Vanmorgen na nog wat kleine voorbereidingen vertrokken we eindelijk weer eens met de
auto. Ons grote avontuur lijkt nu echt begonnen. En dit wel helemaal in dezelfde orde als onze vorige avonturen, oorlog, natuur, wandelen, genieten.
Komt goed hoor, wij blijven echt wel grote avonturiers. ❤
Eerst reden we naar Becklingen, naar een oorlogsbegraafplaats van het Gemenebest. Hier rusten 2.401 gevallen soldaten van verschillende nationaliteiten waaronder Britse, Canadese, Australiërs, Nieuw-Zeelanders, Zuid-Afrikaners, Griek, Poolse, Russische, Joegoslavische maar ook 29 onbekende.
Deze begraafplaats ligt op een heuvel die uitkijkt over de Lüneburger Heide waar Veldmaarschalk Montgomery de Duitse overgave accepteerde op 4 mei 1945.
Als dit alweer indruk maakte, dan zou ons volgende doel
dat zeker en vast doen. We werden er heeeel stil van, maar ook verdrietig.
We gingen naar Lohheide waar we een bezoek brachten aan Kampbegraafplaats Stalag 311 (XI C), Concentratiekamp Bergen-Belsen.
Van het voormalige concentratiekamp loopt een wandelpad hier naartoe. Elke ochtend, nog voor het appel, werden de (soms honderden) overledenen (vermoorden) op karren geladen en langs dit pad naar de begraafplaats gebracht door andere krijgsgevangenen. Deze werden hier naartoe gebracht omdat de verbrandingsovens het niet meer aankonden.
Hier liggen 50.000 Russische Krijgsgevangenen in massagraven. Zij kwamen vooral om in het concentratiekamp in de winter van 1942.
Er zijn ook 8 Poolse oorlogsgraven.
En er staan ook nog herdenkingsmonumenten zoals "Die Trauernde".
Daarnaast is er de enorme rij met gedenkstenen, waarop de namen van de Krijgsgevangen die hier begraven liggen. Sinds 1990 werden er steeds méér archieven terug gevonden over de oorlogsjaren, daardoor kwamen ook beetje bij beetje de namen in zicht van de mensen die hier in massagraven liggen. Stukje bij beetje krijgen zijn een naam.
Het is zo moeilijk te bevatten dat mensen daar gewoon in putten op een hoop gegooid werden, vermoord en waarom? Iemand idealisme, zo vreselijk allemaal, zo verdrietig. We werden er echt stil van. Het besef dat onder die heuveltjes zoveel mensen liggen die als oud vuil zijn weg gegooid, mensen die mishandeld waren in krijgsgevangenschap.
Dat dit genoeg emoties waren voor 1 dag, dat kunnen
jullie vast wel begrijpen. Daarom werd er besloten om maar gewoon terug naar de
camping te gaan om even stil te staan bij het onmenselijke leed tijdens de
oorlogsjaren.
Onderweg ook nog genoten van de mooie en schijnbaar
typische huizen hier in de streek. Het is overal anders, dus geven wij onze
ogen maar de kost. Daar moeten de baasjes maar eens méér foto's van maken.
Later zijn we nog gaan wandelen vanop de camping want het
is hier echt mooi en zoo rustig. Ondertussen hebben we ook nog 3 caches gevonden.
.jpeg)
Hihihi, en bij eentje is ’t bazeke met zijn blote voeten
in de Wietze gegaan. Amai seg, dat was nogal wat want het water was ijs en
ijskoud, maar hij (en bazinneke ook hoor) wilden die cache op hun palmares
hebben. Dus offerde bazeke zich op. Stoer hè.
En ondertussen is het alweer avond en kruipen wij bijna
weer in ons bedje.
Dus zeggen wij maar weer : tot het volgende avontuur.
Lemmy & Wodan.
