26 & 27 oktober : Het land van de Blauwe
Meren & een Sloß
1
Joepiejeee, de baasjes hadden het beloofd, en ze hebben
woord gehouden. Als het heel mooi weer was, zouden ze op de camping blijven en
zouden wij veel mogen gaan zwemmen.
En dat hebben we ook mogen doen. Man, man, man, hoe leuk
is dat seg.
Ja, ik was vroeger een beetje bang van het water, maar nu
niet meer hoor, echt we genieten hier.
En de Wodan? Nee, die is van niks niet bang. Hij moet, net als Happy destijds aangelijnd het water in, voor zijn eigen veiligheid want meneerke kent geen grenzen.
De 27e is baasje met de Wo wat gaan oefenen en
ik ben met bazinneke een mooie wandeling gaan maken hier langs het meer en dan
zo naar Sommersdorf zelf. Onderweg hebben we, hoe kan het ook anders, nog 2
geocaches gelogd.
En ik moest maar weer eens poseren van bazinneke, niet te doen hè, maar allé voor haar doe ik het wel hoor, al verveelt het me toch wel een beetje.
Daarna zijn we nog naar het kasteeltje hier geweest. Nu
ja, dat is niet heel speciaal, maar ja, het is hier vlakbij, dus moeten we dat
dan toch ook even bezoeken. Enne, de foto's zijn gewoon genomen met het mobieltje van bazinneke, dus niet zo heel goed.
Het gebouw van de vrijwillige, plaatselijke brandweer is
ook mooi en oud, een boerderij die nog stamt uit de tijd van toen, duuuus het
fotograferen waard. Enne, een hele troost altijd als de brandweer zo vlakbij
zit.
Ondertussen is de camping hier aan het vollopen, wat wil
je met dit mooie weer en het weekend voor de deur.
En ik heb alweer een nieuw vriendinnetje gemaakt, Misty,
ze is al wel oud, 13 jaar al, maar ik vind haar wel heel leuk, ook al heeft ze
lang haar en een lange snoet.
28 oktober : geocaching op zijn best
Jaja, we zijn op pad gegaan voor een paar leuke en originele
dingen. Eerst en vooral naar Denzin, weer maar eens naar een mooi TB-hotel wat
aan een privé woning stond. Natuurlijk weten die mensen er van dan, en ja hoor,
ze kwamen buiten. Heel verwonderd natuurlijk dat Belgen speciaal voor zoiets in
de buurt waren. Altijd zo lollig om, als je eenmaal in de kleine dorpjes komt,
de verwonderde blikken te zien als ze onze nummerplaat in de gaten krijgen.
En op een geocache rondje hoort vaak ook een “lost place”,
nu ook weer dus. Deze keer aan 1 van de
vele meren die deze streek rijk is.
De “Rittermanshäger See”, waar de plaatselijke visser nog
wel actief is, maar waar verder het bootshuis helemaal is ingestort. Een
prachtige plek waar veel vogels zitten, ook de zeearend zou hier zijn plek
gevonden hebben.
In Neu-Falkenhagen combineerden we 2 dingen, een geocache
én een Flakturm.
Maar voor we aan de toren kwamen, hadden we eerst nog een
ontmoeting met een ‘local’, die ons vertelde over de tijd van toen.
Hij vertelde verhalen over de kleine gemeenschappen toen, de lijfeigenen die eigendom waren van de landheren, het trieste leven. En nog steeds heeft dat zijn weerslag op het leven van nu. De mensen hadden toen totaal geen opleiding, werken voor de landheer was het enige. En dat ging door op de volgende generatie want ook na de val van de muur bleef de toestand en de armoede een feit. Het was niet makkelijk om weer recht te krabbelen naar een volwaardig menswaardig leven. Er was geld nodig om de kinderen een opleiding te laten volgen en dat was er niet.
Het
was een leuk en informatief gesprek waarin we ook vernamen dat de Flaktoren nu in het bezit
was van een plaatselijke boer.
Deze luchtafweertoren (bedoeld om de stad te beschermen
tegen geallieerde vliegtuigen) uit het Nazi-tijdperk is jammer genoeg niet meer
toegankelijk. Je kan nog net tot bij de
dubbele omheining komen waartussen destijds gevaarlijke, vaak ondervoede honden
liepen als bewaking.
Er zijn vermoedens dat de toren ook een poosje gebruikt
werd door de Stassi, de binnenlandse veiligheidsdienst om berichten door te
seinen.
Daarna ging het naar de “Colpin-See” waar de baasjes rustig
wat konden eten en wij weer vrij en ongestoord konden rennen.
In Rechlin moest het baasje weer eens heel stoer doen, of
liever, de aap uithangen. Dat vindt hij altijd lollig, al was dit wel een beetje
anders dan anders, want het was geen boom. In dat bord bovenaan zat, aan een
eindeloos lange ketting de cache. Baasje trok dat ding eruit, liet het aan de
ketting naar beneden en bazinneke kon loggen. Amai, hoe gek kan je het
bedenken, toch.
Maar zoals we al eerder schreven, gelukkig doet gek zijn
geen pijn, anders zouden onze baasjes afzien.
In Mirow gingen we ook weer naar een paar heel speciale
caches toe, dat waren een soort van Escape Boxen, amai, niet te doen, en wij
keken rustig toe vanuit de auto terwijl de baasjes brainstormden over hoe ze de
caches zouden kunnen open krijgen.
We gingen ook nog een Duits Ehrefriedhof bezoeken in
Neustreulitz.
Dat lag op een gewone begraafplaats, en net als in heel
deze regio, zie je op dit kerkhof duidelijk een Poolse invloed in de
bouwstijlen.
De oorlogsgraven lagen er op een mooi verzorgde, rustige
plaats. Aan de ene kant die van de 1e wereldoorlog, aan de 2e
kant, die van de 2e wereldoorlog.
En als laatste gingen de baasjes nog even hengelen in een
boom om een cache te pakken te krijgen.
Kwam er een man voorbij die vroeg wat ze daar kwamen
doen. Nou die stond met zijn mond vol tanden, zeker toen hij hoorde dat die
gekke Belgen echt voor die dingen speciaal naar Oost-Duitsland kwamen. Je zag
hem denken : “zotten”. En heel misschien heeft hij wel gelijk, maar we vinden
het met zijn allen, gewoon leuk.
En zo kwam er weer een einde aan een leuke dag waarop we
van alles hebben gedaan. De nacht konden we weer heerlijk dromen van nieuwe
avonturen.
Groetjes van avonturiers
Lemmy & Wodan
Zalige verhalen, we noteren de bestemmingen. Wij waren à Oostzee, Greifswald, eiland Rügen enz ook mooi!
BeantwoordenVerwijderendag wodan en lemmyhier ben ik weer om jullie mooie verhalen te lezen en die mooie maarsoms ook droevige beelden ik heb weer goed genoten met dank daarvoor tres &leo mooi
BeantwoordenVerwijderen