7 November : Peenemünde
Gisterenavond genoten we eerst nog van een prachtige avondlucht, van een mooie maan met een stralende Halo. Mmm zeggen de baasjes, dat betekend dat er ijskristallen in de lucht zitten. Eeeeuuuhhh ijskristallen? Zou het dan koud worden?
oVanmorgen sprongen we al heel vroeg de auto in, het zou
weer een langere rit worden vandaag want we gingen weer naar een eiland, dit
keer naar Peenemünde.
In Wolgast zagen we eerst een heel mooie kerktoren.
En daarna gingen we de Peenebrücke over.
De oorspronkelijke brug die geopend werd op 24 juni 1934 werd eind april 1945 door de Duitsers zelf opgeblazen. Hierna duurde het 5 jaar vooraleer ze weer in gebruik kon worden genomen.
In 1996 werd deze brug dan geopend en werd de oude
gesloopt. Het was het jaar 2000 toen de 1e trein over de brug reed.
De Peenebrücke is 247 m. lang en bevat 2.289 ton staal. Het
brugdek van de nieuwe brug is ± 19 m. breed en 42 m. lang. Ze wordt in werking gesteld
door een 45 KW (61 pk) zware motor.
De brug is van ver te zien door de enorme blauwe
contragewichten.
En zo komen we dan op Peenemünde terecht.
Op het eiland gingen we eerst naar Karlshagen waar ze een
oorlogskerkhof (Kriegsgräberstätte) bezochten.
Hier rusten 2.000 slachtoffers, soldaten, burgers en krijgsgevangenen van de bombardementen op Peenemünde en Karlshagen. Deze vonden plaats op 17 en 18 augustus 1943 en op 18 juni 1944.
Daarnaast zijn hier ook 2 massagraven met omgekomenen dwangarbeiders uit 2 kampen van Trassenheide, beide buitenkampen van Ravensbrück. 56 uit kamp I en 213 uit kamp II. Zij moesten werken in de installaties in Peenemünde.
Onderweg naar het concentratiekamp van Karlshagen zagen
we de voormalige spoorlijn, van de “Tanklager” van de NVA, Fighter Wing 9 “Heinrich
Rau”. In de dagen van de heer Braun en
het Peenemünde Army Research Institute werd hier al brandstof opgeslagen.
Tegenwoordig zijn bijna alle andere sporen vernietigd,
slechts een paar lantaarnpalen, het overwoekerde spoor en een paar poorten getuigen
van het roemloze verleden. Maar alles is afgesloten, niet toegankelijk meer.
Baasjes hadden nochtans gehoopt om hier de Prüfstanden, de
voormalige lanceerplatforms van de V2 te zien. Daarenboven bevindt zich daar de V1 Feuerstellung , de voormalige lanceerplaats voor de V1 die vanaf 1941/1942
gebruikt werd voor test uitvoeringen. Maar dit alles zien kan dus enkel via bussen met gidsen die enkel in de zomermaanden rijden. Dit omdat het hele militaire gebied is afgesloten onder het motto dat het
natuurgebied geworden is.
Nou ja, niks aan te doen.
Even verderop gingen we dan een bezoek brengen aan de overwoekerde restanten van het concentratiekamp. Dit
werkkamp maakte deel uit van woon- en kampcomplex Oost.
Het aparte werkkamp bestond uit 5 gevangenis barakken die
werden omringd door een hek van prikkeldraad. Verschillende kleinere bunkers
voor de bewakers en wacht torens werden gebruikt om het gebied veilig te
stellen. Een wasplaats en keuken waren ook een deel van het kamp. Een kleine
opslagruimte wat verder weg werd gebruikt om aardappelen, kool enze..; op te
slaan.
Dit zijn de restanten van het badhuis.
De keuken en opslagplaats voor groenten en aardappels.
De barakken werden gebouwd op houten palen. De resterende balken zijn nog steeds te zien.
Er zijn verschillende restanten van Pillboxen, kleine bunkers waar gewapende soldaten in zaten om de wacht te houden.
En dan was er nog een grote bunker aan de zijkant van het terrein, dit zou de ziekenbarak, ziekenbunker geweest zijn. Hier wil je dus als zieke niet in terecht komen. Het lijken eerder cellen dan ziekenkamers.
Het zicht van boven op de bunker laat duidelijk de troosteloosheid, het verval zien. Concentratiekamp Karlshagen is schijnbaar niet belangrijk genoeg om het een beetje te onderhouden en er respectvol mee om te gaan. Nochtans werden jaren geleden studenten uit verschillende landen ingezet om het kamp weer een beetje toonbaar te maken, zodat men er met gepast respect kon naartoe gaan. Maar ondertussen is ook dat weer helemaal teniet gedaan
Daarna ging het richting de haven waar een U-461 ligt afgemeerd.
Deze behoort tot het Sovjet-project 651. Het is de laatste nog bewaarde boot van de klasse van de grootste conventionele onderwaterraketkruisers ooit gebouwd.
Deze U-461 werd ook wel de ‘Zwarte Onderzeeër” genoemd, in Navo-code “Juliette”. Dit is een anti-onderzeeër raket-Carrie, gebouwd in de vroege jaren ‘60 en in dienst bij de marine sinds 1965. Deze indrukwekkende onderzeeër is 86 m. lang, 10 m. breed en weegt méér dan 4.000 ton. Hij bood plaats aan 82 man. De boot is ontwikkeld als wapen tegen gevechtstroepen van Amerikaanse vliegdekschepen.
De onderzeeër was ooit op een
maandlange trainings- en patrouillereis in de Noord-Atlantische Oceaan met vier
kruisraketten en torpedo's. De boot is sinds 1991 niet meer in de vaart geweest
en ligt sinds 1998 in Peenemünde, waar hij te bezichtigen is.
Baasjes zouden heel graag even een kijkje zijn gaan nemen binnen in de onderzeeër. Maar het zonneke scheen toen opeens vrij fel en wij mochten niet mee in
de onderzeeër. Er was op die parking ook nergens een schaduwplekje te vinden. Daarom besloten de baasjes om maar aan ons te denken en er niet in te gaan. Ze hebben veel over voor ons hoor, dat hebben ze hier maar weer eens bewezen.
Nu ja, dan maar verder op verkenning.
Ook de "Hans Beimler" ligt sinds begin jaren '90 als museumschip in de haven van Peenemünde. Het behoorde tot een groep van 5 kleine raketschepen uit het project "1241 RÄ". Volgens NAVO-code geclassificeerd als tarantul en aangeduid als raketkorvetten. Jammer genoeg enkel een foto van in de verte.
Drie jaar later werd de steenkoolcentrale in gebruik
genomen, net op tijd om Adolf Hitlers bevel te gehoorzamen om de massaproductie
van V2's op te starten.
De centrale lag vlak bij de oevers van de Peenestrom,
ideaal om steenkool aan te voeren. Een kraan takelde de steenkool van schepen
en stortte ze op een transportband uit. Die voerde de steenkool naar een van de
vier stoomketels in de centrale.
Twee turbogeneratoren wekten 30 MW op, waarvan twee derde
naar de vloeibare zuurstoffabriek stroomde. De restwarmte werd gebruikt om
kantoren te verwarmen.
Ondanks verschillende geallieerde bombardementen op
Peenemünde vanaf 1943, bleef de stroomcentrale buiten schot. De V2-assemblage
zelf kreeg wel rake klappen en verhuisde naar een ondergronds complex bij het
concentratiekamp Mittelbau-Dora.
Na het einde van de 2e Wereldoorlog werd de
steenkoolcentrale opgekalefaterd door de Oost-Duitse DDR om nog tot 1990 elektriciteit
te produceren.
De centrale is inmiddels herschapen tot een museum. En
jammer genoeg was het in het winterseizoen net op maandag gesloten. Maar ook vanaf de buitenkant krijg je al een
behoorlijke indruk over de grootsheid van heel het project.
Hier leeft ook nog de legende over Heinrich von Kluske,
die in de jaren ’38 – ’43 beheerder was van de steenkooloverslag bij de
electriciteitscentrale. Op 14 maart 1943 verdween hij spoorloos en tot op de
dag van vandaag weet niemand wat er werkelijk met hem is gebeurd. Maar iedere
avond, heel laat zou zijn geest verschijnen, elke dag weer. En nee, we zijn niet zo lang gebleven om te zien of het waar is.
We zagen hier ook de tentoongestelde en indrukwekkende V2-raket.
Er bestaan twee soorten onbemande vliegende wapens met een explosieve lading: de V1 (een vliegtuig) en de V2 (een raket). Deze laatste werd op Peenemünde getest en was het eerst gebruikte ballistisch wapen, dat naar zijn doelwit geleid kon worden. In 1936 was het ontwerp voor de raket klaar en begon men onderzoek en experimenten te verrichten in Peenemünde.
In
1942 vond de eerste lancering plaats van de V-2 en gaf Hitler de toestemming
voor de massaproductie ervan. Na bombardementen in 1943 door de RAF werd de
productie verplaatst naar de Harz, waar in grotten de productie plaatsvond in
het kamp Mittelbau-Dora.
En van daar ging het naar de Vloeibare zuurstof fabriek,
Station 3
De zuurstof fabriek diende de vloeibare zuurstof te genereren voor de aandrijving van de A4-raketten (V2). Het ligt gebouw ligt bijna naast de kraft Werk de enige overgebleven grote gebouwen van het Experimenteel Station, het is een monumentaal pand dat op 27 juli 1942 in werking gesteld werd.
Voor elke lancering van een V2-raket was ± 4 ton
vloeibare zuurstof nodig, daarom werkten ze in de fabriek in drie ploegen de
klok rond. De dagelijkse productie bedroeg ongeveer 13 ton. Het energieverbruik
voor de productie van zuurstof was enorm met als gevolg grote verliezen.
Hitler’s krankzinnige en onrealistische plannen voorzagen
in een massale inzet van 2.000 raketten per maand. Gelukkig is het niet zover
gekomen. Integendeel: na de geallieerde invasie van Noord-Frankrijk verloor de
Duitse zijde een groot deel van de daar geïnstalleerde zuurstofproductie en kon
ze slechts ongeveer 30 tot 45 raketten per maand lanceren.
Natuurlijk hadden we onderweg ook nog wat caches meegepikt en aan het strand van 'Peenemünder Haken' lag er ook nog een Virtual-cache op ons te wachten. Hihihi, hier gingen ze rare foto's nemen. Iets van ons moest op een foto staan met de vuurtoren en dus ook de datum als bewijs dat we daar geweest waren. Nou ging bazinneke dus met haar mobieltje onherkenbaar op de foto. Tja, normaal moeten wij dan op de foto, maar met haar mobieltje in onze poten, dat vond ze niet zo'n schitterend idee. Bovendien bleven wij niet zo maar eventjes rustig staan om die vuurtoren op de achtergrond te hebben. Echt niet hoor, wij wilden spelen en rennen in het zand, niet poseren voor ne stomme vuurtoren.
Dus wij hebben gewoon nog heel even de pootjes gestrekt op het strand en nog
een wandelingetje tot een andere cache gedaan en hopla, we konden weer naar huis toe
rijden.
Weer die Peenemünde Brücke over, maar dan naar de andere kant natuurlijk, weer naar het vasteland toe en weer op weg naar de camping.
Maar toen kreeg het bazinneke het lumineuze idee, hoezo luminieus, dat ze nog ergens een cache wilde gaan zoeken. Deeeuuhhhhh.
Enfin, in Jeeser zou een huis staan dat
genaamd is : "het huis van de 100.000 boeken". En 1 daarvan zou een cache zijn in
de vorm van een boek.
Nou seg, wat was dat. Een heel huis, bovenverdieping, onderverdieping, overal, zo ver als je zien kon waren er boeken, boeken en nog eens boeken. Buiten was het ook een allegaartje van woonwagens. Bleek dat de eigenaar, een soort van ‘horder’ steeds meer boeken kreeg, en zo zijn huis voller en voller kreeg.
Ok, hij had een excuus, hij had een 2e hands
boekenwinkel. Maar ondertussen is het allemaal zo ver uitgegroeid dat hij in
een woonwagen (de roze met mintgroen op de voorlaatste foto) woont en zijn hele huis herschapen is in een literair unicum.
En ja, bazinneke was hier in haar nopjes en na een hele
zoektocht heeft ze uiteindelijk de cache gevonden, helemaal blij en gelukkig.
En toen, toen, toen ging het echt naar huis. Echt weer
naar de camping want toen we daar aankwamen was het alweer etenstijd voor ons.
We hadden weer wat om van te dromen. Heerlijke dromen want we konden alle 4 de dag afsluiten met een heel voldaan gevoel.
Het is ook duidelijk geworden dat, ondanks een paar tegenslagen zoals een gesloten museum en ne "Wittekop" die ineens weer eens heel fel de puber moest uitgangen, het een super geslaagde dag was.
Baasjes weten nu wel heel zeker dat Peenemünde méér dan Rügen, hun voorkeur geniet. Peenemünde was rustiger, een stuk rustiger. En ja, natuurlijk ook commercieel, maar baasjes kregen op Peenemünde niet het gevoel dat ze een melkkoe waren.
Dus heel misschien gaan we nog wel eens terug naar Peenemünde. Wie weet.
Ow ja, en dan moet ik nog wat vertellen. Wij zien hier heel veel dieren, eenden, ganzen, allerhande vogels en er zitten hier een pak katten. Als we op de weg zijn zien we heel vaak reetjes oversteken en we hebben ze al heel vaak gespot in het licht van de auto en van de koplampen. Het is hier prachtig van natuur.
We weten dat hier ook veel otters zitten, en heel in de verte zagen we er wel eens eentje. Maar met het laatste uitlaatrondje, het was al donker, stond ik opeens tegenover 2 blinkende oogjes. Nee, geen kat, maar een otter. Zelfs bazinneke was zo verbaasd en vond het zooo mooi dat ze vergeten is een foto te nemen. En ik ben heeeeeel braaf geweest, ik heb niks gedaan naar die otter en ben netjes met bazinneke weer vertrokken.
------------------------------------------------------------------------------------------
8 november : wandeling in het Grammentiner Wald
Deze ochtend genoten we eerst en vooral van een prachtige ondergaande maan tijdens ons gewone uitlaatrondje.
Het is hier zo prachtig aan het meer, steeds weer anders, steeds weer genieten.
Vandaag gingen we wandelen, allé, wandelen, een geocache-rondje lopen. We hadden laatst de 1e van de reeks gevonden en baasjes hadden toen gezien dat het hier een heel mooi en rustig bos was. Het ligt ook maar zo'n 5 km. van de camping. En daarom besloten ze om hier terug te keren en de rest van het rondje te lopen.
Dat was dus vandaag, en of we genoten hebben, met volle
teugen. Alle caches werden gevonden, dus dat maakte het extra leuk.
Onze dag kon niet meer stuk. Wij liggen dan nu ook al
lekker te pitten, moe maar voldaan.
Wat de dag van morgen ons brengen zal? Dat zien we nog
wel.
Maar wij zeggen in ieder geval : op naar een volgend
avontuur.
Groetjes,
Lemmy en Wodan.
