Dag 24 – 01 juni 2020 – 1e & 2e Wereldoorlog

 

Vandaag zouden de baasjes….. en wij dan ook natuurlijk, voor het laatst op pad gaan hier in de Belgische provincie Luxemburg.

Dat wil zeggen dat ’t baasje nog een pak monumenten en tanks wil bezoeken zodat er toch weer heel veel van het lijstje kunnen geschrapt worden.

Bazinneke zal het vandaag moeten stellen met slechts 3 geocaches, maar gisteren heeft ze der wel meer gevonden, dus die is ook tevreden.

 

Het werd vandaag een rondje van zo’n 250 km, das best de moeite, maar wij vinden dat helemaal niet erg. Wij liggen lekker te slapen in de auto. Soms zijn we echt liever lui dan moe.

 Eerst gingen we hier vlakbij naar het dorpje Longchamps, daar bezochten we 2 monumenten.

Het 1^e was ter herdenking van gesneuvelden in de oorlog van ’14 – ’18.

 

 

Het 2^e monument was voor de gesneuvelden in de oorlog van ’40 – ’45.

 

 

Toen kwamen we langs Wardin en baasje zag dit monument staan. Nee, dat stond niet op de planning, maar jullie kennen hem hè, als hij iets ziet, moet’em kunnen stoppen hè. ’t Moest eens iets heel interessants zijn. Maar ja, eigenlijk is alles wat oorlog aangaat het bezoeken en gedenken waard.

Deze was ook weer voor beide Wereldoorlogen.

 

 

Het stond op een kruispunt van zovele belangrijke plaatsen wat de 2^e Wereldoorlog betreft.

 

 

Van hieruit gingen we op zoek naar een Historic Border, daar lag 1 van de geocaches.  Deze hadden we snel gevonden, maar niet op foto. Wel ging baasje daar vlakbij even heel erg avontuurlijk. Hij wilde absoluut weten wat daar boven te zien was…. En omdat het gevaarlijk kon zijn mochten wij niet mee. Nu ja, gelukkig maar, ’t was gewoon ne stomme Ravel zoals er zoveel zijn. Dus we hebben er niks aan gemist.

Wel genoten van baasje zijn klim- en afdaalkunsten. De lolbroek.

 

 

En toen stond er even wat anders op de planning, een oude loodmijn in Longvilly. Daar mochten we even mee op pad, even wandelen over het terrein waar onder de grond het lood ontgonnen werd.  Veel was er niet te zien, maar het was weer eens wat anders en wij konden even rauzen.

 

 

 

In Vissoule bezochten we dit mooie monument, ook weer een herdenking voor beide Wereldoorlogen.

Deze stond ook nog eens bij een heel aparte kerk.

 

 

En toen werd het weer helemaal spannend. Een echte pillbox die nog gewoon  kon bezocht worden.  Maar toen bleek dat er daar vlakbij veel glas lag, mochten we niet verder en werden we eerst terug naar de auto gebracht. Stom hè, nu zijn we daar niet binnen mogen gaan.

Deze stond in Houffalize.

 

 

En toen gebeurde het rare, we gingen naar het Groothertogdom Luxemburg, daar waar we volgende zaterdag naartoe gaan. Allé, niet daar naar toe hoor, maar wel het zelfde landje, net het tipje ervan.

Daar moesten we even doorheen om aan een Hallifax Memorial te komen.

Hier zijn we ook even gaan wandelen, zo gezellig was dat weer en het was daar mooi en rustig.

En vandaar ging het naar Neudorf, het Duitstalig deeltje van België. Dat hadden we ook nog niet bezocht, dus bij deze is dat dan ook weer gebeurd.

 

 

En dan weer verder natuurlijk want er wachtte ons nog een mooi monument van “The Battle of the Bulge”. Heel mooi en origineel was het daar wel.

 

En natuurlijk moest bazinneke daar weer onnozel doen, ’t is toch niet te geloven hè. Gaat ze daar staan, ’t lijkt wel of ze die soldaat een kus gaat geven, maar als ’t nen echt was, had hij haar dood kunnen schieten, toch.

 

Het was daar zo mooi, er was ook een bronnetje en een waterbadje. Nee een bad mochten we daar niet nemen, we mochten er wel even gaan drinken. Heerlijk fris water.

 

En er was daar ook een oude ijskelder. Jammer genoeg was die niet open om even te kijken.

 

En toen wilden we weer naar de auto, maar toen kreeg het baasje iets in de gaten. In het huis aan de andere kant van het kruispunt zat echt wel een verzamelaar van oorlogsspullen. Amai seg, dat stond daar gewoon in zijnen hof. En nee, we mochten niet van kortbij gaan kijken, want er stond een plakaatje met Privé. Jammer hè.

Gelukkig heeft baasje een fototoestel met een sterke lens, zodat het allemaal nog goed te zien was.

 

 

En toen ging het richting rivier de Salm en het dorp Trois Points. En daar bezochten we onder andere het monument van de 505^e Parachute Infantry.  Deze stond ook weer aan een originele kerk, met heel veel hout verwerkt rond het kruisbeeld. Iets wat je niet zo vaak ziet.

 

Vandaar weer naar een ander monument, dit keer weer een herinnering aan de gesneuvelden van de 1^e Wereldoorlog. Maar hier ook een bankje en heel veel mooie gedichten die daar gewoon staan. Zoooo leuk is dat.

 

En aan dit monument kwamen we eigenlijk per ongeluk, doordat we zagen dat daar een cache verstopt lag.

 

We zagen daar ook hoe ze in de Ardennen bomen proberen recht te houden, allé, dat denken we maar, we zouden anders niet weten waarom ze zoiets zouden doen.

Maar ’t is wel spectaculair, toch.

 

En daarna weer richting Verbomont waar we weer een kanon en een prachtig monument zagen.

 

En de baasjes wilden ook nog even de mensen van het verzet eren, de mensen die achter de schermen streden voor de vrijheid, ook vrouwen die hun leven lieten opdat wij in vrijheid zouden kunnen leven.

 

En zo kwam er eindelijk een einde aan deze lange dag.

We gingen nog even een Duitse tank, de Panther Mark V, uitvoering G.  Deze staat in Grandmenill en is 1 van de 3 nog resterende Panther tanks die in de Ardennen te bezichtigen zijn.

 

 

En toen was het al laat, we kregen honger, dus moesten de baasjes nu wel naar de camping toe, het was al een half uur later dan normaal en we moesten nog een half uurke rijden. Nee, dat pikken we niet. Maar allé, we hebben niet geprotesteerd hoor, we zijn rustig gaan slapen in de auto.  Op de camping, de buikjes rond gegeten en toen hebben we ons maar snel even afgekapt op het bed van de baasjes.  Het ligt daar ook zo lekker hè.

Donderdag, de volgende dag, rust op de camping, bijkomen van alles en stilletjes aan beginnen de baasjes met de voorbereidingen van de inpak en het vertrek zaterdag naar Untereisenbach. Tja, het gaat niet zo snel bij die baasjes van ons, dus nemen ze daar de tijd voor.

En we hebben vandaag samen ook even gewoon buiten in het zonneke gelegen, heerlijk relaxt met zijn allen. Da mag ook al wel eens hè.

 

Ook de volgende dagen zullen we het met zijn allen rustig aan doen. Nog wat boodschappen, met Katje naar de carwash want dat is eerder een kerkhof, dat ding zou normaal de kleur diamant-wit hebben, nou mehoela, vooraan ziet het er zo’n beetje rood/zwart gevlekt uit van de insecten die zo stom waren om op onze route te gaan vliegen.

 

Maar allé, al bij al weten wij niet of jullie nog wat van ons gaan horen zolang we hier in Bertogne zitten omdat we niet veel meer gaan beleven.

Maar als we in het Groothertogdom Luxemburg zijn, dan horen jullie vast snel weer wat van ons zodat jullie ook op de hoogte blijven van onze avonturen daar.

 

En geloof ons maar, wat we gehoord hebben, beloofd wel. Daar zijn de bergen nog een stuk hoger dan hier en is alles dus veel meer klimmen en dalen, dat maakt het nog avontuurlijker. En het kleine, rustig kabbelende beekje hier op camping “Tro Do Way” wordt daar een grotere beek, of bijna een rivier, die heeft de naam de “Our”, dat wordt wat hè.

 

Allé, tot heel snel dan maar.

 

Vakantiegroetjes van 2 boxer avonturiers en hun baasjes,

Lemmy en Wodan.

 

Dag 23 – 31 mei 2020 – 1e & 2e Wereldoorlog

 

 

Vanmorgen was het eerst boodschappen-dag. Baasje kan niet veel eten, dus naar de Colruyt, daar hebben ze wel een paar dingen die hij kan eten, ook al is het nog steeds weinig. Maar het voorraadje is weer ingeslagen, al met het oog op ons vertrek naar het Groot Hertogdom Luxemburg.

Er werd ook een nieuwe bus gas gehaald zodat we geen koude nachten zullen hebben, lekker warm in de caravan, zoooo heerlijk is dat. Nee, wij houden niet van koude, wij zijn rot verwende Meerpaal-boxers hè.

En ook nog even bij de apotheek gestopt voor muggen en teken-spray, natuurlijk spul, daar zit geen vergif in en zo blijven de beestjes toch een beetje weg van ons want we willen niet onder de muggenbulten zitten.

 

Daarna alles naar @Home gebracht, snel wat gegeten en toen viel de regen even naar beneden. Mmmm das niet fijn, dan blijven we vast weer op de camping.

Maar bazinneke vond dat niet zo leuk, er stonden nog wel een paar dingen op haar en baasjes roadbook, die ze zeker en vast wilden afvinken. Dus uiteindelijk gingen we toch weer de auto in.

Daaaaagggggg rustig dagje, de baasjes hebben gewonnen en wij moeten noodgedwongen mee. Allé, liever mee dan alleen thuis moeten blijven natuurlijk, maar dat zouden ze nooit doen.

 

Allé, we zullen dan maar eens vertellen wat we nog gedaan hebben vandaag. ’t Was toch wel de moeite hoor, al zeggen we het zelf.

 

We reden langs Bouillon en mochten een blik werpen op de ruïnes van het Kasteel van Bouillon, de burcht van Godfried van Bouillons. Maar het was daar te druk voor deze  heren, dus gingen we daar niet snel even van kortbij kijken. Maar al bij al was dit al best indrukwekkend, ook van verder af gezien. Niet te geloven hè, dat vroeger in de Middelleeuwen daar mensen in woonden.

 

Dit was dus maar even een doortocht want onze bestemming was Bihain (Vielsalm). Hier gingen we een treinwagon bekijken. En nu horen we jullie denken…. Een treinwagon, was daar nu aan? Maar met deze goed gerestaureerde treinwagon werd tijdens de 2^e Wereldoorlog gebruikt voor het transport van mensen naar concentratiekampen, vooral naar Langenstein-Zwieberge, onder beheer van Buchenwald

En dat is nog veel minder te begrijpen. Mensen samen gepropt in zo’n wagon, op weg naar de dood of naar dwangarbeid en onderdrukking. Zo vreselijk is dat toch.

Jammer dat het museum niet open was en we dus ook niet binnen in de wagon konden kijken.

 

En weer op pad, dit keer richting Gouvy, kwamen we dit monument tegen als herdenking aan de doden die vielen in de 1^e Wereldoorlog.

 

En uiteindelijk kwamen we aan in Gouvy, waar we de gedenkplaats bezochten van de Gebroeders Leonard.

De 4 nog jonge broers Leonard waren verzetsstrijders die de stationsbuurt verdedigden.  De Duitsers ontdekten bij het terugtrekken uit Stone foto’s van de broers bij het verzet, waarna ze uit hun huizen werden gehaald en overgebracht werden naar Limerlé waar Léon Degrelle zijn hoofkwartier had. Deze sinistere Rijksleider gaf het bevel tot executie. De broers Léonard werden voor het laatst gezien op 6 januari 1945. Op 6 maart 1946 ontdekte een Luxemburgse politieman op deze plaats een schoen die uit de grond stak. Bij opgravingen bleken het de lichamen van de 4 jonge verzetsstrijders te zijn, elk met een kogen in de achterkant van de nek.

Een vreselijke dood voor de 4 jonge broers.

 

Daar in de omgeving hebben we nog een korte, maar heel mooie wandeling gemaakt, met vooral prachtige panorama’s.

 

Vandaar gingen we, of beter, reden de baasjes ons naar de andere kant van Goovy waar we, bij “Les tros Croix”,  een anti-tank verdedigingslinies mochten aanschouwen. Deze werd in de vooravond van de 2^e Wereldoorlog gebouwd in de naïeve hoop de doorgang van de vijandelijke tanks te voorkomen.

 

En vandaar ging het weer verder naar Vielsalm, naar een standbeeld ter ere van de Ardense Jagers, deze werden opgericht uit “Mixed Groups’ en waren uitgerust met lichte tanks, gemotoriseerde kanonnen en transporttankettes. De reden van hun verzet hebben net zoveel te maken met hun uitrusting als met hun moed. Hun motto : “Verzet en bijt”.

Even verder in Vielsalm bezochten we ook nog een Amerikaanse “Sherman” M4 A1 tank. Deze werd aan Vielsalm aangeboden door Generaal Bruce Clarcke, voormalig commandant van de 7th Armored Division, een glorieuze eenheid die hier in de regio gevochten heeft. Vielsalm is trouwens één van de Belgische gemeenten die het langste te lijden had van de Nazi-onderdrukking.

De tank is wonderwel nog heel goed bewaard gebleven.

En nee, dit was voor de baasjes nog niet genoeg, ze wilden nog even langs Cherain. Daar staat een Duits kanon uit de 1^e Wereldoorlog, een 15 cm sFH 18 kanon, de Houwitser genoemd. Deze werd na de oorlog door de Duitsers geschonken als “herstelbetaling”, later werden vele van deze schenkingen terug geëist door de Duitsers.

Dit kanon is geluk niet opgeëist omdat het beschadigd was. Je kan heel goed de gaten van ingeslagen granaatscherven zien in het staal van het kanon.

 

Aan het kanon stond deze gedenksteen, 100 jaar geleden…

Ook de mooie kerk van Cherain, daar vlakbij moest natuurlijk op de foto.

En daar vlak bij stond ook nog dit indrukwekkende monument.

En zo kwam er weer een eind aan deze dag vol avonturen. Af en toe rust in de auto, soms er even uit voor een kort rondje, maar ook ontspannen genieten van de rust op de camping. 

We genieten met volle teugen van onze laatste dagen hier in Bertogne.

En nu genieten we weer van een zalig lange nachtrust.

 

Op naar weer een volgend avontuur.

Groetjes,

Lemmy en Wodan.