26 september : Deportatie-trein Bergen Belsen, oorlogsmonumenten & Het Stenen Graf.

Ook vandaag weer zou het een dagje worden in het teken van Oorlog en Vrede. Dit met het bezoek aan enkele monumenten, maar vooral ook weer een klein deeltje van het concentratiekamp Bergen-Belsen.

 

Nee, niet het concentratiekamp zelf want daar mogen wij niet mee naar binnen en omdat het zonneke plots zijn warme stralen op de auto afvuurde, besloten de baasjes dat ze het risico niet wilden nemen om ons zo lang in de auto te laten.

 

Desalniettemin werd er toch weer een deel bezocht wat iets verderaf lag. Dit was dan ook het hoofddoel van vandaag. Luguber, onbegrijpelijk, vreselijk, verdrietig, eigenlijk zijn er geen woorden voor zoveel onmenselijk leed.

 

Het treinstation van concentratiekamp Bergen-Belsen waar tussen 1943 en 1945 tienduizenden gevangenen per goederenwagon aankwamen, dit met slecht 1 ding gemeen : het concentratiekamp…

“Het laatste station, er is geen weg meer terug”.

 

Op het station staat nog een treinwagon “Verlorenen Zug”die destijds voor dit menselijke transport werd gebruikt. Echter, het is eerder een veewagen te noemen.  Hierin werden zo’n 150 mensen opeen geperst opgesloten zodat ze zich niet meer konden bewegen. Zonder licht, zonder lucht, opeengepakt.             

               

Ze stonden daar, opeengepakt, hun hoofden naar de hemel in de hoop zo nog een beetje lucht te pakken te krijgen of wat sneeuw op te vangen die door de kieren in het dak dwarrelden.                                                                                      De reis die dagen, tot weken duurde maakte al snel slachtoffers. De doden bleven staan tussen de levenden, ze konden niet vallen omdat ze zo opeen gepropt stonden.

 

De vakjes op de grond getekend geven een idee hoe opgepropt de mensen stonden.        150 gevangenen, in elk vakje 1. 

Aangekomen in het station moesten de overlevende gevangenen vanaf hier nog zo’n  6 km. lopen naar het Concentratiekamp zelf.

Vandaag hebben wij een stukje van deze route “De weg der herinnering” gelopen, maar dan niet uitgeput, niet met een lege maag, en ook niet met ontzettende dorst, maar uitgerust na een nacht in een zacht en warm bed.

 

Ook het Monument "Verladerampe" ligt op deze weg. Het verwijst naar de spoorweghelling en de laad-perrons waar de krijgsgevangen arriveerden. Vanaf hier moesten zij verder te voet gaan naar het krijgsgevangenkamp.

 

                                 

 

Buiten dit super emotionele bezoek aan het concentratiekamp-verleden, gingen we nog enkele oorlogsmonumenten bezoeken. Al deze monumenten werden opgericht na de 1^e wereldoorlog (’14 – ’18) en na de 2^e Wereldoorlog (’39 – ‘45) werden dan de namen van de toen gesneuvelden erbij gevoegd.

Ook vertegenwoordigden ze allemaal de vermisten en gesneuvelde inwoners van hun dorp of gemeente.

 

Als 1^e stond het monument voor de gevallen helden van Dohnsen Siddernhausen op het programma.

 

 

Het 2^e monument bevond zich in Becklingen.

 

Daar vlak naast stond een ander mooi monument, het voormalige brandweergebouw.

 

Het was daar best een pittoreske omgeving waar het vooral met mooi weer mooi vertoeven is.

 

We hadden ook zicht op een typisch gebouw voor de streek, maar hier hingen vooral heel veel schilden aan, allemaal een soort van jacht-trofee. Het fijne weten we er niet van, maar het had wel iets speciaals, iets unieks.

 

 

Het 3e monument stond in  Bleckmar.

 

Daar stond ook nog een heel leuk monument van zwijntjes. “Schweine in der Eichelmast”.  Daar in de bossen waar het leuk wandelen is, lopen de zwijnen van de omliggende boerderijen vaak los, zo kunnen zij zich te goed doen aan eikels wat een natuurlijke en gezonde voedingsbron is. Het zou teven het varkensvlees een extra lekker smaakje geven.

 

 

Het 4^e en laatste monument van de dag stond in Nindorf.

 

 

 

En als afsluiter van de dag even iets totaal anders : een stenen graf.

Het megalithische graf van Siddernhausen.

Megalithische graven werden ongeveer 4.000 jaar geleden (2400 tot 1800 voor Christus) in de Neolithische periode gebouwd. Men vindt ze vooral terug in West-Europa. Volgens de huidige kennis zijn dit graven van een sedentaire boerengemeenschap uit de vroege steentijd.

 

 

Tussendoor hebben de baasjes ook nog 4 geocaches gevonden. De kwamen we gewoon tegen onderweg, dus even stoppen, zoeken en loggen.

Bij 1 van de caches stond dit moois, wat ons een beetje aan thuis deed denken. Daar staan ook overal van die mooie platen, afbeeldingen in het gras en zo. Lollig dat we iets soortgelijks hier in Duitsland ook aantreffen.

Dus al bij al weer een méér dan geslaagd dagje. We hebben veel gezien, en af en toe kunnen rennen op weidse grasvelden zoals aan het stenen graf waar in de verste verte niks te zien was. Heerlijk.

 

 

Nu liggen we al op ons bedje, met de oogjes toe, allé, de Wodan dan, want ik moet nog even 1 oogje open houden tot de blog online is. Dan kan ik ook mijn oogjes dicht toen.

 

Slaap zacht en tot het volgende avontuur maar weer.

Pootjes,

Lemmy & Wodan.

25 september : Monument, bunkers, Stalag begraafplaatsen & geocaching.

Na de onverwachte rare dag van gisteren werd het vandaag weer een dagje vol actie. Niet dat het meteen vollen bak werd, integendeel, we begonnen wel heel rustig aan met het gewone ochtendwandelingetje. Dit keer was het de beurt aan het baasje en dat betekend dat bazinneke het ontbijt klaar maakt.

Hihi, Woke was eerst want die kleine man kan nog niet zo heel lang inhouden, en ’s ochtends is het altijd dringend, dus wacht ik rustig. Wat wel leuk is, die wittekop mist me en zit altijd vol ongeduld op me te wachten.

 

Daarna begonnen de baasjes alles klaar te maken om te vertrekken voor een dagje met heel veel emotie,  maar ook spannend en leuk.

 

We reden naar Oerbke en onderweg hebben we al meteen een geocache mee gepikt, nikske speciaals, maar ja, altijd leuk voor bazinneke.

We kwamen ook weer van die mooie typische gebouwen, huizen tegen. Zo mooi. Baasje heeft er dit keer een foto van genomen. Goed hè.

 

En ook nog even een fotoke van die mooie stropoppen die we overal langs de wegen tegen komen. 😉

Dat zou vandaag niet overal kunnen want we hebben heel vaak op militair domein gezeten en daar mag je geen foto’s nemen, soms ook gewoon niet van de weg af gaan of stoppen.  Gelukkig mocht het wel steeds bij monumenten of op de begraafplaatsen.

En op de begraafplaatsen mochten wij natuurlijk ook niet mee, maar soms, zoals bij de 1^e was het daar vlakbij heel erg rustig en oh zo mooi. Alles lag in een prachtige natuur. Jaja, het leger weet wel wat schoonheid betekend.  Wij konden op de meeste plaatsen wel even onze pootjes strekken en soms zelfs wat rennen. Niet te lang want je weet het maar nooit op die militaire domeinen.

 

 

Ons 1^e doel voor vandaag was de Kriegsgäberstatte (kampbegraafplaats)  Stalag (Stamlager) 321               

      

Deze licht verscholen in de bossen,  aan de rand van de tankbaan van troepen-oefenplaats Bergen, op enkele honderden meters van Fallingbostel Stalag XIB. Hier kwamen voornamelijk soldaten van het rode leger terecht die gevangen werden genomen tijdens de opmars naar Rusland.

Op deze begraafplaats liggen dan ook naar schatting zo’n 30 à 40.000, voornamelijk Russen begraven, allen gestorven aan uitputting en vlektyfus. De gevangen sliepen in openlucht of in met de hand gegraven holen.     

                    

Later zijn hier ook nog een 300 Europeanen naartoe gebracht uit andere kampen, allemaal overleden ze. Hier zaten ook veel gevangen militairen van de slag om Arnhem.

 

 

 

Daarna bezochten we een oorlogsmonument (1939 – 1945) in Oerbke zelf. Een heel simpel monument, maar het pakt als je er bij staat. De tekst : “Om de doden te eren, als herinnering voor de levenden.”

 

Vandaar ging het naar een ander monument in Osterheide, zo aangrijpend.

Memorial “The gate” is gewijd aan de oorlogsgevangenen uit 13 landen, waaronder ook Belgen en Nederlanders, die vast werden gehouden in Stalag XIB en Stalag 357.

Het monument symboliseert de poorten die werden geopend door de Britse eenheid, the 8th Kings Royal Irish Hussars op 16 april 1945 en die de krijgsgevangenen bevrijdden uit hun gevangenschap.

Maar het herdenkt ook de bijna 31.000 die van 1939 tot 1945 in de kampen in Oerbke zijn omgekomen.

 

 

 

 

Daarna stond de vluchtelingenbegraafplaats Fallingbostel op het programma. Hier  liggen vluchtelingen begraven die vlak na de 2^e  Wereldoorlog zijn gestorven.

Hier liggen 145 Polen, Oekraïners, Serviërs en Letten begraven. 60 overledenen konden niet worden geïdentificeerd. Onder de 85 doden die bij naam bekend zijn, zijn 59 Poolse kinderen, van wie de meesten stierven in hun eerste levensjaar.

De begraafplaats is 1.360 m² groot. Er zijn 35 grafstenen met inscripties, een houten kruis en een gedenksteen met 43 inscripties

 

Hier, bij de herinnering aan de dood, zagen we ook het leven. Een eekhoorntje wat vrolijk en blij rondhuppelde op de begraafplaats.

Een heel markant beeld. 

 

 

Even verder kwamen we weer wat moois tegen. Dit keer bij het zoeken van een geocache, liet de natuur zich weer van zijn mooiste kant zien. Helemaal in herfstsfeer zagen we super mooie en grote paddenstoelen.

En zoals het brave boxers beaamt liepen wij daar mooi rond, wij maken zoiets moois niet stuk.

 

 

Vanaf daar was het even rijden, maar dat was niet zo erg, we pikten onderweg nog een geocache mee, toen zaten we nog in de gewone wereld. 

Maaaaarrrrr even later werd het dan echt spannend. 😱 Jajaja, heeeel spannend. 😱 We kwamen weer op militair domein. We reden over een asfaltbaan met langs weerskanten een stukje groen met hoge omheining, weer een stukje groen en daarachter weer een omheining met prikkeldraad. Dat zag er allemaal heeeel indrukwekkend uit, en ook wel wat beangstigend.  Baasje herinnerde zich van in zijn legertijd dat dit een teken was dat er mijnen lagen, wanneer het stuk tussen de 2 afspanningen smal was, dan zou dat zijn voor een bewaker met hond. Wij kregen er wel wat kippenvel van hoor.

Nou ja, normaal mag je niet op militair domein komen, maar omdat daar ook nog een paar gewone burgers wonen, worden op bepaalde tijden de poorten open gezet zodat de daar wonende mensen ook gewoon naar huis of naar hun werk kunnen rijden. Raar hè, wij zouden zo niet kunnen wonen, maar ja, die mensen zijn dat vast gewend.

Enfin, daarmee hadden wij geluk en waren de slagbomen en poorten open. Ja hoor, ook wij mochten daar komen want er zijn best wel wat dingen te zien.

 

Zo gingen we op dat immens grote militaire domein eerst naar een andere Kampbegraafplaats, kort bij het plaatsje Wietzendorf.

Stalag XD 310 (Kamp Munster) was één van de drie krijgsgevangenkamp op de Lüneburger Heide, waar van juni 1941 tot de bevrijding op 16 april 1945, in totaal 100.000 Russische krijgsgevangenen zaten.

Op de begraafplaats van het kamp zijn 16.000 slachtoffers in massagraven begraven, waaronder ook 13 Poolse slachtoffers. De meeste van hen zijn gestorven in de winter van 1941-194 . Door honger, kou en het ontbreken van hygiënische omstandigheden brak er vlektyfus uit wat een massale sterfte tot gevolg had. Ook zijn er velen doodgeschoten.

 

 

 

Vandaar ging het verder over militair domein, meerbepaald in het oefengebied ‘Truppenübungsplatz Munster-Suds’. Daardoor is het terrein slechts toegankelijk als er niet geoefend wordt, dus hadden wij weer geluk.

 

We bezochten hier 2 bunkers, beiden observatiebunkers voor de artillerie en waarschijnlijk gebouwd in de jaren ’30. Jammer genoeg kon je niet in de bunkers komen om daar een kijkje te nemen, maar dit was sowieso al heel indrukwekkend.

 

De 1^e was de "Hindenburg Bunker". 

De tekst op de gedenksteen voor de bunker: "Onze onvergetelijke veldmaarschalk".

                                 

Dankzij de grote metalen trap kon je de bunker van hogerop bekijken. Van halverwege kon je er even rond wandelen en in de observatievensters kijken. 

En je kon er ook helemaal bovenop komen, van daaruit had je een prachtig uitzicht over de heide en over het militaire oefenterrein. Mooi om de sporen te zien waar de tanks rijden en oefenen.

Hier mochten wij er ook even uit. Zo leuk en zo spannend. Met onze pootje op de plaatsen waar tanks kunnen rijden, vlak bij een bunker. We denken wel dat menig boxer ons zal  benijden want dit is wel heel uniek en heeel spannend, toch.

 

 

De 2^e die we dan bezochten was de Witzenburg bunker. Hier konden we niet ver komen omdat er overal waarschuwingsborden stonden dat het er gevaarlijk was. Tja, schietoefeningen en zo, munitie, je weet het maar nooit, maar toch even de bunker kunnen aanschouwen en langs 1 kant relatief veilig kortbij kunnen komen.

 

En dan net bij het verlaten van het militair domein blijken daar, wonder o wonder, ook nog 2 geocaches te liggen. Nu, normaal kan dat niet op militair domein, maar ja, het was dan ook het randje ervan.                                         Beiden lagen ook bij herdenkingsstenen. Tja, dat wordt dan ook bezocht natuurlijk, vlakbij de schietstand, het voelt raar, maar ja, toch maar even dapper zijn hè baasjes. Wij blijven netjes in de auto.

 

De 1^e die we zochten was : Sackers Kruez 2.0.

Dit was ter ere van een hertog die hier in 1519 doodbloedde een familievete waarbij de families Welf met elkaar vochten.  Dit zou tevens wat te maken hebben met de strijd om Soltau en de verwoesting van Munster.

 

 

De 2^e was : In Memoriam 1981. Een gedenkteken voor een kameraad.

Het Bundeswehr-monument is de centrale plaats waar alle leden van de Bundeswehr worden herdacht die zijn omgekomen bij de uitvoering van hun officiële taken voor de Bondsrepubliek Duitsland in binnen- en buitenland.

 

En zo kwam er een einde aan een heel leuke en super spannende dag. Nee, we hebben niet veel gewandeld, maar wel regelmatig onze pootjes gestrekt.

Terug op de camping hebben wij onze buikjes rond gegeten en de baasjes ook

En daarna was het rust en rusten zodat wij fit zijn voor onze volgende avonturen.

 

Slaap zacht en tot het volgende avontuur,

Lemmy en Wodan.