29 - 31 oktober : "concentratiekamp Fünfeigen", geocaching en rust op de camping.

 

30 oktober : concentratiekamp Fünfeigen en geocaching.

 

 

Vandaag begon ons dagje in Bartow.

Daar bezochten we Burg Klempenau. Het kasteel werd gebouwd in 1240 door de Pommerse hertog Wartislaw III.  Rond 1433 werd het complex uitgebreid met een graanschuur en een poortgebouw.  Kort voor de Dertigjarige Oorlog werd het hele complex fundamenteel versterkt.  In 1945 werd kasteel onteigend en nam het Sovjetcommando het kasteel over.

Na de 2^e Wereldoorlog deed het kasteel plaats als onderkomen voor vluchtelingen, later en dit tot 1990, werd het kasteel een woonplek voor landarbeiders.

 

Daarna gingen we  een geocache gingen zoeken in een ‘Lost Place’, het was een klein gebouw wat vroeger gebruikt werd om kadavers van overleden dieren in onder te brengen tot iemand ze kwam ophalen om bvb. van de huiden te looien en er iets van te maken.

 

Toch wel een beetje spooky, maar buiten was het daar zoooo mooi.

Eveneens in Bartow zagen we midden in het veld deze toren staan.  Geen idee wat hij daar in het midden van het veld staat te doen.

 

Ook de kerk van Bartow was de moeite van het aanschouwen waard. Op het kerkhof stond natuurlijk ook het obligatoire monument voor de gesneuvelde inwoners.

 

En dan was het weer even triest.

In Neubrandenbrug gingen we naar het voormalige Concentratiekamp Fünfeigen (Stalag II A)

Krijgsgevangenkamp Stalag II A heeft van 1939 tot 1945 bestaan. In die tijd zijn er 6.000 Sovjet- en 500 krijgsgevangenen van een andere nationaliteit zijn omgekomen.

Vanaf het eind van WO II tot 1948 werd het kamp berucht als NKWD-kamp Fünfeichen, waarin nog eens 5.169 gevangenen omkwamen.           

 

Het monumentencomplex bestaat uit monumenten voor beide periodes. Ook zijn er drie massagraven: één voor de periode van Stalag II A, één voor 1945 en één voor de periode 1946-1948. De 500 niet-Sovjet krijgsgevangenen zijn begraven in individuele graven.                                                                          

 

Omdat het voormalige kamp in een supergrote en super drukke stad ligt, wilden ze dit op een rustige zondag doen, dus het was een risico met het weer.  En jammer genoeg was het vrij warm en konden wij niet mee, dus hebben de baasjes niet het hele kamp bezocht, ook al hadden ze hun voorzorgen genomen, ze wilden ons echt niet lang in de auto laten.

Maar uiteindelijk waren ze ook een beetje teleurgesteld in het kamp. Vele mensen liepen daar gewoon te wandelen, te praten, het leek echt niet meer op een oord van bezinning, een plaats van verdriet en respect, maar meer iets als een park waar de stadsmens even naartoe kon om rust te zoeken en wat bij te praten, mekaar te ontmoeten Zo jammer. Ondanks het feit dat het toch plaatsen zijn waar mensen begraven liggen liepen daar ontzettend veel honden en gewoon los. Dat is toch eigenlijk gewoon gebrek aan respect vinden de baasjes.

 

Enerzijds is dit ook wel te begrijpen want de begraafplaatsen liggen in een prachtig en rustig bos, maar om daar nu te stuiten op een verliefd stel is niet wat bij hun idee van respect hoort.

 

En als toemaatje reed ons in Neubrandenburg op de ring nog een auto de kant in, gelukkig kon baasje snel reageren waardoor we van een botsing gevrijwaard zijn en het enkel met een beschadigde velg moeten doen. 

We zagen die auto gewoon van rijvak veranderen terwijl wij ernaast reden, zonder knipperlicht, zonder iets. ppfffff, zelf de toeter kon niet helpen.  Daar waren we dus ook niet zo blij mee.

Daarna ging het weer richting de camping maar onderweg nog even een tussenstop want wij moesten ook weer even de pootjes strekken. En wat is er nu beter dan te stoppen op een verlaten plek naast een grote hoofdbaan. Of allé, wat ze hier een hoofdstraat noemen.

Eigenlijk waren we blij dat we even uit de auto konden want we werden bijna door mekaar geschud.

 

Onderweg stopten we nog even bij een zogenaamd 'monument' een steenwals waarmee de weg daar is aangelegd en soortgelijke zouden ook gebruikt zijn door krijgsgevangen bij het aanleggen van wegen. Niet voor te stellen dat die uitgehongerde mensen zulke zware walsen zelf moesten verder trekken.

En we hebben het bewijs dat niet alleen in ons Nederland, ons geboorteland, molens staan.

Op de camping was het weer gezellig de buikjes vullen en genieten van de mooie kleuren die  de ondergaande zon over het meer tovert.

 

Vandaag, den 31e wordt het een dagje in alle rust. Bazinneke gaat maar weer eens wasjes draaien zodat ze schone kleren hebben om aan te doen want, wij springen al eens dolenthousiast tegen ze aan, zelfs als we in de modder of in het water gezeten hebben. We moeten er vast geen tekeninske bij maken hè.

Maar allé, we blijven ons amuseren en we zijn nog niet naar huis, bijlange niet, bijlange niet, we zijn nog niet naar huis want er is toch niemand thuis.

Groetjes van de grote avonturiers

Lemmy & Wodan.