Rondje Kunst in Aarschot : 1 mei 2023

Haaaaalloooowwww allemaal,

Hier is de laatste dagen weer heel veel gebeurd, echt niet te geloven, niet te doen.

Het begon vorige week toen bazinneke alleen vertrok met de auto. Nee, niet om boodschappen te doen. En dat was raar, want normaal neemt ze altijd iemand van ons mee en nu niet.

Een hele poos later kwam ze thuis, maar niet alleen. Ze had iemand bij die kwam logeren. Ja we kennen hem, R. komt al zovele jaren regelmatig langs en dat is altijd heel erg leuk.

Maar daar gaan we niet zoveel over schrijven want ja, we moeten de privacy van onze logé beschermen, privacy, das tegenwoordig toch zo belangrijk, hè, dat weten jullie vast wel. 😂

De Wodan heeft er van geprofiteerd hoor. 

Enfin, wat wel belangrijk is om te vertellen, dat is het moment dat gisteren, de  1e mei, zo rond de middag onze logé weer vertrok richting Arnhem.

En ik????? Awel, ikke, de Lemmy, ik mocht mee om hem weg te brengen. 

Tenminste, dat dacht ik. Zo leuk en toen we aan het station van Aarschot kwamen kreeg ik natuurlijk nog een knuffel van R. voor hij met pak en zak vertrok richting de trein.

En toen kwam de verrassing, bazinneke vertrok in de richting van het centrum van Aarschot en daar parkeerde ze de auto. Hoezo, hier parkeren? Hoe komt dat? Gaan we niet naar huis?

En toen vertelde ze dat baasje met de Wodan ging trainen en dat ik, omdat ik zo braaf ben geweest met bazinneke een rondje ging lopen in Aarschot centrum.

Het was daar nu niet druk omdat 1 mei een feestdag is. Dus het kon want dan zijn de winkels ook gesloten en is het een stuk rustiger in de stad. Enkel de horecazaken waren open en dat zullen we geweten hebben.  😁

Wat we eigenlijk gingen doen was een geocaching rondje dat over Aarschotse beelden ging. Op elke plaats moesten we natuurlijk vragen beantwoorden of iets zoeken. Maar zo zagen we weer eens wat anders, wat nieuws.

We vertrokken vanop de parkeerplaats en we hadden daar al meteen prijs.  Zat daar een labrador met een kei lang rood lint vastgebonden aan een boom. Bazinneke keek rond of ze een baasje zag en ja hoor, komt er een man vanop het terras van een café aangewaggeld. Ladderzat en hij ging naar de hond, maakte hem los en liep de straat over. Zonder te kijken.

Toen hij mij in het oog kreeg lalde de man of ik met zijn hond wilde spelen. Nou nee, niet echt, dus wij verder.

En zo kwamen we aan de 1e locatie waar het beeld van een oud bewoner van de stad en oud-minister staat.

Bazinneke noteerde wat ze moest weten en de tocht ging weer verder. Jongens wat was het leuk seg, al die nieuwe geurtjes, overal om ons heen.

En nee, snel ging het niet want mijn neusje zorgde er meer voor dat we stil stonden dan dat we wandelden. Maar zo zag bazinneke natuurlijk ook nog iets.  Zo hoorde ik haar opeens zeggen, oowwww die speelgoedwinkel bestaat nog altijd. Blijkbaar had ze daar in haar kinderjaren, en geloof me, dat is heeeel lang geleden, nog speelgoed gekocht. Tja, zonder mijn speurneusje had ze dat waarschijnlijk niet gezien want ik had daar in het portiek wat geroken. 💩

Aan het volgende standbeeld, dat van Pater Jozef Raskin, was het vrij druk, dus snel alles opgeschreven en weer verder. Nee, geen foto dus. 

Verder langs de Demer, yep, diezelfde Demer die ook bij ons thuis stroomt.  Hier ziet het er natuurlijk helemaal anders uit. Geen groene oevers, geen gras, maar een fietspad van betonblokjes. Het zag er zoo anders uit, eigenlijk niet te geloven dat het dezelfde rivier is.

 

En zo kwamen we aan het volgende beeld : Demerdromen, heel mooi.

Het is er neergezet omdat de Demer door de jaren heen is geëvolueerd naar een prachtige biotoop.

En natuurlijk moest ik daar ook poseren, en poseren, dat kan ik hoor, heel erg goed. Alleen jammer want ik kreeg wel trek in een visje. En deze vis was helemaal niet eetbaar.

Vandaar ging het richting het begijnhof.  

Maar voor we de Demerkant verlieten kwamen we eerst nog een dame tegen met 2 Chihuahua's, en blaffen, keffen dat die deden. Maar ik, ik hield mij groot, en maakte mij nog groter. Maar die kleine dingen dachten dat het leeuwen waren, zo groot voelden ze zich.                                     

De baasjes begonnen te praten en wat bleek, de bazin van die chihuahua's vond dat gekef ook helemaal niet leuk. En spelen vond mijn bazinneke geen goed idee, ze zei dat ik vast mijn poot boven op die 2 zou punteren en dat ze dan plat waren.

Nou zei die dame, doe maar even hoor Lemmy, dan leren die 2 van mij misschien wel dat ze rustig moeten blijven. Tja, en als ze het zeggen, dan mag het hè.  Ik mijn poot er op, maar heel voorzichtig hoor. Alleen, het hielp niet, ze bleven blaffen.

Dus ikke, weer mijn poot er boven op. Zo lollig, echt hè, en na 3 X hadden ze het door en blaften ze niet meer. Nee, ze waren ook niet bang van mij want heel even hebben we nog gespeeld. En toen zijn we verder gegaan.

Maaaar, al zeg ik het zelf... Goed van mij hè? En ik ben echt heel voorzichtig geweest hoor.😇

Even verder kwamen lang een terrasje, en ook hier stond er eentje te lallen en te zwijmelen. Mmmm dronken was licht uitgedrukt. Amai, feestdagen en drank.😅 Maar stiekem toch wel blij dat baasjes nooit zo dronken zijn. 😜

Dan maar eerst naar het bronzen standbeeld van het begijntje, waar we nog een opdracht te vervullen hadden. Dit standbeeld is er gekomen als aandenken aan het laatste begijntje van Aarschot, Maria-Anna Jans die overleed in 1856.

Het is daar zo mooi en kleurig met al die bloemetje zodat ik zelf al voorstelde om te poseren, maar dan wel op mijn manier. Dat snappen jullie wel want dat saai poseren, das niks voor mij, snuffelend poseren, das veel leuker. 

Net toen we het begijntje achter ons lieten en wilden oversteken naar het begijnhof stopte er een auto. Die mensen vroegen de weg aan het bazinneke. Ik hoorde haar zeggen dat ze niet van hier was, maar dat ze haar best zou doen.  Lachen, lachen, ze vroegen de weg naar de Lekdreef. Das bij ons vlakbij, dat is in Averbode. Dus die weg kon ze wel uitleggen hoor. Dat was niet zo moeilijk.

En wat ik ondertussen deed? Ik sloot vriendschap met de Yorkshireterriër op de schoot van de dame naast de chauffeur. Jaja, het was weeral raak, iedere hond lijkt wel verliefd te worden op mij. Of mag ik dat niet zeggen? Is dat hoogmoed?

En dan waren we dus op het Begijnhof waar we nog even wat moesten opzoeken. Ook mooi daar hoor, ook veel bloemetjes en natuurlijk ook daar nog een opdracht te vervullen en weer een beeld om te bewonderen vlakbij.

En zo was deze opdracht klaar op de bonus na, die zijn we dan ook maar snel gaan halen. Maar die lag niet op een mooie locatie, dat was jammer.

Allé, en toen gingen we nog even rond de kerk van Aarschot kijken. Want ja, zelfs rond de kerk staan mooie beelden, echt heel origineel.

Eerst dit mooie beeld van Sint-Rochus.

En ja, daar viel heel wat te snuffelen, zo veel geurtjes weer. Ja, ik amuseerde mij wel.

Het beeld van het Heilig Hart van Jezus, aan de stad geschonken in 1927 door de toenmalige burgemeester van de stad.

De O.L.V. kerk zelf is het bewonderen waard. Het is een prachtige kerk, met heel veel tierlantijntjes. Niet te geloven hoe ze dat in 1337 voor mekaar hebben gekregen.

Ook rond de kerk staan er nog een paar gedenkstenen, begraafplaatsen.

En toen begon het te regenen en hadden we nog een stukje te lopen naar de auto.  Dus besloot bazinneke dat we er maar de brui aan zouden geven voor vandaag. Weet je, ik hou niet zo van regen, en dat weet ze gelukkig wel.

Dus nog een wandelingetje naar de auto. En ja hoor, daar heb ik nog even verbroederd met een Teckel. 

Aan de auto gekomen eerst nog een bakje water naar binnen gewerkt en dan de zetel op gewipt.

Als een koning werd ik weer naar huis gereden in Katje. Wat hebben we genoten.

En dan de thuiskomst, blij weerzien met Wodan, we hadden mekaar heel veel te vertellen. En natuurlijk was ik ook blij om het baasje te zien, hihihi, wat dachten jullie wel.

En zo kwam er weer een einde aan een fijne dag en een klein avontuur.

We hopen maar weer dat er snel nieuwe avonturen komen.
Blijven jullie volgen? Ja toch. 

Groetjes,

Lemmy & Wodan.

Demerbroekenwandeling van Zichem naar Testelt.

 Hallo iedereen, we zijn eindelijk weer eens terug.  🙋

Echt wel heel lang geleden hè? 

Eigenlijk niet te doen, maar jullie snappen het vast wel.

Er is veel veranderd in ons leven. Onze mensen-opa, die woont nu achter de regenboogbrug. 🌈 Die kunnen we niet meer knuffelen, maar hij is daar vast wel gelukkig en zeker niet alleen want er wonen heel veel mensen en dieren daar.

En dan is onze mensen-oma nog verhuist. Yep, die woont hier nu bijna om het hoekje in wat ze in mooie termen een Assistentiewoning noemen. Gelukkig mogen wij daar wel op bezoek komen, al is onze wittekop dan altijd zo enthousiast. Maar ikke niet hoor, ik ben altijd rustig en braaf en ik denk dat de mensen die daar wonen mij al wel kennen hoor. 

Maar allé, daar gaat het hier in onze blog niet over natuurlijk. Maar jullie moeten wel snappen waarom we zolang niks van ons hebben laten horen.

We gingen door al die dingen ook bijna niet meer wandelen. Of altijd kleine rondjes hier in de omgeving, en nee, dan valt er niet zo veel te beleven. Zeker niks spannends om aan onze blog toe te vertrouwen.

We hebben wel mijn verjaardag groots gevierd. Jaja, ik ben ondertussen al 8 jaar geworden en ik heb wat lekkers gekregen en nieuwe speeltjes. Maar ook Wodan heeft nieuwe speeltjes gehad. Deeeuuhhhh. Omdat ik jarig ben. Dat snap ik niet hoor.

Ik hoop wel dat ik dat ik dan ook iets krijg als de Wo jarig is. Hij wordt 2 jaar en dat duurt ook niet meer zo lang.

Maar goed, om jullie nu eindelijk iets te kunnen vertellen, zijn we vandaag op pad gegaan.

Niet de Wodan hoor, die is bij baasje thuis gebleven. En toen ik thuis kwam vertelde de Wo me dat hij veel gepuzzeld heeft en zoekspelletjes met baasje gedaan. Ook nog lesjes in gehoorzaamheid gehad. Hihihi, dat heb je als je nog jong bent hè. 

Daar ben ik gelukkig vanaf, al moet ik wel nog luisteren natuurlijk. 

En omdat ik altijd zo braaf ben, al zeg ik het zelf, mocht ik vandaag met bazinneke dus een grote wandeling gaan maken.

Ik vond het allemaal een beetje raar want bazinneke zei vanmorgen dat ik mijn goei schoenen moest aandoen want dat het een behoorlijk lange wandeling zou worden. Hoezo??? Goei schoenen? Ik heb mijn schoentjes toch altijd aan.  Maar 't zal wel zeker. Zij deed ook haar gewone wandelschoenen aan.

We vertrokken via de gewone weg zoals altijd en ook rond hetzelfde uur. Enfin, den ene keer is het al wat vroeger, den andere keer wat later. 

Maar niks abnormaals dus, ik vroeg me deftig af hoe speciaal ons wandeling zou zijn.  En terwijl dat ik rustig snuffelde nam bazinneke al haar eerste foto. 

Achter Taxiandria (de assistentiewoning waar mijn oma nu woont) richting den Demer, hier noemen ze het in Zichem, den doorsteek.  Het is er altijd zoo mooi en er valt altijd zoveel te snuffelen voor mij.

En dan verder waar bazinneke aan den Demer mijne poepzak in de buis deponeerde. Hier gingen we naar links. Joepiejee, dan gaan we naar het huisje van oma en opa. Dat vind ik zooo leuk dat ik meteen al begin te trekken aan de lijn.

Mmmm, hoor ik achter mij, nou Lem, dat gaat hem niet worden want dan keren we meteen om en gaan we naar huis..... Oeps, nee, ik wil verder, dus maar niet meer trekken dan. Maar ik hou er wel de vaart in want ik wil daar naar toe.

Nou, zo snel zou het allemaal niet gaan want we kwamen bekenden tegen. Een meneer met zijn 2 Riesenschnauzers. Die vind ik wel leuk en zij mij ook. Gelukkig was de Wodan er niet bij want 1 van die 2 zwarte beren heeft het helemaal niet op Woke. Maar nu ik alleen was, kon ik lekker spelen met die 2. 

Ik was even vergeten dat ik verder wilde, maar het was ook zo leuk hè.

En de baasjes hebben ook altijd wel wat om over te praten. Meestal gaat het wel over ons. We kunnen niet zeggen dat ze achter onze rug roddelen. 😏

Maar uiteindelijk gaan we dan toch weer verder en komen we aan de splitsing. Ik dus meteen naar links, maar nee, bazinneke ging naar rechts, verder langs den Demer. OW ja, dan gaan we via dat leuke smalle paadje een beetje verderop.  Nou nee, ik had het dus weer mis, zoals later bleek.

Voor ik dat door had hebben we natuurlijk weer genoten van onze mooie Demer en de Demerbroeken.

En toen kreeg ik dan eindelijk door dat we verder richting Testelt gingen. Even na deze foto lieten we het kleine tussenpaadje links liggen en gingen we dus verder.

Dan gaan we vast tot aan de brug in Testelt en dan langs den andere kant van den Demer terug naar huis. Zijn jullie nu benieuwd of dat ik het eindelijk bij het rechte eind had????? Ik verklap nog niks hoor. Jullie zullen moeten verder lezen. 😜

In ieder geval was het 1e deel van mijn vermoedens al wel juist, dat kon ook echt niet anders want hier moesten we gewoon verder richting Testelt en genieten van de mooie omgeving.

Maar vooral ook van de mooie lucht. Het leek wel of er een dier in de wolken zat.

En uiteindelijk kwamen we op de grote steenweg in Testelt aan en wandelden we over de brug, over de Demer dus. En daar gingen we dan links, een beetje een steilere weg, even wat klimmen, maar hier hadden we beton. Ik moest dus echt wel naast lopen dat hele stuk want hier was het druk.

Maar uiteindelijk kwamen we weer aan de andere kant van de Demer. Eeeuuhhh maar nee, wat doet bazinneke nu? We gaan niet naar de Demer, we gaan links de spoorweg over. 

Das wel heel raar, al moet ik zeggen dat me dat niet heel onbekend voorkomt. Hier zijn we ooit nog wel eens geweest.

Vanaf nu ga ik niet meer raden want ik ben toch telkens fout, niet leuk om dat toe te geven. 

We komen nu op kleine, modderige paadjes, mijn witte voetjes zijn al lang niet meer wit, maar dat zal nog erger worden zo zal later blijken. 😁

En ondanks dat we hier nog vlak bij de spoorlijn wandelen, zijn de Demerbroeken hier ontzettend mooi.

Maar we kunnen hier natuurlijk niet blijven plakken, even genieten en weer verder. En dan blijkt dat bazinneke door de weide met de Galloway-runderen wil wandelen. Jaja, daar ben ik ooit eens geweest, die beesten vinden mij niet leuk en maken gekke bokkensprongen achter ons. Maar bazinneke zal me wel beschermen, zeker weten. 

En dan hoor ik bazinneke opeens zeggen, Lem, ik denk niet dat we verder kunnen, hier zit opeens prikkeldraad. Was dat nu? Er zou een alternatieve route zijn met gele bollen aangeduid. Maar nergens geen gele bollen.

Dus op onze passen terug, we zouden wel eens gaan kijken of we langs een andere weg konden gaan. Ja, richting Averbode, maar dat zou betekenen dat we 5 km méér op de teller zouden staan hebben. En dat vonden we niet zo'n goed idee. Dus net als bazinneke zei dat we misschien beter terug gingen kwam daar iemand aan. Maar eerst nog een fotoke hier.

Ow dat is een vogelaar zei ze. Eeeuhhhh een vogelaar? Hebben jullie daar al van gehoord? Dombo zei bazinneke dat is iemand die naar vogels kijkt en ze probeert te filmen of te fotograferen, iemand die dus vogels spot. OW en dat noemen ze een vogelaar? Amai seg, heb ik hier weeral iets geleerd. Maar jullie wisten dat vast al wel. Maar niet met mij lachen hè, dat ik dat niet weet.  

Begon bazinneke met die man te praten en het bleek dat we wel in de weide van de Galloway's konden wandelen, dat de gele bollen heel slecht aan gegeven stonden, maar dat, als we langs de prikkeldraad bleven wandelen, we wel uitkwamen waar we moesten zijn.

Pech onderweg.... Of toch niet want de runderen staan er niet, of nog niet. Dus hoefde ik geen angst te hebben dat ze weer rare sprongen voor mij gingen maken.

Wij keerden dus op onze stappen terug, terug naar de weide, en de vogelaar? Die ging met ons mee. Ik moest dus heel stil zijn want hij wilde geen vogeltje missen natuurlijk. Maar vermits ik zo'n toppertje ben (jaja, ik zal 't zelf wel zeggen, anders zegt niemand het) konden we gewoon mee wandelen.

Ikke stil, maar bazinneke en de vogelaar stilletjes pratend. Ik tussen hen in, dat was om bazinneke te beschermen hoor, maar dat weet ze natuurlijk niet.

1 X was ik even niet zo braaf. Die ontzettend grote, lange lens op dat fototoestel, die vond ik wel heeeel interessant. Ik sprong er even naar toe, maar dat was niet zo'n goed idee. Bazinneke was "not amused" om het zo maar te zeggen en de vogelaar? Die hing meteen zijn camera met super grote lens langs de andere kant. Bazinneke zei me nog dat die dingen fortuinen kosten. Ik heb het dan ook niet meer gedaan.  

Op een gegeven moment hebben wij de man wel achter gelaten zo kon hij toch rustiger foto's nemen en we hopen natuurlijk dat hij daar ook in geslaagd is. 

Voor ons werd het ook nog spannend. Gele bollekes, prikkeldraad en........ moeras, water en slijk, maar ook dode bomen die her en der verspreid liggen. Ik moest hier dus over springen. En dat heb ik goed gedaan hoor. Ik heb iedereen eens laten zien dat je met 8 jaar nog fluks, huppeldepup over die bomenstammen heen kan. 

Nee, een beetje gymnastiek op de wandeling kan geen kwaad. Ook niet voor bazinneke, maar dat mag ik natuurlijk weer niet hardop vertellen.

En zo ging het verder en kwamen we op een stuk waar we de prikkeldraad weer achter ons lieten en waar we dus ook niet meer op zoek moesten naar die stomme gele bollen.

Maar we werden weer beloond met een spectaculair iets. Ganzen, in de verte, maar zo mooi om te zien. Ganzen die vriendjes wilden zijn van mekaar. En volgens bazinneke, ook wel iets meer dan vriendjes. Ze willen vast binnenkort kleine gansjes maken, maar eerst moet meneer gans nog mevrouw gans het hof maken.

En toen, toen was het uit met de pret en de ganzen vertrokken.  Hopelijk konden ze later verder met het avancekes maken.

Wij waren zo stil geweest, dus het lag echt niet aan ons, maar blij waren we niet. We zagen opeens in de verte een stelletje honden aan komen lopen. Eeeuuhhh het is hier natuurgebied en overal moeten wij viervoetertjes aan de leiband lopen.     

Dit baasje dacht er duidelijk anders over. En als die 2 dan ook nog eens wilden luisteren, dan zouden we het nog begrijpen. Ik mag ook vaak los, maar ik blijf bij de baasjes en ik kom als ze me roepen. Maar deze 2 hadden dus echt geen oren die werkten.

En nee, die zwarte was niet de vriendelijkste, die wilde gewoon op mij klappen. Brommen, grommen, snauwen, nou eerlijk???? Ik liet het niet aan mijn hart komen en hapte terug. Maar omdat bazinneke bang was dat mij iets zou overkomen ging ze meteen tussen ons in staan en met haar wandelstok porde ze meteen naar die hond. Nee, slagen deed ze niet, maar wel even met die stompe punt prikken. En het hielp gelukkig wel, al bleef hij zijn lippen optrekken en bleef hij brommen.

Hebben we soortgelijk tafereel een week of 2 geleden ook al eens niet meegemaakt? Dat was dan ergens anders en met een Bennen Senner. Bazinneke zei dat het allemaal niet opgevoede corona-baasjes zijn, wat wil je dan dat de honden doen als de baasjes ze niet leren luisteren of ze geen etiquette leren?

Maar allé, de man verontschuldigde zich -tig keer en vroeg aan bazinneke of ze zich pijn gedaan had. Die was razend en zei tegen de man, ik? Wat maal je nou? Je hond viel Lemmy aan en als aan hem iets miskomt, dan hoop ik dat je heel snel kunt rennen want dan overleef je het niet. 

Ja maar zei de man, heeft mijn hond jou niet gebeten?

En bazinneke meteen weer : hoezo heeft hij niet gebeten? Als jou hond die neiging heeft, dan hou je hem kort bij je en goed vast zodat dit niet kan gebeuren.  De stoom kwam uit haar oren, echt hè, ik heb bazinneke zelden zo boos gezien.  😡

Maar ik was wel heel blij en trots op haar, want bleek maar weer dat ze voor mij toch echt wel door een vuur gaat en dat ze niet wil dat mij iets overkomt. Flink hè.

Stiekem heeft ze nog foto's van die man en zijn honden gemaakt, voor moest er achteraf toch iets mis blijken te zijn, dan zou 'schending van de privacy' haar niet meer deren.

Enfin, wij gingen dus maar verder, weer een desillusie in de mensheid rijker.

We zaten nu trouwens in het deel van de weide die weer toegankelijk was, maar waar nog saneringswerken aan de gang zijn. Dus liepen we over platen, wat we geen van beiden fijn vonden, maar het is niet anders en het landschap blijft dan toch even mooi. 

De bedoeling was dat we van hieruit niet de brug (in de verte op bovenstaande foto) rechts van ons namen, maar even verder gingen naar de vogelkijkhut.

Daar ben ik al eens geweest, toen niet helemaal tot boven, maar wel tot halverwege. Maar bazinneke had geen laarzen bij en ze was eigenlijk al te moe om nog een stukje met een natte broek verder te wandelen.

Daarom zijn we maar op onze stappen terug gekeerd. Terug naar de brug die we daarvoor niet genomen hebben.  Maar ach, wat deert het? We genieten van het landschap, van de lucht, de geluiden van de natuur. Het is allemaal zooo mooi.

De lente is in het land, alles ontluikt, de natuur komt tot leven.

En zo komen we dan weer aan die brug die we dit keer dan wel gewoon overstappen.

En we gingen van daar via kleine paadjes, richting station van Zichem. En dan???? Dan zijn we bijna thuis, nog heel even dan, en dan???? Blij weerzien.

Maar eerst nog het paadje. En omdat ik toch wel blij ben dat we bijna thuis zijn speel ik eerst nog even voor vervaarlijke Lem.

Maar ik ben niet vervaarlijk, ik ben lief..... Bazinneke, het is langs daar hè.

En zo komen we weer aan onze voordeur waar we vrolijk begroet worden door 't baasje en ja hoor, ook door "Onze eigenste Witte van Zichem", namelijk de Wodan. 

We hebben ontzettend genoten van deze wandeling, maar we waren ook blij dat we weer thuis waren, weer samen met ons viertjes.

Nu is het rusten want met 10 km in de poten zijn we toch een 3 uur weg geweest. Veel gepraat en verbroederd, maar ook mijn neusje heeft overuren gedaan.

Zo, dit was het dan alweer voor deze wandeling. Hopelijk kunnen we heel snel nieuwe avonturen hier vertellen.

Tot laters allemaal.

Groetjes van deze avonturiers, genaamd Lemmy & Wodan.

14 november : geocaching in Rostock & morgen weer naar huis.

 

 

Nou de vorige dagen waren rustige dagen, na het concentratiekamp van Sachsenhausen waren de baasjes moe. Ook het koudere weer en de heftige wind  werkte een beetje negatief op hun lijven. Nu ja, ik voel dat ook al hoor want ik ben niet meer van de jongste natuurlijk, maar ik voel me nog steeds een jonge held en zo gedraag ik me ook, ikke de Lem hè, ne stoere kerel.

Alhoewel, als ik me dan met de Wo vergelijk, dan merk ik toch dat ik best een “ouwe vent” aan het worden ben.  Maar goed, daar gaat het dus niet over.

 

De baasjes hebben de afgelopen dagen heel hard getwijfeld. Blijven we nog hier in Sommersdorf aan het Kummerower meer, gaan we naar een andere camping (dichter op huis aan), of gaan we gewoon naar huis.

De reden? Awel, ze voorspellen hier sneeuw voor eind van de week en temperaturen van - 5°C. 

En dan de lucht gisteren, die zei ook zoiets van : er zit sneeuw in de lucht.

Niet dat wij dat snappen hoor, sneeuw in de lucht en de lucht voorspelt….. eeeuuuuhhhh nou ja, ’t zal wel zo zijn hè. Enne, jullie begrijpen dat vast beter, vermoeden we.

Want nee, wij hebben de lucht niet horen praten, maar wel de eenden, de ganzen, de kraanvogels, ééénnn we hoorden ook de otters die veel meer geluid produceerden dan normaal. 

Enfin, het was, vooral tijdens het laatste uitlaatrondje, ’s avonds zo rond 10 uur. Dan is het hier al aardedonker en meestal ook behoorlijk stil. Enkel wij stappen er dan luchtig op los, baasjes met hun koplamp en wij met ons flikker-halsbandjes om.  En we hoorden alles praten, ja, het leek echt op praten. Het leek alsof ze dieren wat wilden vertellen, of ze samen aan het beslissen waren, of elkaar waarschuwden. Tja, we weten het natuurlijk niet want wij verstaan hun taal niet, wij praten honds en verstaan mensen taal, maar dit? 

Het klonk gewoon anders dan anders, of er iets van verandering in de lucht hing. Ja, het gras zag hier en daar wat wit, je zag onze adem vliegen en dan de sneeuwvoorspellingen, het zal er vast wat mee te maken gehad hebben.

Het leek of de nacht, de avond opeens boordevol leven zat. Zo raar, maar ook, zo mooi om dit mee te maken.

 

 

Uiteindelijk besloten de baasjes om toch nog even hier te blijven.

Tjaaaa schijnbaar zitten wij daar ook voor iets tussen. Hoezo? Nou moeten jullie luisteren.

De Wo is, zoals jullie weten een echte puber, een echte, in de volle zin van het woord, een Puber… met een Hoofdletter.

Maar hier op deze camping lijkt hij een pak rust gevonden te hebben. Het pootje baden in het meer, het rustig aanrollende water, het zachte ruisen van de wind, de stilte en de rust op de camping. Het maakt dat de Wo ook tot rust komt en hij gewoon ook kan liggen slapen, yep, zonder mij lastig te vallen. Heerlijk is dat, ik hoef niet altijd meer te spelen met hem.

En wat nog belangrijker is? De Wodan is hier ook heel goed aan het leren dat goed gedrag beloond wordt. Hij wandelt steeds beter aan de lijn, zonder te trekken, zonder in de lijn te gaan bijten, gewoon rustig. Enkel als hij dringend moet, dan is het nog trekken, maar dat begrijpen de baasjes natuurlijk ook wel. Hij hoeft zeker niet meteen alles perfect te doen.

En ja, hier kan de Wo ook vaak los, heel belangrijk want de Wodan moet ook leren om aandacht te hebben voor de baasjes en met zijn puberstreken had hij aandacht voor van alles, behalve voor de baasjes. Dus met loslopen, moet hij ook terug komen als de baasjes roepen en hij had nogal vaak van die boxer-frikandellen in zijn oren zitten waardoor horen dus niet meer lukte.

En dàt gaat nu allemaal een stuk beter hier.

 

Zelfs de koeien zijn niet zo interessant meer als voorheen. En dan heb je nog de honden die naar doen en vies blaffen, nou begint de Wodan die ook te negeren. Toppie hè, baasjes zijn best trots op hem.

En ik stiekem ook want ik ben toch zijn grote broer en ik geef toch wel het voorbeeld. Eeuuuhh, maar eerlijk? Niet altijd hoor.

 

De baasjes zijn ook helemaal blij omdat ik helemaal dol en vrolijk ben, omdat ik hier op de camping en tijdens deze vakantie helemaal open gebloeid ben zoals zij dat noemen, maar ook omdat ik soms ook van die puberstreken krijg,  yep zelfs met mijn + 7 jaar.  mmmmm in de lijn bijten is leuk. Tegen baasjes opspringen is soms ook leuk, behalve als ze dan boos worden. Maar toch blijft het soms leuk. Tja, ik moet toch duidelijk maken dat ik gewoon een blije en vrolijke kerel ben.

En dan de rest? tja, ik het ook nooit gehad met honden die blaffen of brommen, die zou ik ook liever aangevallen hebben dan me te laten overblaffen. En ook al deed ik het niet voor de baasjes, toch was de zin er toe steeds groot. Maar hier heb ik eindelijk geleerd dat de snoepjes die de baasjes me geven als ik die stomme honden negeer, toch veel belangrijker zijn.  Nou ja, niet alleen de snoepjes hoor, maar de blije baasjes.

En natuurlijk had ik ook wel vriendjes en vriendinnetjes, zolang ze maar gewoon lief doen en spelen, maar niet blaffen.

En dat zag de Wodan natuurlijk van mij, niet goed ik weet het, ik als grote voorbeeld, maar nu ben ik ook echt het goeie voorbeeld en worden wij 2 echt goeie boxer jongens.

 

Dus ja, wij doen het hier goed, prima zelfs en daar hebben de baasjes bittere kou voor over want ze hopen dat we de tijd die we hier nog zijn, nog blijven positief vooruit gaan.

Ondertussen genieten we van de mooie luchten, van het meer in al zijn schoonheid en variatie.

 

 

En omdat we hier blijven gaan we natuurlijk af en toe nog op stap. Zo hadden we Rostock nog niet gedaan. Nu is dat niet zo meteen iets voor ons omdat baasjes, zoals jullie weten, niet van drukte, maar ook niet van grootsteden houden.  Evenmin van druk verkeer.

 

Maar ze houden ook wel van geocachen, en voor hun hobby hebben ze alles over.

Zo zagen we toch een paar stukjes van Rostock, niet meteen het centrum, maar eerder de buitenste rand er van. En dit met mooie caches en met bittere kou want er stond een gure wind.

 

Zoals dit TB hotel

 

Deze Letterbox

 

En deze mooie, leuke

Baasjes wilden ook naar de haven, want daar lag ook nog een onderzeeër.  Maar zoals op vele plaatsen in Duitsland, waren ze daar ook aan het werken. De auto-Gps wist het niet meer en stuurde ons steeds maar rond en rond en rond. En zo kwamen we nergens, of jawel, een ander stuk van de haven met mooie grote schepen, maar niet waarvoor ze kwamen.

Tja, wat doe je dan als je auto-madamme die alles zou moeten weten, het ook niet meer weet? En wegenkaarten, dat heeft tegenwoordig niemand meer in de auto. Of wij toch niet. 

Dus reden we verder en gingen we nog een mooie reeks caches doen, allemaal mooie dingen waar behoorlijk wat knutseltijd in gestoken was.

 

En onderweg zijn we natuurlijk ook nog de bossen in getrokken voor leuke wandelingetjes tussen de afgevallen bladeren. Zo leuk allemaal omdat onze neusjes daar best wel overuren konden draaien.

 

 

We wandelden ook langs de typische kleine wegen die je hier overal vinden kan, en ja, ook hier moeten we af en toe wachten voor een trein. Al zijn de sporen en de treinen hier zeker niet zoals thuis.  Overal hebben de spoorlijnen maar 1 enkel spoor. En de treinen zijn vaak oudere toestellen met maar 1 wagon. Dit keer was het één van de zeldzame uitzonderingen met een nieuw treinstel en in totaal 3 wagens, dat is hier dus echt enorm groot. 

En nu genieten we van de rust en van lekker eten.

Hihihi, daar houden de baasjes van, maar wij ook hoor.  Ik zit er alvast klaar voor. En als baasje naar binnen komt met heerlijk ruikend eten, dan kijk ik meteen heel braaf zijn kant op. Krijg ik ook wat?

 

15 november : de beslissing is gevallen. Doei, Sommersdorf.

Baasjes hebben wel beslist dat ze toch naar huis rijden morgen. Ondanks alle leuke en positieve dingen. Maar ondertussen voorspellen ze al temperaturen van - 8° tot - 10°C en dat redden we waarschijnlijk niet meer in ons vanneke. 

En nee, ook niet meer langs een andere camping omdat het opstellen en afbreken TE veel van hun krachten vraagt. Dus gaan ze het in 1 trek proberen te doen. Ze hopen dat, als ze afwisselend gaan rijden en de ander dan even kan slapen, het zal lukken.

Anders wordt het een nachtje overnachten op een autostrade-parking. Maar dat zien wij dan wel.

Enne, jullie horen het alvast allemaal als we weer thuis zijn. 

En ook al zijn we thuis, we zullen daar ook vast veel avonturen gaan beleven want de gekke baasjes gaan sowieso met ons wandelen en geocachen en dat zal vast ook voor hilarische avonturen gaan zorgen.

 

Groetjes, voor het laatst vanuit Sommersdorf, voor het laatst vanachter het IJzeren Gordijn.  

Tot laters weer in Zichem in ons Belgenlandje.

Lemmy & Wodan