Dag 33 → 05 juli : Het Moezel-gebied in Duitsland & tipje Frankrijk

En vandaag zijn we er weer, met meer avonturen.       

Spannende rare dingen hebben we dit keer weer beleefd. Sommige echt origineel, anderen gewoon weer zoals altijd. 

Het hoofddoel was om eens naar Saarland te gaan, maar we kwamen ook in 'La Dolce' France terecht. Dit weer door het geocachen. De baasjes wilden vandaag weer op zoek naar heel speciale caches, doe-caches, maar ook rare dingen. Enfin, jullie lezen het wel verder in het verslag van de dag.

 

 

De dag begon in Bierendorf, allé, in feite eerst op de camping natuurlijk, maar dan reden we naar Bierendorf voor baasjes 1^e uitdaging.

Het was een cache in… jaja, zoals het hele plaatje van deze vakantie…. “In the middle of nowhere”.  Het had ook iets te maken met de productie van een bepaald soort chemicaliën en er lag dan ook een enorme tank waar het baasje in moest kruipen. Best eng en gevaarlijk. Maar wij hielden alles goed in het oog. Moest er wat mis gaan, dan zouden wij er als de kippen bij zijn om hem te redden, maar dat was gelukkig niet nodig. Het werd voor vandaag de 1^e “Mission Completed”.

 

 

 

En in Baustert gingen wij op zoek naar een “Lost Place”, dit was ooit een gezellige BBQ-plaats van het nu eveneens verlaten hotel aan de overkant van de straat.

Ongelooflijk wat je dan op zulke plaatsen nog aantreft, niet alleen qua vuil, maar ook mooie dingen. “Lost Places”, spooky, maar oh zo fascinerend en mooi.

 

 

Daar vlakbij was het ook weer heel fijn wandelen, al was het maar een klein stukje, maar onder het motto ‘klein maar fijn’ hebben we ontzettend genoten.

 

 

Daar vlakbij waren ook weer een paar boomcaches, nee, dit keer ging het baasje niet voor aap spelen, maar voor het eerst ging het baasje met zijn nieuw gemaakte hengel aan de slag. 

Hoezo… boomcaches en hengels? Hengelen doe je toch als je gaat vissen en dat is niet in de bomen, maar in het water, toch? 

Maar ja hoor, vissen in de bomen met een echte vishengel was het toch, maaaar die is natuurlijk aangepast. De hengel had baasje al heel lang geleden gemaakt, maar hij had het zelf nog nooit gedaan, bazinneke wel eens een keertje gedaan, maar voor haar is dat moeilijk omdat ze die hengel niet zo goed kan vast houden. 

Maar nu dan met vereende krachten hebben de baasjes 2 hengelcaches na elkaar gedaan en…. Yep, ook hier zijn ze geslaagd. En wij? Wij keken toe en dachten er het onze van.

 

 

En dan in Oberweis was het de beurt aan bazinneke om eens gek te doen. Ze moest op zoek naar het huisje van Kapitein Hansen, die na zijn pensioen  nogal alleen was en af en toe gezelschap wilde. Gelukkig stond het water van de Prüm nu niet zo hoog, anders had ze vast rubber laarzen nodig gehad. Nu kon ze er met haar wandelschoenen net door. Onze pootjes die kunnen daar tegen hoor, wij hebben daar geen schoenen voor nodig, al waren we wel voorzichtig dat we niet van die gladde keien afvielen natuurlijk.

 

 

Tussen Oberweis en Bitburg ging het langs de Wolf Trail, een wandeling die volledig over een voormalige Amerikaanse basis van Air Force loopt, dit geheel in een prachtig natuurgebied, maar ook met andere leuke en originele dingen om te bekijken zoals op onderstaande foto’s.

Dit was destijds een raket-lanceerder

 

 

En dan richting Metterich vonden we een pracht van een picknickplaats met….. jaja, natuurlijk, met een geocache aan een brug daar vlak bij.

Baasje voelde zich geroepen om op dit gevaarlijke terrein af te dalen. Tja, als ’t baasje maar geen mensen ziet of moet zien, dan is alles altijd wel OK voor hem.

 

Het was daar ook weer heel mooi wandelen en weer veel nieuwe geurtjes op te snuiven. We gingen daar wel ieder apart want het was daar nogal druk en zo kon er iemand bij de auto blijven en konden koffer en deuren open blijven staan. De auto stond wel in de koelte van de bomen, maar het zou er toch al snel bloedheet worden en nu konden we in een nog koele auto weer instappen om verder te rijden.

 

En dan in Erdorf, daar lag weer een brug, was een fietsbrug en ook daar moesten we weer zijn. Wij bleven ver aan de kant want deze gaatjes bruggen vinden we niet zo leuk voor onze pootjes. Nu ja, ik niet zo, de Wo, die trekt zich nergens wat van aan. Als het echt moet, dan moet het natuurlijk en dan doe ik het wel, maar toch, liever niet, dus gingen wij aan de auto wachten tot de cache gevonden was.

 

 

In Herforst gingen we naar de overblijfselen van een Romeinse muur kijken. Dat was even iets anders, maar ook dit was weer heel interessant.

Het was daar ook zo mooi en rustig, zo dat we daar ook een poosje op de bank hebben gezeten, allé, de baasjes op de bank, en wij in het gras natuurlijk.

 

 

 

En zo ging het van het Eifelgebied naar de Moezel streek waar we ook prachtige uitzichten hadden, maar evenzeer weer leuke en originele caches vonden. 

 

 

We zagen onderweg ook weer het bordje staan “Saarland”, dat is dan vast het land van het zusje van Wodan want zij noemt Saar, dat hadden we al eens verteld, maar we begrijpen het nog steeds niet. Tja, net als wij beiden komt zij uit Friesland, we blijven het echt wel een beetje raar vinden, maar het zal wel ergens uit te leggen zijn, maar voor nu gaat dat ons boxerverstandje te boven.

In ieder geval was het daar ook zoooo mooi, echt prachtig, hier hebben we genoten van mooie landschappen onder een stralend blauwe lucht.

 

 

 

Net voor Lampaden gingen we op zoek naar een spookhuis. Ook dat hebben we gevonden en natuurlijk werd het een hele zoektocht naar de cache, maar ook die werd daar in dat spookhuis gevonden. Gelukkig waren we er overdag, dan ziet  het er toch iets minder spooky uit.  We zouden hier niet graag 's nachts ronddolen hoor.

                                       

                                       

                                               

                                       

 

Ook in Oberleuken ging het even de oudheidkundige toer op met een prachtige molensteen.

 

Daar zagen we ook een pop naast een huis staan. Zo raar, maar even verder reden we voorbij een huis waar ook een pop, van een heks dan stond. Wat het te betekenen heeft weten we niet, maar het was zeker speciaal.

 

 

 

En toen opeens gingen we weer een landsgrens over. Jaja, wij worden op deze manier echt wereldreizigers. Leuk hè.  We waren nu opeens in Frankrijk, grappig hè.

En nee, niet in Parijs, maar wel bij de Eifeltoren, al was het wel een kleinere versie en stond die in het grensplaatsje ‘Apach’.

 

 

Aan de overkant, dus nog heel net in Frankrijk stonden deze stenen.

 

 

In het dorpje Kirsch-lès-Sierck  zagen we deze kapel ter herdenking en verering van de overledenen van de 1^e en de 2^e Wereldoorlog, maar ook specifiek voor de mensen van de 22^e cavalerie GRCA die daar op die plek het leven lieten in november en december 1939.

 

 

 

En voor we het wisten zaten we dan alweer in Luxemburg in het meest Zuidelijke tipje van dat land.

In Remerchen gingen we dan de zogenaamde “Moull” een bezoekje brengen. Dit is gewoon een bekende watertoren uit de buurt, niet zo heel speciaal, maar toch mooi genoeg voor een foto.

 

 

Daar vlakbij hadden we het geluk om ook nog deze mooie roofvogel te kunnen fotograferen voor hij het luchtruim koos.

 

 

In Aspelt aanschouwden we nog even dit slot.

 

 

En het laatste rare van de dag kwamen we tegen in de buurt van Alzette. Een verlaten dierenkennel, ook een beetje spooky. Maar we vinden het allemaal een stuk minder eng dan in het begin. We hebben al wel het één en 't ander meegemaakt natuurlijk. En dat went wel moeten we zeggen. Eigenlijk vinden we dat stiekem wel heel erg leuk, want zeg nu zelf, wie van onze boxervriendjes maakt dat nu allemaal mee.

 

En zo kwam er aan deze avontuurlijke dag ook een einde. We waren heeeeeelll erg laat terug op de camping, dus kregen we meteen ons bakje eten voorgeschoteld en konden we al meteen naar bed voor een welverdiende nachtrust.

En dat was wel nodig want na zo'n lange avontuurlijke dag waren we heel erg moe.

 

---------------------------------------------------------------------

 

Vandaag schreven we dan pas de avonturen van gisteren op, vandaag is het, zoals gepland, toch een rustdag geworden.

 

En ja, we schrijven al de 6e juli, baasje is jarig vandaag, en dat vierden we rustig, heel rustig met wat lekkers en een drankje. Dus vandaag eigenlijk weinig te vertellen, we hebben gewoon samen genoten op de camping.

Ondertussen tikt de klok verder, niet alleen voor het jarige baasje, maar ook voor het einde van onze vakantie

 

Maar morgen zien we dan wel weer verder of het weer rust wordt of een groot of klein avontuur.

 

Slaap zacht allemaal en droom maar, net als wij, van alle avonturen, die van ons of die van jullie.

 

Tot het volgende avontuur maar weer.

Groetjes,
Lemmy & Wodan.