donderdag 22 september : Kampbegraafplaats Stalag 311, oorlogsbegraafplaats Becklingen & wandelen.

 

Vanmorgen na nog wat kleine voorbereidingen vertrokken we eindelijk weer eens met de auto.  Ons grote avontuur lijkt nu echt begonnen. En dit wel helemaal in dezelfde orde als onze vorige avonturen, oorlog, natuur, wandelen, genieten. 

Komt goed hoor, wij blijven echt wel grote avonturiers. ❤

Eerst reden we naar Becklingen, naar een oorlogsbegraafplaats van het Gemenebest. Hier rusten 2.401 gevallen soldaten van verschillende nationaliteiten waaronder Britse, Canadese, Australiërs, Nieuw-Zeelanders, Zuid-Afrikaners,  Griek, Poolse,  Russische, Joegoslavische maar ook 29 onbekende.

Deze begraafplaats ligt op een heuvel die uitkijkt over de Lüneburger Heide waar Veldmaarschalk Montgomery de Duitse overgave accepteerde op 4 mei 1945.

                                  

 

Als dit alweer indruk maakte, dan zou ons volgende doel dat zeker en vast doen.  We werden er heeeel stil van, maar ook verdrietig.

We gingen naar Lohheide waar we een bezoek brachten aan Kampbegraafplaats Stalag 311 (XI C), Concentratiekamp Bergen-Belsen.

Van het voormalige concentratiekamp loopt een wandelpad hier naartoe.      Elke ochtend, nog voor het appel, werden de (soms honderden) overledenen (vermoorden) op karren geladen en langs dit pad naar de begraafplaats gebracht door andere krijgsgevangenen.  Deze werden hier naartoe gebracht omdat de verbrandingsovens het niet meer aankonden.

Hier liggen 50.000 Russische Krijgsgevangenen in massagraven. Zij kwamen vooral om in het concentratiekamp in de winter van 1942. 

Er zijn ook 8 Poolse oorlogsgraven.

 En er staan ook nog herdenkingsmonumenten zoals "Die Trauernde".

Daarnaast is er de enorme rij met gedenkstenen, waarop de namen van de Krijgsgevangen die hier begraven liggen. Sinds 1990 werden er steeds méér archieven terug gevonden over de oorlogsjaren, daardoor kwamen ook beetje bij beetje de namen in zicht van de mensen die hier in massagraven liggen. Stukje bij beetje krijgen zijn een naam.

 En dan was er ook nog dit graf, helemaal alleen en apart. We hebben hier niet meteen informatie over gevonden.

Het is zo moeilijk te bevatten dat mensen daar gewoon in putten op een hoop gegooid werden, vermoord en waarom? Iemand idealisme, zo vreselijk allemaal, zo verdrietig. We werden er echt stil van. Het besef dat onder die heuveltjes zoveel mensen liggen die als oud vuil zijn weg gegooid, mensen die mishandeld waren in krijgsgevangenschap.

 

Dat dit genoeg emoties waren voor 1 dag, dat kunnen jullie vast wel begrijpen. Daarom werd er besloten om maar gewoon terug naar de camping te gaan om even stil te staan bij het onmenselijke leed tijdens de oorlogsjaren.

 

Onderweg ook nog genoten van de mooie en schijnbaar typische huizen hier in de streek. Het is overal anders, dus geven wij onze ogen maar de kost. Daar moeten de baasjes maar eens méér foto's van maken. 

 

 

Later zijn we nog gaan wandelen vanop de camping want het is hier echt mooi en zoo rustig. Ondertussen hebben we ook nog 3 caches gevonden.

Hihihi, en bij eentje is ’t bazeke met zijn blote voeten in de Wietze gegaan. Amai seg, dat was nogal wat want het water was ijs en ijskoud, maar hij (en bazinneke ook hoor) wilden die cache op hun palmares hebben. Dus offerde bazeke zich op. Stoer hè.

 Daarna was het nog even genieten van het zonnetje op de camping.

 

En ondertussen is het alweer avond en kruipen wij bijna weer in ons bedje.

 

Dus zeggen wij maar weer : tot het volgende avontuur.

Lemmy & Wodan.

20 en 21 september : op verkenning.

 

Zoals jullie ondertussen allemaal al wel weten, starten onze baasjes altijd en overal heeeeel langzaam op. Ppfff, dat heb je natuurlijk als je baasjes hebt die al wat ouder worden.

Maar allé, soms heeft het ook zijn voordelen hoor, dan kunnen wij zelf ook lekker slapen en rusten.  En we zouden niet willen ruilen, even duidelijk zijn hoor want anders krijgen jullie misschien foute ideeën, en da willen we niet. 😊

 

Maar, gisteren zijn we wel al op verkenning geweest. Allé, op verkenning, met de auto naar de naburige dorpjes op zoek naar winkels. Daar even binnen, kijken wat er te scoren valt. En wat een geluk hadden wij, echt hè, wij kregen een pelsje om op te liggen.  Zooo lekker zacht en warm, dat komt wel van pas hoor in de caravan want de nachten zijn hier koud.

 

En gisteren kregen we ook nog wel een paar buien over ons heen, dus ja, dat was dus buiten de winkel verkenning ook weer rustig aan doen in de caravan. Gewoon naar buiten loeren, want buiten de mooie luchten is er altijd wel wat te zien hoor.

 

 

En dan vandaag, de 21^e september, ook vandaag begon de dag langzaam. Maaar, de baasjes zijn nu echt bezig geweest met de voorbereidingen van wat we allemaal kunnen doen. GPS’n zijn weer helemaal up-to-date én…… ze voorspellen weer beter weer.

Graag hoor want wij zijn die nattigheid toch wel een beetje beu hoor. En dan die kou. 1°C vannacht, wat dachten jullie? Dekentjes en pelsjes, maar ook dan is het nog snel te fris. En jasjes? Daar slapen wij niet zo graag in. Als het nog kouder wordt, zullen we wel moeten naar het schijnt, maar voor nu liever nog niet hoor.

 

Allé, nu weer over naar de orde van de dag hè. Toen dus alles zo’n beetje op zijn punt stond zijn we aan de verkenningsronde begonnen vanop de camping. Dat wil zeggen, wel ieder apart.

Baasje is vertrokken met de Wo omdat de Wo als rasechte puber nog heeeeelll veeel moet trainen, dat heeft die jonge witte god echt wel nodig. Anders wordt meneerke een echt rampenplan. Hoezo puberen? Was ik ook zo fel toen ik jong was? Nee hoor, vast niet, dat weet ik wel zeker. Ik was gewoon altijd al een brave jongen.

Toen baasje met de Wodan vertrok was bazinneke nog aan het afwassen, ik dacht dus dat ik niet mocht gaan wandelen, dus heb ik heel zachtjes gepiept. Bazinneke vond dat niet zo leuk en dreigde ermee dat, als ik bleef piepen, ze echt niet met mij op pad ging. Dus ben ik vanaf dat moment maar heel stilletjes naast de caravandeur gaan zitten wachten tot ze klaar was.

 

En mijn geduld werd beloond. Eerst een stukje over de camping, maar dat stukje kende ik dus al want dat heb ik met haar al een paar keer gedaan. Zo heb ik bazinneke de weg gewezen naar de plaats waar ze het chemisch toilet moeten legen. Slim van mij hè.

Maar vandaag was het dus anders en kwamen we aan de ingang. En ja hoor, we verlieten de camping om daar recht tegenover in de natuur te verdwalen.

Wat was het daar mooi seg, en stil op een enkele wandelaar na. Het enige jammere is dat we daar overal aangelijnd moeten lopen omdat het natuurgebied is. Maar uiteindelijk vinden wij dat niet zo heel erg hoor.En gelukkig heeft bazinneke wel een paar foto’s genomen. Zo kunnen jullie toch ook een beetje mee genieten. Bazeke, die vergeet dat altijd hè, dus het stuk van de Wo, dat moeten jullie missen.

 

Zo leuk allemaal, die nieuwe paadje, dan valt er ook veel te snuffelen, al die nieuwe geurtjes.  En weet je wat het rare is, ik versta alles onderweg, ik kan die geurspoortjes best vertalen hoor.  Echt goed van mij toch hè? Bazinneke is dan heel trots op mij. 

We zagen onderweg ook paddenstoelen, zo mooi en zo kleurrijk. Zelfs een rood met witte stippen. Alleen, geen kabouters gezien. Of misschien zijn die wel onder mijn lompe poten beland want die moeten echt heel klein zijn want hun paddenstoelenhuisje was ook echt heel klein hoor.  Ik ben nochtans heeel voorzichtig geweest.

 

 

En we kwamen nog meer mooie dingen tegen, een leuk bruggetje waar ik weer heel even fotomodelleke mocht spelen.

 

Dit bruggetje loopt over het mooie water van de Wietze.

Vandaar ging het terug naar de camping waar baasje en de Wo al op ons wachten.

 

Bazeke had hun zeteltjes lekker in het zonneke gezet en zo hebben we met zijn allen even genoten van de mooie blauwe lucht, van het zonneke en van de rust op de camping.

 

Nadat we dan wat later, als het zonneke stilletjes aan achter de horizon verdween en we onze buikjes alweer rond hadden gegeten, zijn we weer de caravan in getrokken.

En terwijl ik de blog aan bazinneke aan het dicteren was, zagen we de lucht in brand staan, zo mooi. Nog even een paar fotokes van deze avond en dan is ons avonturenverhaal weer compleet. Voor vandaag tenminste.

Straks nog even naar buiten voor een plas en dan kunnen we weer gaan slapen.

 

En dan zeggen wij : tot onze volgende belevenissen.

Groetjes,

Lemmy & Wodan.