Dag 8 : 15 mei 2022 - Villers-la Bonne-Eau & Marvie

 Ondanks de verwarming die het best wel goed doet, was het een frisse nacht en ochtend. Daarom zijn we vannacht heel stilletjes en stiekem bij de baasjes op bed gekropen.

Ja hoor, het bed is echt wel groot genoeg voor ons vieren. We snappen niet dat we dat niet altijd mogen.  Gelukkig waren de baasjes ook niet boos en startte onze ochtend met een grote knuffelsessie.  We denken dat we nog vaak heel stiekem bij in bed zullen kruipen. Dat is toch gewoon te leuk hè.

 

Verder verliep de ochtend als altijd. Eerst een uitlaatrondje, daarna de maagjes vullen.
En toen werden er drinkflessen gevuld en die verdwenen in bazinnekes rugzak.  Er stond vandaag dus wel degelijk iets op het programma.

Ik besloot om nog maar even te gaan rusten.

En ik  zat te popelen om op pad te kunnen.

 

Eerst gingen we naar Villers-La-Bonne-Eau waar een oorlogsmonument stond ter ere van het 3^e Platoon onder leiding van generaal Patton. En tevens ter ere van de 35^e Infanterie Divisie die zwaar slag leverde in deze streek om de vijand te verdringen, dit in de koude winter van ’44-’45. 

Er was ook een bunker, of toch de restanten van de kapot geschoten bunker.  Het is gewoon niet voor te stellen dat daar mensen in gezeten hebben, mensen vol angst om wat komen gaat, angst voor de dood en hoop op het verslagen van de vijand.

Na deze ingetogen herdenking opdat we nooit zouden vergeten, reden we naar Marvie waar we een mooie wandeling gemaakt hebben. Natuurlijk met ook wel enkele geocaches onderweg die bazinneke ook absoluut wilde vinden.

 

Katje werd achter gelaten op de plaats die ze hadden opgegeven. Vlak aan een weide. En hier begon het al goed. De stier was helemaal wild van Wodan. Net als later aan een wei koeien waar we net een cache moesten zoeken. Alle koeien in de weide kwamen naar ons toe gelopen. Ikke, de Lem trek me da echt niet aan hoor, laat die loeiende dingen maar doen. Maar Wo was in het begin toch echt wel wat angstig.  Nu ja, je zou voor minder als je zag hoe die stieren stampten en briesten. Pppfff niet normaal. Ze zagen de Wo vast aan voor een jong kalfje. LOL

Het werd een prachtige wandeling tussen lommerrijke bomen, op kleine paadjes en op stukjes terrein waar zo te zien nooit iemand kwam.

We konden er heel vaak gewoon los lopen en rauzen.

 

Er was ook een beekje waar we mochten in ploeteren.

Er was slecht 1 klein nadeel. Het laatste stuk van de wandeling waren er zoveel bomen gekapt dat we een heel eind in de zon moesten lopen. Dat hadden ze niet kunnen voorzien.

 

Gelukkig had bazinneke voldoende water in haar rugzak zodat we voldoende konden drinken en met de afkoelingen in de beekjes lukte het wel.

 

Ow ja, enne, nog een nadeel, diene jonge Witte van Zichem, Wodan genaamd….. dat was echt gene witte meer, maar ne grijze.

 

Daarna zijn we nog even lang het tankstation gereden want ‘Katje’ had alweer dorst. Tja, die stond daar ook in de zon op ons te wachten. Das niet goed hè, zolang in de blakende zon zonder bescherming. Tja en dan krijg je dorst hè. Enfin Katje had toch nog voldoende energie om ons te koelen toen ie ons naar huis bracht, want de airco stond stond vollen bak open.

 

Terug op de camping mochten we ook daar weer even in het beekje, we kregen weer een bak vol met fris drinkwater, wat te eten en weer een lekker stukje long en pens. En nu mogen we rustig slapen en dromen van al wat we meegemaakt hebben.

 

Wat een leven hè, altijd ergens anders naartoe, altijd beleven we wat anders. En toch mogen we ook rusten en slapen terwijl de citroentjes vrolijk rondom ons fladderen. Het ruikt hier ook weer heerlijk naar versgebakken brood.

 

Tot het volgende avontuur maar weer.

Groetjes,

Lemmy en Wodan.