4 oktober : joepiejee, we zitten in Parchim.

Owowow, wat een dag weer. Eigenlijk is veranderen van camping voor ons een beetje dubbel. Enerzijds zijn we wel benieuwd naar waar we naartoe gaan, maar anderzijds is er toch ook steeds die angst of we wel samen gaan.

Nou ja, de Wodan heeft daar niet echt last van, maar ik, de Lem, ik wel.

Ik merkte aan alles dat we gingen verkassen en vanmorgen na het uitlaatrondje gingen we samen weer de caravan in. Wij hadden ondertussen onze buikjes vol gegeten, maar de baasjes moesten nog eten. En ja, en toen werd ik weer even stressy want wat als ze me achterlaten. 

Baasje onder de douche, bazinneke onder de douche en net als altijd blijft er iemand bij ons, maar toch…. Ik ging weer stress-happen en zo konden de baasjes natuurlijk niet alles inpakken.

Daarom zette bazinneke me al maar in de auto, deuren open zodat ik wist dat ik echt we mee mocht. En toen heb ik rustig liggen slapen terwijl de baasjes verder inpakten. Nee, ze gingen me niet vergeten, ik mocht mee en de Wo ook, want die mocht ook al de auto in.

Dat we dan een hele poos in de auto zitten, dat vinden we niet erg, we weten dan echt wel dat we mee mogen. Zooo fijn is dat dan.

En toen gingen we rijden en ja, wij slapen dan waren we wel blij. We zijn ribbedie, samen met ons viertjes onderweg. Wat een blijheid, samen op avontuur. 

En al werden we af en toe wel wakker omdat baasje bromde. Een omleiding omdat ze aan het werken waren. Onnozele kleine wegjes waar het niet leuk rijden was met de caravan. En even later, weer werken, rode lichten, en weeer, en weeer en weeeer. Het hield niet op. Maar uiteindelijk reden we de Elbe over  en kwamen konden we verder de richting uit die we moesten hebben.

Zo kwamen we uiteindelijk in Meckelen-Vorpommeren, de voormalige DDR, yep, we zaten eindelijk achter dat befaamde ijzeren gordijn.  Al is de lucht daar zo te zien wel hetzelfde als hier.

 

Je zag ook dat de huizen totaal anders werden, dat alles een beetje anders was.  Maar veel tijd om daar bij stil te staan hadden we niet.

We reden verder tot we aan de camping kwamen. Genietend van het heerlijke weer.

Hoe leuk was dat seg. Een super kleine, knusse camping, met Duitse uitbaters. Wij verstaan er geen snars van, maar gelukkig is het baasje nogal rad van tong in het Duits en bazinneke trekt ook wel haar plan.

Enfin, we hebben weer een leuk plekje op een gezellig kleine camping. 

En gewoon de straat over en hopla, we zitten in de bos. Heeerlijk om uitgelaten te worden, toch.

 

En nadat alles hier ook weer uitgepakt was en wij ons buikje weer rond hadden gegeten is bazinneke hier vlakbij alweer een geocache gaan loggen.

Lollig hè.  De cache lag onder de brug die vlak bij de camping ligt. En nee, dit keer geen natte voetjes. ;)

We hebben het gevoel dat we hier nog heel veel gaan beleven. Maar zoals gewoonlijk zal het morgen een dagje worden van rust en bekomen van de reis. Tja, die ouwe baasje hè, anders lukt het ze allemaal niet meer zo goed.

Jullie horen vast nog heel veel van ons.

Lieve groetjes vanuit Parchim.

Lemmy & Wodan

1 & 2 oktober : de laatste uren op camping Sonnenfeld in Müden/Örtze.

Gisteren was het zondag, de voorlaatste dag hier op de camping. Gedurende de nacht viel de regen er met bakken uit, net zoals de vorige dag.  

Het voordeel was van al dat onweer en regen dat we in de avond konden genieten van een prachtige lucht. Het leek wel of de hemel in brand stond.

En ook in de ochtend bleef het gestaag heftig regenen. Dus werden het rustige dagen in de caravan met slapen, rusten want baasje voelde zich ook niet zo lekker. Maar ook spelen, knuffelen en voor de baasjes ook gezelschapsspelletjes zoals Yahtzee en Backgammon. 

Nu denken jullie vast dat we niet buiten kwamen, maar dat is niet zo hoor, ook in de gutsende regen gingen we onze rondjes wandelen, maar die waren dan niet zo lang. En nee, fotokes in de gutsende regen, dat was niet aan de orde.

En als we dan terug thuis kwamen, allé, thuis aan de caravan hè, die noemt tenslotte toch ook “@Home” hè, dan moesten we niet alleen onze pootjes laten afkuisen, maar ook ons hele lijf laten afdrogen. Mmmm dat vond ik wel leuk, want dat betekend ooook aandacht. Maar de Wo, die vind dat niet zo leuk, die verandert dan in een springvarken. Lolbroek, maar uiteindelijk laat hij het ook wel doen hoor, zeker als hij beloond wordt met wat lekkers.

 

Gisteren zijn we na de middag toch ook weer gaan wandelen want toen was het weer iets droger, al stond er toch nog een behoorlijk heftige wind, maar bazinneke wilde echt naar buiten, nog even genieten van de laatste momenten hier.

 

Ik dus weer met bazinneke op pad, we zijn weer de bossen in getrokken op zoek naar geocaches en we hebben er samen 4 gevonden. Goed hè. Maar we hebben ook een behoorlijk aantal kilometers gemaakt. Het was echt weer leuk.

We vertrokken vanop de camping op een moment dat het zonneke even scheen.

 

En ik ging dapper op zoek naar de caches, en eerlijk? Mijn neusje deed het prima. Ik ging er bijna altijd recht naar toe. Ik ben een perfecte cache-buddy voor bazinneke.

Maar al snel werd het weer donkerder en dreigden we nat te worden, het werd ook later dus gingen we raar doen. Nou ik vond het leuk, maar ook een beetje beangstigend, maar ik heb toch dapper door gewandeld. Nu vragen jullie je af wat we gedaan hebben? Awel, we zijn via een wildspoor de bos door gestoken, hihihi, yep anders moesten we heel ver rond wandelen. Nu was het wel leuk op dat pad, bomen over het pad, een kei smal paadje, maar de wilde beesten waren bang voor ons denk ik want we hebben ze niet gezien.

 

 

Op een gegeven moment begon het toch wel deftig te regenen en werden we echt doornat, dat vond ik natuurlijk minder fijn, vooral omdat bazinneke juist op dat moment even ruzie had met hare GPS. Er liepen daar zoveel paadjes en ze wilde goed kijken welk pad we het beste konden volgen en of we misschien nog een andere cache konden mee pikken. Nou seg, in de gietende regen. Soms is ze gewoon helemaal gek, dol, crazy. En toen ik haar er aan herinnerde dat ik niet van regen hou, antwoorde ze doodleuk : Nou Lemmy, das nou avonturen beleven, toch.

Tja, dan ben ik maar trots als een pauw verder gestapt want avonturen zijn toch wel leuk al hebben ze minder leuke kantjes.

 

En gelukkig want zo zijn we nog via paadjes gekomen waar de herfst duidelijk zijn intrede had gedaan. Nee, nog niet met gevallen blaadjes, maar met allerlei soorten kleurrijke paddenstoelen. Zoo mooi.

 

 

En ondertussen was de Wodan weer met het baasje op stap. Yep de Wo moet leren en oefenen en als we samen zijn, dan willen we alleen maar spelen en kattenkwaad uithalen. Maar dat wisten jullie natuurlijk al wel. Wij zijn eigenlijk onafscheidelijk maar apart wandelen is ook wel eens leuk. Krijgen we allebei extra aandacht. En als we mekaar dan terug zien, dan is "Het kot te klein" zoals de baasjes dat zeggen, dan zijn we zo blij dat we gewoon wild worden.

Maar allé, eerst nog even de Wodan zijn wandeling. De Wo mocht de weg kiezen en hij heeft het baasje meegenomen naar plaatsjes waar wij ook al geweest waren. Hihihi en als bewijs heeft het baasje er nog een paar foto’s van genomen. Jaja, de Wo wordt een echte speurneus. En het baasje is eens niet vergeten om een foto te maken tijdens het wandelen. 

 

 

Vandaag een ander dagje, het beloofde iets beter weer te worden. En na de ochtendwandeling en het ontbijt zijn we “Katje” gaan vol tanken want morgen vertrekken we hier weer en met een volle tank gaat bazinneke niet panikeren dat we zonder benzine vallen.

 

Terug op de camping zijn de baasjes al begonnen met af te breken. Yep, de zijkant en de Fiamma-regenflap zijn opgeruimd, stokken en haringen netjes weggeborgen. Zo winnen we morgen tijd.

Straks toilet en vuilwaterbak leegmaken en de vaat doen en dan moeten ze morgen enkel nog tafel en stoelen en de mat schoon maken en opbergen, de luifel inhalen en dan kunnen we rijden.

De bench staat ook alweer mooi en netjes in de auto, dus we zijn al ver gevorderd.

 

Verder doen we het nu rustig aan want morgen wordt het dus een spannende dag en zeggen we : dat Camping Sonnenfeld, dag Müden/Örtze, Faßberg.

En op naar Camping Am Brunnen in Parchim.

Dit is dus het laatste nieuws van hieruit. De volgende avonturen zullen vanuit Parchim komen.

 

Wij hopen dat jullie even benieuwd zijn als wij naar de verdere avonturen van ons.  En het spreekt vanzelf dat we hopen om snel onze nieuwe avonturen met jullie te delen. 

 

Groetjes,

Lemmy & Wodan.

28, 29 & 30 september : nieuwe plannen, poetsen, wassen en wandelen!!!

Vandaag, den 28^e september, gingen de baasjes op zoek naar een volgende camping. Dus een voormiddagje computer en mailen. Mmmm het was een hele zoektocht, ook omdat ze nog niet meteen wisten hoe ver ze zouden gaan rijden en welke plaats hun voorkeur had. Maar uiteindelijk hebben ze contact opgenomen met een paar campings. Welke het nu uiteindelijk zal worden en vanaf wanneer, dat weten we nog niet. Nog even afwachten of er plaatsen vrij zijn. Ze hebben wel een voorkeur voor een heel kleine camping. Wij zijn wel heel benieuwd of het die gaat worden. Die hebben ze natuurlijk ook als eerste gecontacteerd.

 

Na de middag was het dan weer even de pootjes strekken met een heerlijke wandeling hier vlakbij. Allé, voor mij was het een heerlijke wandeling want ik ging rustig snuffelen met bazinneke en nieuwe paden hier verkennen.

Voor de Wo was het even oefenen en een lesje in gehoorzaamheid en netjes wandelen. Dat kan die puber wel gebruiken want hij vindt op dit ogenblik trekken en lijn happen leuk. En daar zijn de baasjes het niet mee eens.

 

 

Bbbrrrr en wat was het koud vannacht, ja echt wel en dat was dan op donderdag de 29^e september. Het was 0° C.,  yep, gisterenavond zagen we onze adem al vliegen toen we ons laatste rondje liepen, dus we wisten wel dat het koud zou worden.

Maar amai, 0° C. , das echt al koud hoor. Gelukkig stond de verwarming in de caravan aan en was het binnen toch goed te doen. Maar voor de gezellige warmte zijn we allebei op bed gekropen bij de baasjes. Zo konden we elkaar verwarmen en had niemand het koud. En ja, we hebben samen heerlijk geslapen.  Kon nog net in dat caravanbed hoor.1 van ons houdt dan de voeten van de baasjes warm en de ander kruipt er wat tussen in, en soms wisselen we eens. 😊

 

Vandaag zou het dan rustig dagje worden, allé, voor ons dan hè. Baasjes gingen weer eens aan de slag met het poetsen van de caravan want wij zijn echte smeerkezen zeggen ze.  

Baasjes kregen ook bericht van jawel, de camping die ze het liefste zouden hebben. Het is een heel kleine camping in Parchim. Er zijn daar maar 5 plaatsen voor camper of caravan. Lollig hè, zo’n kleine camping.

Er is wel een nadeel. Normaal gezien rijden de baasjes het liefst op zondag naar een nieuwe camping omdat het dan meestal minder druk is op de wegen. Dus eigenlijk wilden ze hier zondag de 2^e oktober vertrekken, maar dan was er nog geen plaats op die andere camping.

Maar omdat we hier niet slecht staan en ze absoluut naar die camping in Parchim willen, gaan we dan maar pas de 4^e oktober naar de andere camping.

We hebben hier dus nog een paar dagen extra en die worden nu dan benut met poetsen en met wasjes draaien en kleren opvouwen, kastjes herschikken en zo. Tja, we zijn een maand onderweg en dan is er al wat van het eten voor baasje weg en dan heb je als baasje ook wel een nadeel, vieze kleren en vuil beddengoed wat schoon moet. Dan hebben wij het maar makkelijk hoor, ons pelsje is altijd OK, af en toe een borstel of een zeemvel erover en wij zijn blinken weer en als we binnenkort weer thuis zijn, dan  volgt er waarschijnlijk ook alweer een douche. Wij moeten dus niet zoals de baasjes elke ochtend naar de douches op de camping.

 

Gelukkig hebben we maar 1 heel koude nacht gehad en vandaag was het overdag zelfs heerlijk warm en zonnig.

In de ochtend hebben we eerst boodschappen gedaan en ook vandaag heeft bazinneke nog een paar wasjes gedraaid, ze hebben hier een super goeie wasmachine en droogkast zegt ze, dus daar wil ze van profiteren.

 

Maar na de middag zijn we weer gaan wandelen. We zijn even op verkenning geweest langs een andere kant van de camping waar ook nog mooie natuur te vinden is. Leuk hè, we kiezen altijd wel een andere kant, en het ziet er altijd weer anders uit. 

 

                                       

Na de wandeling hebben we nog even buiten aan de caravan in het zonneke gelegen, zalig was da. 🌞

Nu is het weer avond en we liggen lekker rustig te slapen in de caravan.

We hebben nu een paar stille dagen gehad, maar dat komt ook voor een stuk omdat het baasje weer niet heel lekker was, dus… rust, maar ja dat zijn we gewoon en er wordt toch regelmatig met ons gewandeld of door ’t baasje of door ’t bazinneke, dus wij hebben niks te klagen.

 

Hopelijk kunnen we hier nog eens echt op avontuur want we hebben nu nog een paar dagen extra voor er moet opgebroken worden. Ondertussen kunnen wij weer dromen van volgende avonturen op een heel nieuwe plaats. OW ja dat moeten we nog vertellen. Waar we volgende week naar toe gaan, dat is een heel nieuwe regio. Nu zitten we in Nedersaksen, maar dan gaan we naar Parchim dus, en dat ligt in Mecklenburg-Voorpommeren. En dat is in de voormalige DDR of zoals ze dat vroeger zeiden  is dat achter Het IJzeren Gordijn.

Straf hè, maar dat was wel het doel van de baasjes. Dus dat gaan we dan halen. Goed hè. We zijn benieuwd of het daar echt zo ander is, misschien hebben ze daar wel ijzeren huizen en zo.  Wij zijn heel benieuwd. Jullie ook?

 

Als het met de baasjes een beetje OK is, dan komt er vast nog van hieruit een nieuw avontuur. Maar jullie horen het vanzelf wel, toch?

 

Alvast heel veel lieve groetjes en bedankt voor het lezen.

Lemmy & Wodan.