Wandelen, rust & Peenemünde

 Woensdag 22 oktober 2025

Vandaag was ik weer heel vroeg wakker, ik moest heeeeeel dringend gaan plassen en poepen.  Baasjes dus hun bedje uit en hopsakee, met mij op pad.

Zoooo moooi hè, zo vroeg op de ochtend.

In de voormiddag bleven we gezellig op de camping, er waren een paar vissers aan gekomen met hun bood, die komen hier ook de camping staan. Maar daardoor was er wel heel veel te zien.

En ik hield het allemaal heeel goed in de gaten hoor. Tja, ik moet ons huisje op wielen echt wel beschermen hè want ja, hij noemt niet voor niets "@Home", toch.

Ondertussen zag ik ook de vele eenden en meeuwen die op het water rond dobberden.

Na de middag zijn we dan toch weer vertrokken, dit keer richting Teterow waar we heerlijk gewandeld hebben tussen de velden.

 

Vandaar reden we een stukje verder richting waar we weer gewoon gingen genieten van een prachtig stukje bos. Kort, maar heel mooi.

Dus nee, vandaag geen spectaculaire avonturen, maar heeel veel wandelplezier gehad.
En natuurlijk weer een paar teken van me af geplukt, die griezels weten me elke keer weer te vinden.

Nu nog mijn laatste rondje lopen en dan hopsake, naar snurkenland en dromen van onze avonturen.

Groetjes, Wodan. 🐾🐾🐾

-----------------------------------------

Donderdag 23 oktober 2025

Een ochtend zoals alle anderen, maaar toch een beetje anders....
Dit keer werd er eten en drinken voorzien, dus het werd een lange tocht.

Bleek dat we in Peenemünde herinneringen zouden gaan ophalen.

Omdat we vorige keer al het hele eiland hadden bezocht, gooiden we het nu over een andere boeg, gewoon door de niet-toeristische dorpjes rijden en genieten.

En natuurlijk moest er af en toe gestopt worden om een cache te zoeken, niet veel want dat was niet het hoofddoel van vandaag, maar wel als ie op een mooie plek lag.

Daarna ging het ook weer even naar de restanten van het werkkamp van Karlshagen I, wat nog steeds een jammere zaak is, overwoekerd. Het lijkt of het respect voor de daar doorstane ellende niet bestaat.
Er rijdt een treintje rond op Peenemünde om de mensen het eiland en zijn geschiedenis te laten zien, maar het treintje rijdt er gewoon voorbij, er wordt enkel even gewezen naar het kamp. 

Langs de spoorlijn waarop de 'arbeiders' vervoerd werden, loopt de weg, daar hebben we even een wandeling gemaakt.

Even in gedachten bij de vreselijke gebeurtenissen van destijds.

We besloten om het daarna voor gezien te houden. 3 jaar geleden waren we later op het jaar op het eiland en toen was het een stuk minder druk, dus de haven en de U-boot hebben maar links laten liggen.

Weer terug over de Peenemünde-brucke, inmiddels met een zacht buitje.

Eens we van het eiland af waren, namen we weer de kleine wegen en omdat het op een gegeven moment toch weer wat warmer was, mocht mijn raampje open, heerlijk met die frisse lucht op mijn snoet.

Ook hier af en toe gestopt voor een kort wandelingetje, waarbij we dit fop-elfenbankje zagen.

Terug op de camping was het weer een prachtige lucht waarvan we konden genieten tijdens het eten. 

En ook de zonsondergang was vandaag weer schitterend.

Nu maken we ons stilletjes aan klaar om te gaan slapen, alleen moet ik nog even buiten om te plassen. Eer staat ondertussen een gure wind en het hemelwater komt met bakken naar beneden.

Cleo haar Prinsessenjasje ligt klaar om mij deze nacht warm te houden. 
Benieuwd of ik daarin ga slapen.


En zo zijn we weer klaar voor vandaag en stuur ik jullie lieve en avontuurlijke groetjes,

heel veel liefs van Wodan de avonturier. 🐾🐾🐾

-------------------------------------------------

Vrijdag 24 oktober 2025

Eerst maar even vertellen over de jas van Cleo... Ik heb hem even aan gehad, maar ik vond het niet leuk. Ik wilde niet in mijn mand gaan liggen, wel op het bed. Nou dan hoef ik die jas niet want op bed is het warm genoeg.
Maar de baasjes vonden dat, als ik stoer wilde zijn én de jas niet aan wilde, ik  ook niet op bed moest.
Ik heb dan wel heeel braaf de ganse nacht in mijn mand gelegen. Nou ja, echt koud is het niet. De verwarming blijft ook 's nachts aan, maar op een laag pitje, en die blaast richting mijn mand, ik lig ook tussen de banken, dus ik voel de koude trek van de verluchtingsgaten niet.

Toch willen de baasjes nog met mij oefenen met de jas, snap het niet hoor, ik ben toch een stoere vent.

Overal waar we komen vinden ze met stoer, struis, knap en vaak hoor ik : wat een paard.
Dan kan ik toch niet als een meisje met een jasje gaan slapen. Zeg nu zelf. ;) 

Enfin, tijdens het ochtend-uitlaatrondje weer reetjes gespot.  Ooohhhh wat had ik er graag achteraan gegaan, maar ik mocht niet en ja, ik zat toen aan de leiband, dus kon het ook niet.

En ook een heel mooie Parasol-paddenstoel.

Jammer, weer geen kaboutertjes gezien.  Ik denk dat die een beetje bang zijn van mij en dat die zich verstoppen. Misschien denken die ook dat ik een paard ben. 

Vandaag werd er dus weer storm voorspeld, eerst hier code geel, later verschoof het zich en zaten we op de scheiding tussen fel oranje én rood, dus felle windstoten verwacht. 
En dat bleek ook zo te zijn. 

Vissers haalden in allerijl hun boten op de oever, tenten werden extra vast gesnoerd en wij bleven lekker binnen. Net voor het ergste was ik snel even buiten geweest voor een plasje en voor de rest moest ik wachten.

Baasjes besloten dan maar om een lekker flesje open te trekken, dat doen ze eigenlijk nooit meer, maar heeeel af en toe, en dat mag dan ook hoor, ik heb daar niks op tegen.
Ondertussen speelden ze rummikub en kon ik heerlijk uitrusten.
Alleen werden we bijna zeeziek want de caravan schudde en beefde, de wind klopte aan, maar we lieten hem niet binnen.


Toen de storm wat minder was, gingen we weer naar buiten voor een uitlaatrondje en mijn eten.
Tja, het uitlaatrondje was pittig, opboksen tegen de wind, tot we achter de struiken door wandelden.
Ik mocht weer lekker los en daar had baasje meteen spijt van want, waar we vanmorgen de reeën zagen, was ik ribbedebie. Snel als de wind, het veld op richting de plaats waar ze zaten. 
Ooohhhh wat was het baasje boos, zeker omdat ik niet meteen kwam toen hij riep. Ik stopte wel, keek hem even aan en vertrok opnieuw, maar toen hoorde ik zijn stem en besloot om maar meteen rechtsomkeer te maken.

De terugweg moest ik aan de leiband.

Mijn eten stond klaar, maar eerst hadden ze mijn etensbakken én de voerton (die onder de tafel buiten staan) moeten vrij maken van de bladeren. Alles was er op gewaaid en je zag ze niet meer, maar ze stonden er nog en ik kon dus lekker smullen.

Ondertussen heeft bazinneke een kort filmpje gemaakt, van de, toen al rustige wind en rustig water.

En toen kwam ook af en toe het zonneke te voorschijn. Eigenlijk was het best mooi.

En nu is het alweer avond, straks mag ik een laatste keer naar buiten voor we slapen gaan. Hopelijk valt het dan mee, want de windstoten blijven fel en ondertussen regent het ook, met momenten zelfs heel erg fel.

Ik wens jullie een heel goeie nacht en ik zeg : tot de volgende avonturen.

Groetjes van avonturier Wodan. 🐾🐾🐾

Kasteelheer Wodan en "Lost Places", maar ook heel veel ander moois.

 Maandag 20 oktober 2025

De ochtend begon weer zoals altijd. Afgezaagd??? Neeee hoor, echt niet want elke ochtend is anders.
Vanmorgen geen reetjes, maar het gekwetter van eenden, ontzettend veel eenden en ook kraanvogels die zich, vermoedelijk, klaar maken voor vertrek.

Daarna mag ik steeds weer eten en drinken en dan weer gaan rusten. En dat zou vandaag echt nodig zijn, vermoed ik.
Maar de baasjes hadden geen haast, eten, opruimen, douchen, van alles klaar zetten....

Tot.... Jaja, tot ik de auto in mocht. Tja, en dat was een spektakel op zich.  Jullie weten dat ik gisteren gezwommen heb en heel veel gewandeld, nou mijn spiertjes voelen nu wat stram aan, dus de auto in springen was er niet bij.  Nou ja, ik kan dat wel hoor, maar ik hang graag de zielepoot uit want dan zijn de baasjes super bezorgd om mij en helpen ze me.

Dus stond ik naast de auto, mijn voorste pootjes op de zetel, mijn achterste op de grond. Baasjes stonden daar maar van allé hup, allé  hup, allé hup... En ik??? Ik deed alsof ik wilde springen, maar keek daarbij heeeeel zielig.
En ja hoor, bazinneke kwam helpen, haar armen stevig rondom mij hielp ze mij de auto in.

Yes, mijn trucje is geslaagd. 😁😂
Eeeuuuhhhh dat zou ze 's avonds na een vermoeiende dag wel in de gaten krijgen want dan spring ik gezwind met een sierlijke sprong het bed op. 😂😂😂

Eerst en vooral gingen we op weg naar een "Lost Place", de Demminer Kleinbahnen West in Gehmkow 

Even een stukje geschiedenis : 
"In 1895 werd de Demminer Kleinbahn-AG opgericht, de eerste lijn in 1897 liep van Demmin via Schmarsow naar Jarmen.
De Demminer Kleinbahnen West, geopend op 30 juni 1913, was een van de laatste smalspoorlijnen van het land, met een totale lengte van 92,7 km.

Op 30 april 1945 bezette het Rode Leger Demmin en omgeving. Twee maanden later werden alle smalspoorlijnen ontmanteld en als herstelbetaling naar de Sovjet-Unie getransporteerd. Hiermee was het einde van de Demminer Kleinbahns bezegeld."

En dit is een stukje wat er nog rest van die oude spoorlijn.

Onderweg kwamen we heel veel van deze stropoppen tegen, zo mooi, steeds weer.
Zo stonden ze ook op de plaats waar we parkeerden voor de spoorlijn. 

En vandaar ging het naar het meest spannende moment van de dag.

Jaja, ik mocht me even "Kasteelheer" noemen want we bezochten de ruïne van "Veste Landskron"

Wow wat was het daar genieten. Hihihi, vooral ook omdat iedereen mij in het oog had, er waren 2 dames die mij een heeel mooie hond vonden en toen ze ook nog hoorden dat ik half Nederlands, half Duits was én in België woonde, vonden ze me helemaal het einde. Ik was zo'n vrolijk en blij ei zeiden ze. 

Leuk hoor, dat ik hier in Duitsland ook al echte Duitse fans krijg. 

En nu even een rondleiding door de ruïnes van het slot waar ik dus even de heer des huizes mocht zijn.
Baasjes hebben hier natuurlijk ook nog een paar caches gezocht én gevonden.

En toen moocht ik naar boven, in de toren....  Maaaaarrr dat was via een trap waaar je langs de zijkanten in de diepte kon kijken, ik vond dat berst wel eng hoor. Maar met baasje én bazinneke heel dicht bij mij, ging ik naar boven. Dapper hè?

Daar boven moest ik wel even de spanning van me afschudden.

En ik heb er totaal geen spijt van dat ik mee naar boven ben geweest, want het uitzicht over de ruïne was er echt heeeel erg mooi.

En toen moest ik natuurlijk ook weer naar beneden.

Daar gingen we verder met het verkennen van mijn tijdelijke kasteelwoning.

En toen gingen we weer richting de auto, dit was alvast een super geslaagd begin van dit dagje. Ik kon mijn tijdelijke kasteel woning weer vaarwel zeggen en me te rusten leggen in de auto tot we bij de volgende aan zouden komen.

De weg naar het kasteel was ook prachtig, we werden wel even door mekaar geschud, maar we moesten hier wel e fotoke van hebben hoor.

En de volgende werd ook weer een specialeke want we kwamen aan bij....  jaja, "De brug naar Niemandsland". 

Tja, je vraagt het je af hè, hoe komen de baasjes aan zulke plekjes? Hoe vinden ze het? Jaja, jullie raden het al, er lag ook een geocache. Natuuuurlijk.
Maar zo zagen we dan wel iets speicaals én we genoten van het uitzicht daar.

En we kregen hier ook weer een staaltje van de wegen hier.... Nee dit is geen grote hoofdweg, maar ook geen klein weggetje.

En dan weer verder, verder naar het volgende avontuur, hier mocht ik even blijven rusten en in de auto blijven want ja hoor hier gebeurde het weer.....
Baasje ging weer maar eens de aap uithangen in wat bekend staat als "De mystieke boom".

Deze mooie boom stond aan een grote weide en in die weide zagen we een prachtig van een hertenbok, maar baasjes waren te laat om een foto te nemen. En ik??? Ik krijg geen camera van de baasjes, dat zou niet handig zijn met pootjes in plaats van handen zeggen ze dan.
Echt hè, soms begrijp ik het niet.

En zo ging het weer verder naar de 100 jarige eik. Jaja, daar lag natuurlijk ook weer een cache.

Die 100 jarige eik was echt een prachtexemplaar, maar dat zijn ze eigenlijk allemaal, toch?

De cache zelf???? Nou dat was e specialeke hoor, de cache zelf noemde KAKI, mmmm..... gaat er een lichtje op???? 
Kijk dan zelf maar naar de foto van de cache.

Leuk hè, maar weten jullie wat het aller, allerleukste was???
Toen we daar aan kwamen mocht ik eerst los, maaaaar ik ging meteen richting de sloot. Nou hadden de baasjes het in de smiezen, ik moest nog in de auto, dus dat ging hem niet worden zeiden ze.
Dus ik heeeel braaf, dacht bij mezelf.... Daar moeten we straks terug voorbij en we gingen een reuze grote weide op, op weg naar de eik.

In die weide rook ik zooooveeeel geurtjes, er waren zoooveeel sporen van wild, we zagen sporen van everzwijnen, van herten, van van alles wat en ik??? Ik wilde die sporen natuurlijk volgen, dat vond het baasje geen goed idee.
Dus moest ik jammer genoeg aan de leiband, dus de beek werd hem ook niet meer. Balen, maar uiteindelijk had ik toch wel veel lol.

En van daaruit reden we verder langs het Tiefer Meer, wat veel kleiner is dan datgene waar we aan staan. Maar ja, Kummerower See is dan ook het 7e grootste meer van Duitsland. 

Enfin, langs dat meer lagen ook een paar caches, maar niks speciaals, alleen op de landweg die daar vandaan liep kwamen we nog een leuke cache tegen. Echt een speciale mét geschiedenis.

Deze oude melkstand verborg een leuke cache in een brandblusser. Lollig hè.
Maar de plaats zelf is dus een Lost Place. 
Tijdens de DDR-periode werden hier in de zomer de koeien gemolken. Die tijd liep het hier vol met koeien, nu staan er in de buurt nog slechts een paar. Jammer hè.

Wat we daar even verder wel zagen waren reeën, heel veel reeën. Zooo mooi weer.

En vandaaruit ging het weer richting de caravan, of allé, eerst nog even langs de winkel, maar niet vooraleer we eerst de typische wegen namen.
Ondertussen genietend van de hemelsblauwe lucht.

En dan aan de winkel. Ik moest natuurlijk in de auto blijven, maar ja, dat vind ik helemaal niet erg, zeker al niet na zo'n vermoeiende dag.
Maar zo bezorgde ik het baasje bijna een hartverzakking. 😁

Ik had me zalig in de armen van Lemmy-beer genesteld en deed een dutje. Maar omdat het toch vrij warm was (baasjes hadden de auto wel goed afgekoeld voor ze vertrokken), kwam baasje sneller terug. Toen het richting kassa ging, waar een hele rij stond, bleef  bazinneke alleen  achter om af te rekenen én baasje kwam naar de auto om bij mij te zijn en te kijken of ik het niet te warm had. Nou ja, dat was niet, want de auto was koel én hij stond in de schaduw.

Maar ik sliep diep, zooooo diep, ik droomde over deze mooie avonturen en over de Lemmy natuurlijk. En ik werd dus niet wakker, ook niet toen baasje even aan mij schudde. Ppffff ik hoorde de paniek en de angst in zijn stem toen hij me riep en besloot dan maar om snel uit mijn dromen te ontwaken. Wat was het baasje blij.

Toen bazinneke dan uit de winkel kwam, heb ik haar maar heel vrolijk begroet zodat ook zij niet bijna een hartverzakking kreeg.

Enfin, toen ging het weer naar de camping waar bazinneke alles in de kasten ging opbergen, de auto uitruimen terwijl baasje begon met koken. Ik zat op mijn gemakske in de deuropening en hield alles in de gaten.

En met nog een laatste uitlaatrondje voor het slapen gaan, komt aan deze avontuurlijk dag een einde.

Heel veel avontuurlijke dromen en lieve groetjes van Wodan, de kasteelheer. 🐾🐾🐾

--------------------------------

Dinsdag 22oktober 2025

Vandaag begon de dag rustig want ik was best moe van gisteren.

Baasje hielden zich bezig met water aanvullen, vuilwatertank én chemisch toilet leegmaken, caravan even uitmesten en verder voorbereidingen, maar ook loggen en bloggen.

Tegen de middag ging het baasje koken zodat we later, lekker konden eten.

In afwachting mocht ik buiten spelen met denappels en met de blaadjes en zo.

Maar ik moest ook de kookpotten in de gaten houden want bazinneke ging afval naar de containers brengen, want ja, ook hier wordt alles netjes gesorteerd. 

En toen bazinneke terug was, verdwenen ze allebei richting het meer. Echt hè, ik mocht niet mee, dat kan toch weer niet. Baasje ging nog wat oud brood naar de eenden en de vissen brengen.

Wat de baasjes me toch allemaal aandoen.
OK, ik kon ze in de gaten houden, en zij mij, maar toch, ik voelde me alleen gelaten en toen werd ik heel even stout, ik blafte, dat mag niet op een camping. Maar hey, we staan hier nog alleen hè, verder enkel vaste bewoners, maar die zijn ook allemaal bijna naar huis, die zijn er meestal enkel in het weekend.
Dan kan een blafje toch geen kwaad hè?

En zeg nu zelf, ik zat daar toch heeel mooi te kijken hè.

Enfin, ik heb de baasjes al lang vergeven dat ze me even alleen lieten, ach het was niet eens 5 minuutjes.

Tja, ik had vandaag een heel leuke verrassing, dus moest ik nu wel heel lief zijn.
Baasjes hadden gisteren voor mij kippenhartjes gekocht, en die kreeg ik vanmiddag. 

Een paar heb ik er zo gekregen, maar omdat ik dat niet gewend ben, hebben ze mijn hartjes gestoomd.

Ik moest mooi gaan zitten voor ik mocht eten, maar dat doe ik altijd wel hoor.

En nadat ons eten wat gezakt was, gingen we hier naast het meer een wandelingetje maken. Ze voorspellen weer regen en de wind komt ook weer op, maar wat was het heerlijk wandelen, zelfs toen de laatste paar meters er druppels vielen.

We zagen onderweg ook weer een paar mooie exemplaren van de wit gerande tuinslak.

En daarna was het lekker rustig genieten in de caravan voor de rest van de dag. Baasje deed eerst nog een dutje, en ik ook en bazinneke kon ondertussen mijn blog al een beetje uitwerken en er foto's bij zetten.

Jaja, vooraleer ik een dutje deed, had ik alles al gedicteerd.

Na het dutje speelden ze nog een poosje rummikub, tot het tijd was voor mijn laatste avondrondje.
En nu kruipen we in ons bedje voor een nachtje heerlijk dromen.

Op naar nieuwe avonturen morgen, wie weet wat het dan zal worden? Weer een kasteel of iets helemaal anders?

Avontuurlijke avond groetjes en vette lebbers van Wodan. 🐾🐾🐾