook het obligatoire monument voor de gesneuvelde inwoners.

 

En dan was het weer even triest.

In Neubrandenbrug gingen we naar het voormalige Concentratiekamp Fünfeigen (Stalag II A)

Krijgsgevangenkamp Stalag II A heeft van 1939 tot 1945 bestaan. In die tijd zijn er 6.000 Sovjet- en 500 krijgsgevangenen van een andere nationaliteit zijn omgekomen.

Vanaf het eind van WO II tot 1948 werd het kamp berucht als NKWD-kamp Fünfeichen, waarin nog eens 5.169 gevangenen omkwamen.           

 

Het monumentencomplex bestaat uit monumenten voor beide periodes. Ook zijn er drie massagraven: één voor de periode van Stalag II A, één voor 1945 en één voor de periode 1946-1948. De 500 niet-Sovjet krijgsgevangenen zijn begraven in individuele graven.                                                                          

 

Omdat het voormalige kamp in een supergrote en super drukke stad ligt, wilden ze dit op een rustige zondag doen, dus het was een risico met het weer.  En jammer genoeg was het vrij warm en konden wij niet mee, dus hebben de baasjes niet het hele kamp bezocht, ook al hadden ze hun voorzorgen genomen, ze wilden ons echt niet lang in de auto laten.

Maar uiteindelijk waren ze ook een beetje teleurgesteld in het kamp. Vele mensen liepen daar gewoon te wandelen, te praten, het leek echt niet meer op een oord van bezinning, een plaats van verdriet en respect, maar meer iets als een park waar de stadsmens even naartoe kon om rust te zoeken en wat bij te praten, mekaar te ontmoeten Zo jammer. Ondanks het feit dat het toch plaatsen zijn waar mensen begraven liggen liepen daar ontzettend veel honden en gewoon los. Dat is toch eigenlijk gewoon gebrek aan respect vinden de baasjes.

 

Enerzijds is dit ook wel te begrijpen want de begraafplaatsen liggen in een prachtig en rustig bos, maar om daar nu te stuiten op een verliefd stel is niet wat bij hun idee van respect hoort.

 

En als toemaatje reed ons in Neubrandenburg op de ring nog een auto de kant in, gelukkig kon baasje snel reageren waardoor we van een botsing gevrijwaard zijn en het enkel met een beschadigde velg moeten doen. 

We zagen die auto gewoon van rijvak veranderen terwijl wij ernaast reden, zonder knipperlicht, zonder iets. ppfffff, zelf de toeter kon niet helpen.  Daar waren we dus ook niet zo blij mee.

Daarna ging het weer richting de camping maar onderweg nog even een tussenstop want wij moesten ook weer even de pootjes strekken. En wat is er nu beter dan te stoppen op een verlaten plek naast een grote hoofdbaan. Of allé, wat ze hier een hoofdstraat noemen.

Eigenlijk waren we blij dat we even uit de auto konden want we werden bijna door mekaar geschud.

 

Onderweg stopten we nog even bij een zogenaamd 'monument' een steenwals waarmee de weg daar is aangelegd en soortgelijke zouden ook gebruikt zijn door krijgsgevangen bij het aanleggen van wegen. Niet voor te stellen dat die uitgehongerde mensen zulke zware walsen zelf moesten verder trekken.

En we hebben het bewijs dat niet alleen in ons Nederland, ons geboorteland, molens staan.

Op de camping was het weer gezellig de buikjes vullen en genieten van de mooie kleuren die  de ondergaande zon over het meer tovert.

 

Vandaag, den 31e wordt het een dagje in alle rust. Bazinneke gaat maar weer eens wasjes draaien zodat ze schone kleren hebben om aan te doen want, wij springen al eens dolenthousiast tegen ze aan, zelfs als we in de modder of in het water gezeten hebben. We moeten er vast geen tekeninske bij maken hè.

Maar allé, we blijven ons amuseren en we zijn nog niet naar huis, bijlange niet, bijlange niet, we zijn nog niet naar huis want er is toch niemand thuis.

Groetjes van de grote avonturiers

Lemmy & Wodan.

26 - 28 oktober : Het land van de Blauwe Meren, Geocaching & een Sloß

 

26 & 27 oktober : Het land van de Blauwe Meren & een Sloß

 

1

Joepiejeee, de baasjes hadden het beloofd, en ze hebben woord gehouden. Als het heel mooi weer was, zouden ze op de camping blijven en zouden wij veel mogen gaan zwemmen.

En dat hebben we ook mogen doen. Man, man, man, hoe leuk is dat seg.

Ja, ik was vroeger een beetje bang van het water, maar nu niet meer hoor, echt we genieten hier.

En de Wodan? Nee, die is van niks niet bang. Hij moet, net als Happy destijds aangelijnd het water in, voor zijn eigen veiligheid want meneerke kent geen grenzen.

De 27^e is baasje met de Wo wat gaan oefenen en ik ben met bazinneke een mooie wandeling gaan maken hier langs het meer en dan zo naar Sommersdorf zelf. Onderweg hebben we, hoe kan het ook anders, nog 2 geocaches gelogd.

En ik moest maar weer eens poseren van bazinneke, niet te doen hè, maar allé voor haar doe ik het wel hoor, al verveelt het me toch wel een beetje.

 

Daarna zijn we nog naar het kasteeltje hier geweest. Nu ja, dat is niet heel speciaal, maar ja, het is hier vlakbij, dus moeten we dat dan toch ook even bezoeken.  Enne, de foto's zijn gewoon genomen met het mobieltje van bazinneke, dus niet zo heel goed.

 

 

Het gebouw van de vrijwillige, plaatselijke brandweer is ook mooi en oud, een boerderij die nog stamt uit de tijd van toen, duuuus het fotograferen waard. Enne, een hele troost altijd als de brandweer zo vlakbij zit.

 

Ondertussen is de camping hier aan het vollopen, wat wil je met dit mooie weer en het weekend voor de deur.

En ik heb alweer een nieuw vriendinnetje gemaakt, Misty, ze is al wel oud, 13 jaar al, maar ik vind haar wel heel leuk, ook al heeft ze lang haar en een lange snoet.

 En daar word ik dan helemaal vrolijk en blij van. Dat snappen jullie toch wel hè? Jong en oud vind mij een adonis. Oooofffff ben ik nu te ijdel?

En baasje kon een mooie vlinder op de boom vlak bij de caravan fotograferen.

 ------------------------------------------------------------------------------------------------

28 oktober : geocaching op zijn best

 

Jaja, we zijn op pad gegaan voor een paar leuke en originele dingen. Eerst en vooral naar Denzin, weer maar eens naar een mooi TB-hotel wat aan een privé woning stond. Natuurlijk weten die mensen er van dan, en ja hoor, ze kwamen buiten. Heel verwonderd natuurlijk dat Belgen speciaal voor zoiets in de buurt waren. Altijd zo lollig om, als je eenmaal in de kleine dorpjes komt, de verwonderde blikken te zien als ze onze nummerplaat in de gaten krijgen.

 

 

En op een geocache rondje hoort vaak ook een “lost place”, nu ook weer dus.  Deze keer aan 1 van de vele meren die deze streek rijk is.

De “Rittermanshäger See”, waar de plaatselijke visser nog wel actief is, maar waar verder het bootshuis helemaal is ingestort. Een prachtige plek waar veel vogels zitten, ook de zeearend zou hier zijn plek gevonden hebben.

 

 

In Neu-Falkenhagen combineerden we 2 dingen, een geocache én een Flakturm.

 

Maar voor we aan de toren kwamen, hadden we eerst nog een ontmoeting met een ‘local’, die ons vertelde over de tijd van toen.

Hij vertelde verhalen over de kleine gemeenschappen toen, de lijfeigenen die eigendom waren van de landheren, het trieste leven. En nog steeds heeft dat zijn weerslag op het leven van nu. De mensen hadden toen totaal geen opleiding, werken voor de landheer was het enige. En dat ging door op de volgende generatie want ook na de val van de muur bleef de toestand en de armoede een feit. Het was niet makkelijk om weer recht te krabbelen naar een volwaardig menswaardig leven. Er was geld nodig om de kinderen een opleiding te laten volgen en dat was er niet. 

Het was een leuk en informatief gesprek waarin we ook vernamen dat de Flaktoren nu in het bezit was van een plaatselijke boer.

 

Deze luchtafweertoren (bedoeld om de stad te beschermen tegen geallieerde vliegtuigen) uit het Nazi-tijdperk is jammer genoeg niet meer toegankelijk.  Je kan nog net tot bij de dubbele omheining komen waartussen destijds gevaarlijke, vaak ondervoede honden liepen als bewaking.

Er zijn vermoedens dat de toren ook een poosje gebruikt werd door de Stassi, de binnenlandse veiligheidsdienst om berichten door te seinen.

 

 

Daarna ging het naar de “Colpin-See” waar de baasjes rustig wat konden eten en wij weer vrij en ongestoord konden rennen.

 

 Tja, 2 stoere Meerpaal-jongens die altijd in de buurt van het water zijn, leuk toch, dus doen wij heel erg gek. En natuurlijk overdrijft de Wo altijd wel een beetje.

In Rechlin moest het baasje weer eens heel stoer doen, of liever, de aap uithangen. Dat vindt hij altijd lollig, al was dit wel een beetje anders dan anders, want het was geen boom. In dat bord bovenaan zat, aan een eindeloos lange ketting de cache. Baasje trok dat ding eruit, liet het aan de ketting naar beneden en bazinneke kon loggen. Amai, hoe gek kan je het bedenken, toch. 

Maar zoals we al eerder schreven, gelukkig doet gek zijn geen pijn, anders zouden onze baasjes afzien.

 

In Mirow gingen we ook weer naar een paar heel speciale caches toe, dat waren een soort van Escape Boxen, amai, niet te doen, en wij keken rustig toe vanuit de auto terwijl de baasjes brainstormden over hoe ze de caches zouden kunnen open krijgen.

We gingen ook nog een Duits Ehrefriedhof bezoeken in Neustreulitz.

Dat lag op een gewone begraafplaats, en net als in heel deze regio, zie je op dit kerkhof duidelijk een Poolse invloed in de bouwstijlen.

 

De oorlogsgraven lagen er op een mooi verzorgde, rustige plaats. Aan de ene kant die van de 1^e wereldoorlog, aan de 2^e kant, die van de 2^e wereldoorlog.

 

En als laatste gingen de baasjes nog even hengelen in een boom om een cache te pakken te krijgen.

Kwam er een man voorbij die vroeg wat ze daar kwamen doen. Nou die stond met zijn mond vol tanden, zeker toen hij hoorde dat die gekke Belgen echt voor die dingen speciaal naar Oost-Duitsland kwamen. Je zag hem denken : “zotten”. En heel misschien heeft hij wel gelijk, maar we vinden het met zijn allen, gewoon leuk.

 

 

En zo kwam er weer een einde aan een leuke dag waarop we van alles hebben gedaan. De nacht konden we weer heerlijk dromen van nieuwe avonturen.

 

Groetjes van avonturiers

Lemmy & Wodan