Ook vandaag weer zou het een dagje worden in het teken van Oorlog en Vrede. Dit met het bezoek aan enkele monumenten, maar vooral ook weer een klein deeltje van het concentratiekamp Bergen-Belsen.
Nee, niet het concentratiekamp zelf want daar mogen wij
niet mee naar binnen en omdat het zonneke plots zijn warme stralen op de auto
afvuurde, besloten de baasjes dat ze het risico niet wilden nemen om ons zo
lang in de auto te laten.
Desalniettemin werd er toch weer een deel bezocht wat
iets verderaf lag. Dit was dan ook het hoofddoel van vandaag. Luguber,
onbegrijpelijk, vreselijk, verdrietig, eigenlijk zijn er geen woorden voor
zoveel onmenselijk leed.
Het treinstation van concentratiekamp Bergen-Belsen waar tussen
1943 en 1945 tienduizenden gevangenen per goederenwagon aankwamen, dit met slecht
1 ding gemeen : het concentratiekamp…
“Het laatste station, er is geen weg meer
terug”.
Op het station staat nog een treinwagon “Verlorenen Zug”die destijds voor dit menselijke transport werd gebruikt. Echter, het is eerder een veewagen te noemen. Hierin werden zo’n 150 mensen opeen geperst opgesloten zodat ze zich niet meer konden bewegen. Zonder licht, zonder lucht, opeengepakt.
Ze stonden daar, opeengepakt, hun
hoofden naar de hemel in de hoop zo nog een beetje lucht te pakken te krijgen
of wat sneeuw op te vangen die door de kieren in het dak dwarrelden. De reis die dagen, tot weken
duurde maakte al snel slachtoffers. De doden bleven staan tussen de levenden,
ze konden niet vallen omdat ze zo opeen gepropt stonden.
De vakjes op de grond getekend geven een idee hoe opgepropt de mensen stonden. 150 gevangenen, in elk vakje 1.
Aangekomen in het station moesten de overlevende
gevangenen vanaf hier nog zo’n 6 km.
lopen naar het Concentratiekamp zelf.
Vandaag hebben wij een stukje van deze route “De weg der
herinnering” gelopen, maar dan niet uitgeput, niet met een lege maag, en ook niet
met ontzettende dorst, maar uitgerust na een nacht in een zacht en warm bed.
Ook het Monument "Verladerampe" ligt op deze
weg. Het verwijst naar de spoorweghelling en de laad-perrons waar de
krijgsgevangen arriveerden. Vanaf hier moesten zij verder te voet gaan naar het
krijgsgevangenkamp.
Buiten dit super emotionele bezoek aan het
concentratiekamp-verleden, gingen we nog enkele oorlogsmonumenten bezoeken. Al
deze monumenten werden opgericht na de 1e wereldoorlog (’14 – ’18)
en na de 2e Wereldoorlog (’39 – ‘45) werden dan de namen van de toen
gesneuvelden erbij gevoegd.
Ook vertegenwoordigden ze allemaal de vermisten en
gesneuvelde inwoners van hun dorp of gemeente.
Als 1e stond het monument voor de gevallen
helden van Dohnsen Siddernhausen op het programma.
Het 2e monument bevond zich in Becklingen.
Daar vlak naast stond een ander mooi monument, het
voormalige brandweergebouw.
Het was daar best een pittoreske omgeving waar het vooral
met mooi weer mooi vertoeven is.
We hadden ook zicht op een typisch gebouw voor de streek,
maar hier hingen vooral heel veel schilden aan, allemaal een soort van
jacht-trofee. Het fijne weten we er niet van, maar het had wel iets speciaals,
iets unieks.
Het 3e monument stond in Bleckmar.
Daar stond ook nog een heel leuk monument van zwijntjes. “Schweine
in der Eichelmast”. Daar in de bossen
waar het leuk wandelen is, lopen de zwijnen van de omliggende boerderijen vaak
los, zo kunnen zij zich te goed doen aan eikels wat een natuurlijke en gezonde
voedingsbron is. Het zou teven het varkensvlees een extra lekker smaakje geven.
Het 4e en laatste monument van de dag stond in
Nindorf.
En als afsluiter van de dag even iets totaal anders : een
stenen graf.
Het megalithische graf van Siddernhausen.
Megalithische graven werden ongeveer 4.000 jaar geleden
(2400 tot 1800 voor Christus) in de Neolithische periode gebouwd. Men vindt ze
vooral terug in West-Europa. Volgens de huidige kennis zijn dit graven van een
sedentaire boerengemeenschap uit de vroege steentijd.
Tussendoor hebben de baasjes ook nog 4 geocaches
gevonden. De kwamen we gewoon tegen onderweg, dus even stoppen, zoeken en
loggen.
Bij 1 van de caches stond dit moois, wat ons een beetje aan thuis deed denken. Daar staan ook overal van die mooie platen, afbeeldingen in het gras en zo. Lollig dat we iets soortgelijks hier in Duitsland ook aantreffen.
Dus al bij al weer een méér dan geslaagd dagje. We hebben
veel gezien, en af en toe kunnen rennen op weidse grasvelden zoals aan het
stenen graf waar in de verste verte niks te zien was. Heerlijk.
Nu liggen we al op ons bedje, met de oogjes toe, allé, de
Wodan dan, want ik moet nog even 1 oogje open houden tot de blog online is. Dan
kan ik ook mijn oogjes dicht toen.
Slaap zacht en tot het volgende avontuur maar weer.
Pootjes,
Lemmy & Wodan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten