Nou de vorige dagen waren rustige dagen, na het concentratiekamp
van Sachsenhausen waren de baasjes moe. Ook het koudere weer en de heftige wind werkte een beetje
negatief op hun lijven. Nu ja, ik voel dat ook al hoor want ik ben niet meer
van de jongste natuurlijk, maar ik voel me nog steeds een jonge held en zo gedraag ik me ook, ikke de Lem hè, ne stoere kerel.
Alhoewel, als ik me dan met de Wo vergelijk, dan merk ik
toch dat ik best een “ouwe vent” aan het worden ben. Maar goed, daar gaat het dus niet over.
De baasjes hebben de afgelopen dagen heel hard getwijfeld.
Blijven we nog hier in Sommersdorf aan het Kummerower meer, gaan we naar een andere camping (dichter op huis aan), of
gaan we gewoon naar huis.
De reden? Awel, ze voorspellen hier sneeuw voor eind van de week en temperaturen van - 5°C.
En dan de lucht gisteren, die zei ook zoiets van : er zit sneeuw in de lucht.
Niet dat wij dat snappen hoor, sneeuw in de lucht en de
lucht voorspelt….. eeeuuuuhhhh nou ja, ’t zal wel zo zijn hè. Enne, jullie begrijpen
dat vast beter, vermoeden we.
Want nee, wij hebben de lucht niet horen praten, maar wel de
eenden, de ganzen, de kraanvogels, ééénnn we hoorden ook de otters die veel
meer geluid produceerden dan normaal.
Enfin, het was, vooral tijdens het laatste uitlaatrondje, ’s avonds zo rond 10 uur. Dan is het hier al aardedonker en meestal ook behoorlijk stil. Enkel wij stappen er dan luchtig op los, baasjes met hun koplamp en wij met ons flikker-halsbandjes om. En we hoorden alles praten, ja, het leek echt op praten. Het leek alsof ze dieren wat wilden vertellen, of ze samen aan het beslissen waren, of elkaar waarschuwden. Tja, we weten het natuurlijk niet want wij verstaan hun taal niet, wij praten honds en verstaan mensen taal, maar dit?
Het klonk gewoon anders dan anders, of er iets van verandering in de lucht hing. Ja, het gras zag hier
en daar wat wit, je zag onze adem vliegen en dan de sneeuwvoorspellingen, het
zal er vast wat mee te maken gehad hebben.
Het leek of de nacht, de avond opeens boordevol leven zat. Zo raar, maar ook, zo mooi om dit mee te maken.
Uiteindelijk besloten de baasjes om toch nog even hier te
blijven.
Tjaaaa schijnbaar zitten wij daar ook voor iets tussen. Hoezo?
Nou moeten jullie luisteren.
De Wo is, zoals jullie weten een echte puber, een echte,
in de volle zin van het woord, een Puber… met een Hoofdletter.
Maar hier op deze camping lijkt hij een pak rust gevonden
te hebben. Het pootje baden in het meer, het rustig aanrollende water, het zachte ruisen van de wind, de stilte en de rust op de camping. Het maakt dat de Wo ook tot rust komt en hij gewoon ook kan liggen slapen, yep,
zonder mij lastig te vallen. Heerlijk is dat, ik hoef niet altijd meer te spelen met hem.
En wat nog belangrijker is? De Wodan is hier ook heel
goed aan het leren dat goed gedrag beloond wordt. Hij wandelt steeds beter aan
de lijn, zonder te trekken, zonder in de lijn te gaan bijten, gewoon rustig.
Enkel als hij dringend moet, dan is het nog trekken, maar dat begrijpen de
baasjes natuurlijk ook wel. Hij hoeft zeker niet meteen alles perfect te doen.
En ja, hier kan de Wo ook vaak los, heel belangrijk want
de Wodan moet ook leren om aandacht te hebben voor de baasjes en met zijn
puberstreken had hij aandacht voor van alles, behalve voor de baasjes. Dus met loslopen, moet hij ook terug komen als de baasjes roepen en hij had nogal vaak van die boxer-frikandellen in zijn oren zitten waardoor horen dus niet meer lukte.
En dàt gaat nu allemaal een stuk beter hier.
Zelfs de koeien zijn niet zo interessant meer als voorheen.
En dan heb je nog de honden die naar doen en vies blaffen, nou begint de Wodan
die ook te negeren. Toppie hè, baasjes zijn best trots op hem.
En ik stiekem ook want ik ben toch zijn grote broer en ik
geef toch wel het voorbeeld. Eeuuuhh, maar eerlijk? Niet altijd hoor.
De baasjes zijn ook helemaal blij omdat ik helemaal dol en vrolijk
ben, omdat ik hier op de camping en tijdens deze vakantie helemaal open gebloeid ben zoals zij dat noemen, maar ook omdat ik soms ook van die puberstreken krijg, yep zelfs met mijn + 7 jaar. mmmmm in de lijn bijten is leuk. Tegen baasjes opspringen is soms ook leuk, behalve als ze dan boos worden. Maar toch blijft het soms leuk. Tja, ik moet toch duidelijk maken dat ik gewoon een blije en vrolijke kerel ben.
En dan de rest? tja, ik het ook nooit gehad met honden die blaffen of
brommen, die zou ik ook liever aangevallen hebben dan me te laten overblaffen. En ook al deed ik het niet voor de baasjes, toch was de zin er toe steeds groot. Maar
hier heb ik eindelijk geleerd dat de snoepjes die
de baasjes me geven als ik die stomme honden negeer, toch veel belangrijker zijn. Nou ja, niet alleen de snoepjes hoor, maar de blije baasjes.
En natuurlijk had ik ook wel vriendjes en vriendinnetjes,
zolang ze maar gewoon lief doen en spelen, maar niet blaffen.
En dat zag de Wodan natuurlijk van mij, niet goed ik weet het, ik als grote voorbeeld, maar nu ben ik ook echt het goeie voorbeeld en worden wij 2 echt goeie boxer jongens.
Dus ja, wij doen het hier goed, prima zelfs en daar hebben de baasjes bittere kou voor over want ze hopen dat we de tijd die we hier nog zijn, nog blijven positief vooruit gaan.
Ondertussen genieten we van de mooie luchten, van het
meer in al zijn schoonheid en variatie.
En omdat we hier blijven gaan we natuurlijk af en toe nog
op stap. Zo hadden we Rostock nog niet gedaan. Nu is dat niet zo meteen iets
voor ons omdat baasjes, zoals jullie weten, niet van drukte, maar ook niet van
grootsteden houden. Evenmin van druk
verkeer.
Maar ze houden ook wel van geocachen, en voor hun hobby
hebben ze alles over.
Zo zagen we toch een paar stukjes van Rostock, niet meteen het centrum, maar eerder de buitenste rand er van. En dit met mooie caches
en met bittere kou want er stond een gure wind.
Zoals dit TB hotel
Deze Letterbox
Baasjes wilden ook naar de haven, want daar lag ook nog een onderzeeër. Maar zoals op vele plaatsen in Duitsland, waren ze daar ook aan het werken. De auto-Gps wist het niet meer en stuurde ons steeds maar rond en rond en rond. En zo kwamen we nergens, of jawel, een ander stuk van de haven met mooie grote schepen, maar niet waarvoor ze kwamen.
Tja, wat doe je dan als je auto-madamme die alles zou moeten weten, het ook niet meer weet? En wegenkaarten, dat heeft tegenwoordig niemand meer in de auto. Of wij toch niet.
Dus reden we verder en gingen we nog een mooie reeks caches doen, allemaal
mooie dingen waar behoorlijk wat knutseltijd in gestoken was.
En onderweg zijn we natuurlijk ook nog de bossen in getrokken
voor leuke wandelingetjes tussen de afgevallen bladeren. Zo leuk allemaal omdat
onze neusjes daar best wel overuren konden draaien.
En nu genieten we van de rust en van lekker eten.
Hihihi, daar houden de baasjes van, maar wij ook hoor. Ik zit er alvast klaar voor. En als baasje naar binnen komt met heerlijk ruikend eten, dan kijk ik meteen heel braaf zijn kant op. Krijg ik ook wat?
15 november : de beslissing is gevallen. Doei, Sommersdorf.
Baasjes hebben wel beslist dat ze toch naar huis rijden morgen. Ondanks alle leuke en positieve dingen. Maar ondertussen voorspellen ze al temperaturen van - 8° tot - 10°C en dat redden we waarschijnlijk niet meer in ons vanneke.
En nee, ook niet meer langs een andere camping omdat het opstellen en afbreken TE veel van hun krachten vraagt. Dus gaan ze het in 1 trek proberen te doen. Ze hopen dat, als ze afwisselend gaan rijden en de ander dan even kan slapen, het zal lukken.
Anders wordt het een nachtje overnachten op een autostrade-parking. Maar dat zien wij dan wel.
Enne, jullie horen het alvast allemaal als we weer thuis zijn.
En ook al zijn we thuis, we zullen daar ook vast veel avonturen gaan beleven want de gekke baasjes gaan sowieso met ons wandelen en geocachen en dat zal vast ook voor hilarische avonturen gaan zorgen.
Groetjes, voor het laatst vanuit Sommersdorf, voor het laatst vanachter het IJzeren Gordijn.
Tot laters weer in Zichem in ons Belgenlandje.
Lemmy & Wodan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten