Dag 9 : 16 mei 2022 - oorlogsmonumenten en panorama’s

 

Een nacht al zovele sinds we hier arriveerden, of toch niet helemaal. Opeens hoorden we geluiden, die werden steeds harder als van knisperend spek dat aan het bakken is zei het baasje.

Dom baasje, het regent en de regen tokkelt op het dak van @Home. Steeds harder en harder en harder……..  Toen we eenmaal wisten wat het was sliepen we rustig verder. Bazinneke is wel snel even naar buiten gegaan om onze stretchers, speeltouwen en harnasjes onder de luifel te gaan leggen zodat ze droog bleven.  En das gelukt.

Tegen de ochtend was het weer stil, alles was nat en rook fris, het was heerlijk en niet meer zo drukkend warm als gisteren.

 

Maar we waren nog wel moe, dus besloten de baasjes om vandaag wat te gaan doen waarbij wij niet ver moesten wandelen en niet zo moe zouden worden, maar ook rust kregen.

 

We reden eerst een heel eind tot in Martelange, daar gingen we een monument bezoeken dat was opgericht ter ere van de Ardense jagers van de stad Arlon, cité Militaire, die meer dan hun duit in het zakje hebben gedaan voor de bevrijding van ons landje. Een mooi monument met een prachtig beeld van het everzwijn, het symbool van de Ardense jager (Chasseurs Ardennais).

Hier moesten wij even in de auto blijven zitten omdat hier heel drukke straten naast liepen.  Baasjes hebben hier trouwens ook weer een geocache gevonden. Das goed hoor, want daar worden ze altijd wel een beetje vrolijk van.

De palm op het monument is een schenking van Koning Leopold III.

Een paar kilometertjes verder, maar nog steeds in Martelange, lag nog een monument, daar zijn we natuurlijk ook naartoe gereden.

Dit keer een monument uit de 1^e wereldoorlog, dat was die van 1914 – 1918 en dit monument was opgericht ter ere van de Franse Cavalerie, 9ième Regiment de Dragons.

Terwijl de baasjes dit monument bezochten en ook hier even stil stonden bij het verleden en de oorlogsellende, moesten wij nog even in de auto blijven zitten.

Dat hebben we heel braafjes gedaan, en het werd beloond. De auto mocht aan het monument blijven staan en wij mochten er uit.

Yep, en los want het was daar heel erg rustig. Ondertussen vielen de regendruppels op onze koppen.

Vanaf het monument gingen we een wandeling doen naar een prachtig panorama. Maar dat betekende ook heel hard klimmen om dat mooie vergezicht te kunnen bewonderen.  Maar we vonden het wel de moeite waard.

Lekker los, rennen en spelen, rollebollen in het hoge gras, helemaal blij en vrolijk, dol en gek en de regendruppels bleven vallen.

 

We zaten hier echt wel hoog, maar we waren niet moe toen we daarboven aan kwamen.

En dan stilletjes aan weer naar beneden.

Toen we een heel eind afgedaald waren en weer op een groter pad kwamen, kwam er een politieauto aan gereden, gelukkig waren we toen alweer even aangelijnd. Zogezegd omdat we niet naar beneden zouden springen. Wat denken die baasjes toch van ons.

Enfin, de politieauto stopte bij ons en hun raam ging open. Dat was even heel spannend. Wij hadden toch niks fout gedaan, wij mochten daar toch wel wandelen? De heren agenten vroegen vanwaar we kwamen. Dus de baasjes maar uitgelegd hoe we gewandeld hadden en wat de bedoeling was.  Toen vertelden zij dat ze op zoek waren naar een achtergelaten auto die daar ergens zou staan en vroegen ze ons of we die soms gezien hadden. Nou nee, wij hadden niks gezien.

De agenten moesten dat stuk weg dus al niet meer gaan afzoeken. Hebben wij ze een dienst bewezen. Gelukkig voor hun dat wij Vlamingen daar op vakantie zijn.

Hihihi en toen we alweer bijna benden waren kamen de agenten ons weer voorbij gereden, draaiden weer hun raampje open en riepen ons nog heel vriendelijk  een “Merci” toe.

Dat was ook weer eens wat anders, weer een heel speciaal avontuur, toch?

En nog steeds vielen er regendruppels naar beneden, maar heel de tijd was het regen waar we niet eens echt nat van werden. Das ook weer eens iets anders, maar daardoor rook alles zoooo fris dat onze neusjes ook weer overuren konden draaien.

Bijna weer aan de auto.

 

  

Vandaar reden we weer terug in de richting van de camping, maar niet zonder nog het één en ’t ander te gaan zien. Wat hadden jullie gedacht? De baasjes kennende, die gaan geen kilometers rijden om maar een paar dingen te doen hè. Nee, nee, nee…. Zo zijn ze niet.

 

Zo kwamen we aan in Fauvillers waar we parkeerden aan dit mooie monument ter ere van de daar ter plekke gesneuvelde soldaten op 10 mei 1940.  Nadat de baasjes ook hier even stil hielden om de doden te herdenken, mochten wij weer uit de auto.

Via een mooi en pittoresk paadje gingen we dan samen op stap naar de volgende herdenkingsplaats. Hier wordt Commandant Bricard en zijn mannen die hier sneuvelden, eveneens op 10 mei 1940. Hier in deze streek werd dan ook heel hard gevochten.

Recht tegenover het monument, dit mooie uitzicht.

 

 

Na hier op dat paadje even rond gerend te hebben op dit paadje, gingen we weer richting de auto en vertrokken we naar de volgende plaats die noemt Vaux-Sur-Sûre-Lescheret.

Hier ook weer een monument en een korte Multi cache. Bij het monument moesten we iets noteren en een korte berekening maken. Dit deden de baasjes, maar ook hier weer na een kort stilte-moment ter ere van “Nos Héros” (Onze helden) van 14 oktober 1918 en “A nos Martrys” (Voor onze Martelaren) van 1 september 1944.

 

Na de berekening, gingen we weer op pad naar de uiteindelijk cache, dit leverde ons deze mooie panorama’s op.

 

En toen weer een stukje korter bij de camping, het dorpje Sibret waar natuurlijk ook weer een oorlogsmonument te vinden is. Dit keer ook een eerbetoon aan de gesneuvelde soldaten in de 1^e wereldoorlog. Gestorven voor het vaderland   1914 – 1918.

Hier vlakbij ook nog dit bom-restant met een super mooie tekst van Victor Hugo eronder.

“Deux mains jointes font plus d’ouvrage, sur la terre, que tout le roulement des machines de guerre.”                                         (Twee helpende handen verrichten méér werk op de aarde, dan alle oorlogsmachines tesamen.)

Vandaaruit nog even langs de winkel om boodschappen te doen, bazinneke naar binnen (ze kennen haar daar al en helpen haar met de boodschappen. Lief hè) en wij blijven bij ’t baasje in de auto waar de airco ons een aangename temperatuur bezorgd.

 

En op de camping mochten we weer rusten. En dat vonden wij helemaal niet verkeerd. Alleen moest het baasje weer eens onnozel kunnen doen met zijn fototoestel.  Oogjes en neusjes? Wat heeft hij er aan? Maar ja, we laten hem wel doen, al dan niet met een boze blik. Maar da menen we niet hoor, we doen maar alsof.

En opeens had het baasje andere interesses, gelukkig maar, zo krijgen wij echt rust en niet dat stomme flitsding wat ons wakker houdt. De vlindertjes die rond onze vuilzak dartelden, zo mooi.

Ondertussen konden wij heel rustig slapen. Lekker uitrusten van een heerlijk dagje afwisselend wandelen en lekker in de auto liggen slapen.

 

Morgen wordt het, naar ik hoorde, een dagje vol rust en slaap want ze zeggen dat we heel erg moe zijn van alles.

Maar dat zullen we nog wel zien.  Jullie horen nog wel van ons.

 

Groetjes van 2 grote avonturiers, Lemmy en Wodan.