Hallo iedereen, we zijn eindelijk weer eens terug. 🙋
Echt wel heel lang geleden hè?
Eigenlijk niet te doen, maar jullie snappen het vast wel.
Er is veel veranderd in ons leven. Onze mensen-opa, die woont nu achter de regenboogbrug. 🌈 Die kunnen we niet meer knuffelen, maar hij is daar vast wel gelukkig en zeker niet alleen want er wonen heel veel mensen en dieren daar.
En dan is onze mensen-oma nog verhuist. Yep, die woont hier nu bijna om het hoekje in wat ze in mooie termen een Assistentiewoning noemen. Gelukkig mogen wij daar wel op bezoek komen, al is onze wittekop dan altijd zo enthousiast. Maar ikke niet hoor, ik ben altijd rustig en braaf en ik denk dat de mensen die daar wonen mij al wel kennen hoor.
Maar allé, daar gaat het hier in onze blog niet over natuurlijk. Maar jullie moeten wel snappen waarom we zolang niks van ons hebben laten horen.
We gingen door al die dingen ook bijna niet meer wandelen. Of altijd kleine rondjes hier in de omgeving, en nee, dan valt er niet zo veel te beleven. Zeker niks spannends om aan onze blog toe te vertrouwen.
We hebben wel mijn verjaardag groots gevierd. Jaja, ik ben ondertussen al 8 jaar geworden en ik heb wat lekkers gekregen en nieuwe speeltjes. Maar ook Wodan heeft nieuwe speeltjes gehad. Deeeuuhhhh. Omdat ik jarig ben. Dat snap ik niet hoor.
Ik hoop wel dat ik dat ik dan ook iets krijg als de Wo jarig is. Hij wordt 2 jaar en dat duurt ook niet meer zo lang.
Maar goed, om jullie nu eindelijk iets te kunnen vertellen, zijn we vandaag op pad gegaan.
Niet de Wodan hoor, die is bij baasje thuis gebleven. En toen ik thuis kwam vertelde de Wo me dat hij veel gepuzzeld heeft en zoekspelletjes met baasje gedaan. Ook nog lesjes in gehoorzaamheid gehad. Hihihi, dat heb je als je nog jong bent hè.
Daar ben ik gelukkig vanaf, al moet ik wel nog luisteren natuurlijk.
En omdat ik altijd zo braaf ben, al zeg ik het zelf, mocht ik vandaag met bazinneke dus een grote wandeling gaan maken.
Ik vond het allemaal een beetje raar want bazinneke zei vanmorgen dat ik mijn goei schoenen moest aandoen want dat het een behoorlijk lange wandeling zou worden. Hoezo??? Goei schoenen? Ik heb mijn schoentjes toch altijd aan. Maar 't zal wel zeker. Zij deed ook haar gewone wandelschoenen aan.
We vertrokken via de gewone weg zoals altijd en ook rond hetzelfde uur. Enfin, den ene keer is het al wat vroeger, den andere keer wat later.
Maar niks abnormaals dus, ik vroeg me deftig af hoe speciaal ons wandeling zou zijn. En terwijl dat ik rustig snuffelde nam bazinneke al haar eerste foto.
Achter Taxiandria (de assistentiewoning waar mijn oma nu woont) richting den Demer, hier noemen ze het in Zichem, den doorsteek. Het is er altijd zoo mooi en er valt altijd zoveel te snuffelen voor mij.
En dan verder waar bazinneke aan den Demer mijne poepzak in de buis deponeerde. Hier gingen we naar links. Joepiejee, dan gaan we naar het huisje van oma en opa. Dat vind ik zooo leuk dat ik meteen al begin te trekken aan de lijn.
Mmmm, hoor ik achter mij, nou Lem, dat gaat hem niet worden want dan keren we meteen om en gaan we naar huis..... Oeps, nee, ik wil verder, dus maar niet meer trekken dan. Maar ik hou er wel de vaart in want ik wil daar naar toe.
Nou, zo snel zou het allemaal niet gaan want we kwamen bekenden tegen. Een meneer met zijn 2 Riesenschnauzers. Die vind ik wel leuk en zij mij ook. Gelukkig was de Wodan er niet bij want 1 van die 2 zwarte beren heeft het helemaal niet op Woke. Maar nu ik alleen was, kon ik lekker spelen met die 2.
Ik was even vergeten dat ik verder wilde, maar het was ook zo leuk hè.
En de baasjes hebben ook altijd wel wat om over te praten. Meestal gaat het wel over ons. We kunnen niet zeggen dat ze achter onze rug roddelen. 😏
Maar uiteindelijk gaan we dan toch weer verder en komen we aan de splitsing. Ik dus meteen naar links, maar nee, bazinneke ging naar rechts, verder langs den Demer. OW ja, dan gaan we via dat leuke smalle paadje een beetje verderop. Nou nee, ik had het dus weer mis, zoals later bleek.
Voor ik dat door had hebben we natuurlijk weer genoten van onze mooie Demer en de Demerbroeken.
En toen kreeg ik dan eindelijk door dat we verder richting Testelt gingen. Even na deze foto lieten we het kleine tussenpaadje links liggen en gingen we dus verder.
Dan gaan we vast tot aan de brug in Testelt en dan langs den andere kant van den Demer terug naar huis. Zijn jullie nu benieuwd of dat ik het eindelijk bij het rechte eind had????? Ik verklap nog niks hoor. Jullie zullen moeten verder lezen. 😜
In ieder geval was het 1e deel van mijn vermoedens al wel juist, dat kon ook echt niet anders want hier moesten we gewoon verder richting Testelt en genieten van de mooie omgeving.
Maar vooral ook van de mooie lucht. Het leek wel of er een dier in de wolken zat.
En uiteindelijk kwamen we op de grote steenweg in Testelt aan en wandelden we over de brug, over de Demer dus. En daar gingen we dan links, een beetje een steilere weg, even wat klimmen, maar hier hadden we beton. Ik moest dus echt wel naast lopen dat hele stuk want hier was het druk.
Maar uiteindelijk kwamen we weer aan de andere kant van de Demer. Eeeuuhhh maar nee, wat doet bazinneke nu? We gaan niet naar de Demer, we gaan links de spoorweg over.
Das wel heel raar, al moet ik zeggen dat me dat niet heel onbekend voorkomt. Hier zijn we ooit nog wel eens geweest.
Vanaf nu ga ik niet meer raden want ik ben toch telkens fout, niet leuk om dat toe te geven.
We komen nu op kleine, modderige paadjes, mijn witte voetjes zijn al lang niet meer wit, maar dat zal nog erger worden zo zal later blijken. 😁
En ondanks dat we hier nog vlak bij de spoorlijn wandelen, zijn de Demerbroeken hier ontzettend mooi.
Maar we kunnen hier natuurlijk niet blijven plakken, even genieten en weer verder. En dan blijkt dat bazinneke door de weide met de Galloway-runderen wil wandelen. Jaja, daar ben ik ooit eens geweest, die beesten vinden mij niet leuk en maken gekke bokkensprongen achter ons. Maar bazinneke zal me wel beschermen, zeker weten.
En dan hoor ik bazinneke opeens zeggen, Lem, ik denk niet dat we verder kunnen, hier zit opeens prikkeldraad. Was dat nu? Er zou een alternatieve route zijn met gele bollen aangeduid. Maar nergens geen gele bollen.
Dus op onze passen terug, we zouden wel eens gaan kijken of we langs een andere weg konden gaan. Ja, richting Averbode, maar dat zou betekenen dat we 5 km méér op de teller zouden staan hebben. En dat vonden we niet zo'n goed idee. Dus net als bazinneke zei dat we misschien beter terug gingen kwam daar iemand aan. Maar eerst nog een fotoke hier.
Ow dat is een vogelaar zei ze. Eeeuhhhh een vogelaar? Hebben jullie daar al van gehoord? Dombo zei bazinneke dat is iemand die naar vogels kijkt en ze probeert te filmen of te fotograferen, iemand die dus vogels spot. OW en dat noemen ze een vogelaar? Amai seg, heb ik hier weeral iets geleerd. Maar jullie wisten dat vast al wel. Maar niet met mij lachen hè, dat ik dat niet weet.
Begon bazinneke met die man te praten en het bleek dat we wel in de weide van de Galloway's konden wandelen, dat de gele bollen heel slecht aan gegeven stonden, maar dat, als we langs de prikkeldraad bleven wandelen, we wel uitkwamen waar we moesten zijn.
Pech onderweg.... Of toch niet want de runderen staan er niet, of nog niet. Dus hoefde ik geen angst te hebben dat ze weer rare sprongen voor mij gingen maken.
Wij keerden dus op onze stappen terug, terug naar de weide, en de vogelaar? Die ging met ons mee. Ik moest dus heel stil zijn want hij wilde geen vogeltje missen natuurlijk. Maar vermits ik zo'n toppertje ben (jaja, ik zal 't zelf wel zeggen, anders zegt niemand het) konden we gewoon mee wandelen.
Ikke stil, maar bazinneke en de vogelaar stilletjes pratend. Ik tussen hen in, dat was om bazinneke te beschermen hoor, maar dat weet ze natuurlijk niet.
1 X was ik even niet zo braaf. Die ontzettend grote, lange lens op dat fototoestel, die vond ik wel heeeel interessant. Ik sprong er even naar toe, maar dat was niet zo'n goed idee. Bazinneke was "not amused" om het zo maar te zeggen en de vogelaar? Die hing meteen zijn camera met super grote lens langs de andere kant. Bazinneke zei me nog dat die dingen fortuinen kosten. Ik heb het dan ook niet meer gedaan.
Op een gegeven moment hebben wij de man wel achter gelaten zo kon hij toch rustiger foto's nemen en we hopen natuurlijk dat hij daar ook in geslaagd is.
Voor ons werd het ook nog spannend. Gele bollekes, prikkeldraad en........ moeras, water en slijk, maar ook dode bomen die her en der verspreid liggen. Ik moest hier dus over springen. En dat heb ik goed gedaan hoor. Ik heb iedereen eens laten zien dat je met 8 jaar nog fluks, huppeldepup over die bomenstammen heen kan.
Nee, een beetje gymnastiek op de wandeling kan geen kwaad. Ook niet voor bazinneke, maar dat mag ik natuurlijk weer niet hardop vertellen.
En zo ging het verder en kwamen we op een stuk waar we de prikkeldraad weer achter ons lieten en waar we dus ook niet meer op zoek moesten naar die stomme gele bollen.
Maar we werden weer beloond met een spectaculair iets. Ganzen, in de verte, maar zo mooi om te zien. Ganzen die vriendjes wilden zijn van mekaar. En volgens bazinneke, ook wel iets meer dan vriendjes. Ze willen vast binnenkort kleine gansjes maken, maar eerst moet meneer gans nog mevrouw gans het hof maken.
En toen, toen was het uit met de pret en de ganzen vertrokken. Hopelijk konden ze later verder met het avancekes maken.
Wij waren zo stil geweest, dus het lag echt niet aan ons, maar blij waren we niet. We zagen opeens in de verte een stelletje honden aan komen lopen. Eeeuuhhh het is hier natuurgebied en overal moeten wij viervoetertjes aan de leiband lopen.
Dit baasje dacht er duidelijk anders over. En als die 2 dan ook nog eens wilden luisteren, dan zouden we het nog begrijpen. Ik mag ook vaak los, maar ik blijf bij de baasjes en ik kom als ze me roepen. Maar deze 2 hadden dus echt geen oren die werkten.
En nee, die zwarte was niet de vriendelijkste, die wilde gewoon op mij klappen. Brommen, grommen, snauwen, nou eerlijk???? Ik liet het niet aan mijn hart komen en hapte terug. Maar omdat bazinneke bang was dat mij iets zou overkomen ging ze meteen tussen ons in staan en met haar wandelstok porde ze meteen naar die hond. Nee, slagen deed ze niet, maar wel even met die stompe punt prikken. En het hielp gelukkig wel, al bleef hij zijn lippen optrekken en bleef hij brommen.
Hebben we soortgelijk tafereel een week of 2 geleden ook al eens niet meegemaakt? Dat was dan ergens anders en met een Bennen Senner. Bazinneke zei dat het allemaal niet opgevoede corona-baasjes zijn, wat wil je dan dat de honden doen als de baasjes ze niet leren luisteren of ze geen etiquette leren?
Maar allé, de man verontschuldigde zich -tig keer en vroeg aan bazinneke of ze zich pijn gedaan had. Die was razend en zei tegen de man, ik? Wat maal je nou? Je hond viel Lemmy aan en als aan hem iets miskomt, dan hoop ik dat je heel snel kunt rennen want dan overleef je het niet.
Ja maar zei de man, heeft mijn hond jou niet gebeten?
En bazinneke meteen weer : hoezo heeft hij niet gebeten? Als jou hond die neiging heeft, dan hou je hem kort bij je en goed vast zodat dit niet kan gebeuren. De stoom kwam uit haar oren, echt hè, ik heb bazinneke zelden zo boos gezien. 😡
Maar ik was wel heel blij en trots op haar, want bleek maar weer dat ze voor mij toch echt wel door een vuur gaat en dat ze niet wil dat mij iets overkomt. Flink hè.
Stiekem heeft ze nog foto's van die man en zijn honden gemaakt, voor moest er achteraf toch iets mis blijken te zijn, dan zou 'schending van de privacy' haar niet meer deren.
Enfin, wij gingen dus maar verder, weer een desillusie in de mensheid rijker.
De bedoeling was dat we van hieruit niet de brug (in de verte op bovenstaande foto) rechts van ons namen, maar even verder gingen naar de vogelkijkhut.
Daar ben ik al eens geweest, toen niet helemaal tot boven, maar wel tot halverwege. Maar bazinneke had geen laarzen bij en ze was eigenlijk al te moe om nog een stukje met een natte broek verder te wandelen.
Daarom zijn we maar op onze stappen terug gekeerd. Terug naar de brug die we daarvoor niet genomen hebben. Maar ach, wat deert het? We genieten van het landschap, van de lucht, de geluiden van de natuur. Het is allemaal zooo mooi.
En zo komen we dan weer aan die brug die we dit keer dan wel gewoon overstappen.
En we gingen van daar via kleine paadjes, richting station van Zichem. En dan???? Dan zijn we bijna thuis, nog heel even dan, en dan???? Blij weerzien.
Maar eerst nog het paadje. En omdat ik toch wel blij ben dat we bijna thuis zijn speel ik eerst nog even voor vervaarlijke Lem.
Maar ik ben niet vervaarlijk, ik ben lief..... Bazinneke, het is langs daar hè.
En zo komen we weer aan onze voordeur waar we vrolijk begroet worden door 't baasje en ja hoor, ook door "Onze eigenste Witte van Zichem", namelijk de Wodan.
We hebben ontzettend genoten van deze wandeling, maar we waren ook blij dat we weer thuis waren, weer samen met ons viertjes.
Nu is het rusten want met 10 km in de poten zijn we toch een 3 uur weg geweest. Veel gepraat en verbroederd, maar ook mijn neusje heeft overuren gedaan.
Zo, dit was het dan alweer voor deze wandeling. Hopelijk kunnen we heel snel nieuwe avonturen hier vertellen.
Tot laters allemaal.
Groetjes van deze avonturiers, genaamd Lemmy & Wodan.
