23 oktober : Vertrek Parchim & 1e
dag Sommersdorf.
Hallo allemaal, we zitten weer een stukje verder “achter
het ijzeren gordijn” zoals ze dat zeggen hè.
Maar dat was toch niet zonder slag of stoot hoor. Dat moeten wij weer meemaken met ons baasjes
hè.
Maar allé, we zullen het eens vertellen se, dan weten
jullie het ook.
Onderweg hebben we wel genoten van mooie uitzichten.
Baasje had al niet zo veel zin om op die kleine, fijne
camping in Parchim te vertrekken, maar uiteindelijk kwam het er dan toch van
natuurlijk.
Baasje dacht dat we tussen 13 & 15 uur niet op de
camping konden. Dus vertrokken ze in de hoop om voor 13 uur daar te zijn. Want
weten jullie, na de middag is de energie van de baasjes een stuk minder en om
dan dezelfde dag te moeten afbreken en nog laat weer te moeten opbouwen, dat
kost hun té veel energie. Daarom dus,
tijdig vertrekken.
Maar wat wil het toeval, al heel snel hadden ze een
omleiding. En geen gewone, een deftige, de aankomsttijd liep zo al snel uit. De
kleine wegen die ze nu moesten nemen en waar je normaal 100 mocht rijden waren
zo ‘krakkemikkig’ dat ze met de caravan erachter echt niet zo snel konden
rijden. Daardoor liep de aankomsttijd nog uit. Maar nog steeds zouden we net
voor 13 uur aankomen.
En ja hoor 1 minuut voor 13 uur waren we er, maar de
receptie was dicht. Sprak bazinneke daar een campinggast aan, blijkt dat ze in
het naseizoen, nu dus, tussen 12 en 15 niet op de camping konden. Mmmmm inderdaad, daar staat het.
Dus maar even de caravan in, boterhammekes smeren voor de
baasjes, drinken voor ons en dan maar meteen naar het strandje waar we al
meteen het water in konden.
Jaja, jullie lezen het goed, baasjes hebben niks met de
zee, maar dit is niet het zeeke, dit is een meer dat noemt “Kummerower See”.
Meteen was het voor ons dus heel lollig, ook al moesten
we even later toch weer de auto in want de baasjes mochten toen wel de camping
op, ze hadden toen ook al een plaatsje uitgekozen en gekeken hoe ze de caravan
zouden zetten, dus dat was dan weer het voordeel van het moeten wachten.
En zo konden we de 1e nacht snurken en slapen
in Sommersdorf.
Zoals telkens als we verkassen van camping nemen de
baasjes de 1e dag rust om te bekomen van het verhuizen, dat hebben
ze nu ook gedaan.
Natuurlijk hebben we wel wat gewandeld én we zijn weer in
het water gemogen. Het was heerlijk weer, dus achteraf lekker drogen in het
zonneke. Er kwamen weer mensen langs die moesten lachen omdat ik weer bij
bazinneke op het voetbankske zat. Snappen jullie dat dan? Is toch normaal dat
wij die voetbankjes inpalmen, daar zijn die toch voor hè.
We hebben hier al genoten van het mooie uitzicht over het
meer, maar ook van de mooie, kleurrijke gouden en rode luchten.
Alleen is deze vroege avond iets minder leuk, er kwam
toch een wind opzetten, amai, seg, niet te doen, echt niet te doen, zo fel. Wij
denken altijd dat we alles al hebben meegemaakt, maar dat is dus niet het
geval.
Pppfffff, maar alles levert hier wel heel erg mooie foto's van luchten op. Zelfs het baasje is betovert.
Ondertussen maken de baasjes de planning voor de volgende
dagen. Benieuwd wat het gaat worden.
-----------------------------------------------
25 oktober : concentratiekamp &
monumenten.
En vandaag weten we dan alweer wat de baasjes in de planning
hadden.
Vandaag zou onze 1e echt doe-dag worden van
uit de nieuwe locatie, dit omdat het vandaag een beetje een grijze dag zou
worden want we hoorden de baasjes zeggen dat ze, wanneer het mooi weer is, ze op de camping zouden blijven
zodat wij dan kunnen genieten van het water, zwemmen en pootje baden in het
meer. Das weer heel erg lief hè, van de baasjes, dat ze weer aan ons denken.
Maar goed, das dan voor later, vandaag dus heel veel
meegemaakt, en ja, weer trieste dingen uit het verleden gezien.
Na eerst een paar caches gezocht en gevonden te hebben,
gingen we naar de Riterhagen begraafplaats waar een oud monument stond voor de
gesneuvelden uit de 1e wereldoorlog.
Het monument was oud, maar het kerkje wat er stond, was
nog ouder en leek zo aan het vervallen te zijn. Toch waren er daar nog nieuwe
graven, dus het kerkje wordt vast nog gebruikt.
Onderweg naar het volgende punt werd er nog even gestopt
in Vollrathsruhe, dit keer bij een uitkijktoren, tja, daar lag natuurlijk ook
weer een cache vlakbij, dus werd er van de nood weer een deugd gemaakt.
Daarboven hadden de baasjes een mooi uitzicht. Wij
mochten jammer genoeg niet mee omdat ze dat niet veilig vonden, zo’n heel open
toren en open trappen. Wij bleven dan maar even heel mooi en braafjes beneden
wachten.
Tussen Lake Krakau en Feldmark ligt een boswachter
begraven. De man leefde daar vanaf 1936 toen hij het huis kocht. Tot de tijd
dat de troepen van het Rode leger daar de scepter zwaaiden.
Otto Plettner slaagde er in zijn beste jachtwapens goed
te verbergen. Uit huis zettingen waren toen die tijd ook dagelijkse orde.
Otto Plettners protesten hiertegen werden gerapporteerd
bij de Russen, waarna hij al snel werd geëxecuteerd. Zijn graf is al die jaren
onderhouden door zijn kleindochter en achterkleindochter.
En dan reden we verder naar Krakau am See.
Daar gingen we eerst in het centrum naar een
oorlogsmonument wat de 1e Wereldoorlog herdenkt vooraleer we een
stukje natuur gingen opzoeken.
Daar hebben we mooi even kunnen wandelen en lopen. OK,
het was daar afgebakend met prikkeldraad zodat er geen wild (dus ook wij niet
en geen mensen) naar het meer konden lopen en zo de vogels niet zouden storen
en ook de planten niet kunnen vertrappelen.
Er was wel een vogelkijkhut waar we even in zijn geweest.
Hoe mooi was het daar, al zien wij zelf nooit veel in zo’n hut omdat die
kijkvensters veel te hoog zijn, maar op die trap zien wij wel veel.
In en bij die “Krakower Obersee” hebben de baasjes ook
wat gegeten, het was daar zo mooi en rustig. En wij kregen daar natuurlijk ook
weer wat te drinken. Tja, eten hoeven wij niet want wij eten maar 2 X per dag,
geen 3 X zoals de baasjes.
Daarna gingen we naar een heel kleine begraafplaats in Glave waar we het graf van een onbekende
Duitse soldaat zouden gaan bezoeken.
De coördinaten hadden we van de site Traces of War, maar
er was niets te vinden op die plaats. Het leek ons daar niet echt koosjer. De
baasjes zeiden dat het echt niet daar kon zijn, dus ging bazinneke al maar
terug en toen kwam er opeens een man, helemaal in ’t groen, vanaf het
aangrenzende huis aangelopen. Dat was dus duidelijk de boswachter én die was
‘not amused’. Bazinneke probeerde uit te leggen wat we kwamen doen, ze
verontschuldigde zich bij de man. Maar de boswachter was nog niet echt
overtuigd dat we niets kwaad in de zin hadden. Tja, dat gebrekkig Duits van
bazinneke zal daar ook wel in meegespeeld hebben. Maar toen kwam baasje er ook aan en die heeft
vroeger 1 jaar in Duitsland verbleven, duuus die is met de Duitse taal wat
radder van tong en dat wierp zijn vruchten af. Uiteindelijk wees de man ons
heel vreindelijk de weg naar het graf want dat wij Belgen ook de onbekende
Duitse soldaten willen eren vond hij uiteindelijk ook super. Nou ja, die zijn
toch ook gevallen voor de vrede en velen van die soldaten wisten ook niet
beter.
Deze soldaat is hier in 1945 gesneuveld. Zijn helm (met
zichtbare oorlogsschade) ligt naast het graf en maakt meteen duidelijk waarom
de man een onbekende soldaat is gebleven.
En toen weer gewoon naar een ander oorlogsmonument op een
begraafplaats in Ludershagen.
Het monument herdenkt de gevallenen uit de 1e
Wereldoorlog.
De kleine kerk/kapel die op de begraafplaats staat was
ook de moeite van het aanschouwen waard.
En dan werd het weer extra droevig, we gingen naar
Güstrow-Bockhorst
Hier op deze plaats was de voormalige begraafplaats van
het krijgsgevangenkamp.
In het concentratiekamp verbleven vanaf 1914 tijdelijk
25.000 krijgsgevangen, het was in 1e instantie bedoeld om de Franse
krijgsgevangenen in onder te brengen. In 1921 werd het kamp gesloten.
Hier rusten 20
Belgen, maar ook verscheidene andere nationaliteiten.
Het is wel heel triest en heel onbegrijpelijk dat zulke
plaatsen zo moeilijk bereikbaar zijn. Het lijkt wel of ze daarmee de schande
van de oorlog zo ver mogelijk willen weg steken. En dan vlakbij is er een schietstand,
dus je moet nog heel voorzichtig zijn als je het pad naar deze begraaf- en
herdenkingsplaats wil bereiken.
In Lalendorf gingen we een Tank-monument bezoeken.
Dit tankmonument is opgericht in 1975. De tank, een T-34 heeft nog
gediend bij de gevechten in Berlijn in 1945.
Het viel de baasjes op dat deze Russische tank echt heel ruw is gemaakt, maar toch een stuk lichter en kleiner is dan de Duitse tanks.
Het monument herdenkt de Sovjet-soldaten die in de
omgeving sneuvelden.
En dan gingen naar Teterow, naar het laatste monument van
deze dag. Dit herdenkt de inwoners van Teterow die zijn omgekomen of vermist in
de 1e Wereldoorlog.
Het is een indrukwekkende toren van 20 meter hoog en het platform
boven is 8 meter breed.
En natuurlijk hebben de baasjes de 114 trappen naar boven beklommen en hadden zo een mooi uitzicht van boven af.
De avond genoten we van de rust op de camping en de
ondergaande zon die hier alles in prachtige kleuren tovert.
Daar hebben we ook de nacht van gedroomd.
Op naar volgende avonturen…..
Gaan jullie nog steeds mee op reis met ons?
Groetjes vanuit Sommersdorf,
Lemmy & Wodan
