Dag 18 – 26 mei 2020 : Foy // Dag 17, eentje om snel te vergeten?

 

Gisteren stond er van alles op de planning, maar al heel snel moest de planning ‘On Hold’ gezet worden.

Ja, gisteren werd een dag om heel snel te vergeten. Zo’n dagen vinden we helemaal niet leuk.

Toen we net van de camping af reden begon het Katje te toeten en te piepen. Nou echte katjes doen dat wel, miauwen dan, maar ons vierwielig Katje? Dat was raar. En toen verscheen er de melding op het dashboard. “Lekke Band”. Oeps, bazinneke uit de auto en ja hoor, rechts achter stond de band half plat. Heel voorzichtig zijn we weer de camping op gereden naar ons plaatsje, en daar zijn we gelukkig zonder verdere kleerscheuren aangekomen.

Verzekering gebeld want via hun zijn we aangesloten bij “Europ Assistance”. En waaauuwww, wat een service, even later een berichtje dat ze er binnen de minuten zouden zijn. En dat klopte, een garagist uit Hoeffalize was al snel ter plaatse.

Bleek dat er een dikke vette ellendige schroef in de band stak, dus een geluk bij een ongeluk, er moest geen reservewiel gestoken worden, maar de band kon gerepareerd worden door een wiek in het gat te steken.  Zo hoorden we tenminste vertellen, wij hielden de man goed in de gaten hoor en we lieten ook wel even horen dat wij er waren, tja, die man kwam aan Katje, maar schijnbaar vonden de baasje dat wel OK. Daarom hielden wij verder onze mond ook maar.

 

Terwijl we allemaal aan het wachten waren op de garagist, was baasje de auto maar aan het poetsen en was bazinneke in @Home beginnen te poetsen.  Dat kan ze best want het is niet groot hè.

 

Toen sloeg de paniek weer toe, baasje kreeg opeens in de gaten dat de moover nog op de banden stond, niet normaal want het was maar aan 1 kant. Dan is de vakantie voorbij want dan kunnen we niet verder naar Luxemburg straks.

Vol hoop en goeie moed pakte baasje de afstandsbediening van de moover en haalde hem probeerde hem weer van de wielen te krijgen. Wonder o wonder lukte dat. Weer er op, weer er af en het bleef lukken, dus hopelijk is het een jammer toeval geweest en kunnen we straks gewoon verder met onze reizen.

 

En toen het volgende, jajaja, een echte rampendag. Baasjes lieten ons uit en Wodan bleek ineens de spuitpoep te hebben, een vieze gele brij op het pad. Raar, niet normaal. Vooral omdat hij de dag ervoor ook al een beetje aan den dunne was en toen ook al een raar kleurtje had. Maar zijn andere kakjes waren wel normaal.

Mmmmm, wat nu gedaan? Woke was vrolijk, at goed, al was hij wel heel puberachtig en dwars om niet te zeggen helemaal rebels. Trekken aan de lijn, pootjes niet laten schoonmaken, blaffen. Maar baasjes dachten dat het aan het puberen lag. Tja, meneertje is 11 maanden, de hormoontjes spelen op want hij plast nu echt wel als een echte vent.  Maar nogmaals die rare poep boezemde de baasjes toch wel angst in.

Morgen een feestdag, dus hebben ze in Bastogne maar even een DA gebeld en daar zijn we met Woke naar toe gereden. Ik mocht met baasje in de auto blijven wachten en Wodan mocht mee naar binnen, of liever, hij moest.

Hij vond het helemaal niet leuk, kleine keffers die hem wilden aanvallen, een onbekende dierenarts die hem even ging onderzoeken en hem dan even later nog met een prikding aanviel. Ja, meneer heeft een spuitje gehad, een injectie. Hij heeft ook medicatie mee en een darmflora regelaar.

Er is gelukkig niks ergs aan de hand, het komt gewoon omdat die stomme Wo alles opvreet. Takken, denappels, bladeren, torren alles wat ie tegenkomt wil hij opeten, dat kan ons boxermaag immers niet verdragen. Hopelijk heeft Wodan nu zijn lesje geleerd.

 

In ieder geval slaat de medicatie aan en is Wokes poep alweer een stuk normaler. Bovendien is meneerke toch weer iets rustiger en doet hij als elke normale puber wel stoute dingen of probeert de baasjes te testen, maar hij haalt niet meer het bloed onder hun nagels vandaan.

Dat geeft mij ook rust hoor, want eerlijk? Ik werd soms wel gek van die Wittekop. Maar ik snap het nu wel, hij voelde zich helemaal niet lekker.

 

 

 

Maar ook aan die nare dagen komt een einde, net als aan alle goeie liedjes altijd weer een einde komt.

We zijn met zijn allen heel vroeg in ons bedje gekropen en we hebben genoten van een zalige nachtrust.

 

 

En zo belanden we dan aan een nieuwe dag, de dag van vandaag, de 18^e dag hier op camping Tro Do Way in Bertogne.

Vandaag dan maar de planning van gisteren proberen waar te maken.

 

 

Oh nee, het loopt weer mis. Net van de camping af horen we bazinneke vragen aan het baasje. Eeeuuhhh hier staat de snoepzak van Lem en Wo, maar normaal ligt daar je fototoestel. Ja hoor, baasje was zijn camera vergeten, en vermits hij bijna de hele vakantie de fotograaf van dienst is, moesten we rechtsomkeer maken om de camera in de caravan op te halen.

 

Vanaf toen ging het eindelijk allemaal weer goed en hebben we weer gewoon genoten. Gelukkig maar hè.

 

Vandaag gingen we dus richting Foy, waar ontzettend hard gevochten werd en waar op vele plaatsen nog duidelijk de sporen te zien zijn van deze zware strijd die hier tijdens het Ardennenoffensief is geleverd.

We gingen eerst naar het “Bois de St. Jacques” waar de foxholes (schuttersputten) en gaten in de grond van inslagen van mortieren en/of granaten nog duidelijk te zien zijn.

 

Van 21 december 1944 tot 13 januari 1945 hielden de Amerikanen zich hier schuil om te proberen Foy te bevrijden en Bastogne te vrijwaren van de bezetting van de Duitsers. Ingegraven in deze putten tijdens één van de koudste winters ooit, sneeuw en temperaturen ’s nachts van -28°Celsius, niet gekleed op die koude nachten en met een tekort aan eten, medicijnen en munitie. Er vielen aan beide kanten veel slachtoffers, maar uiteindelijk werden de Duitsers uit Foy verdreven. De Easy Company werd beroemd tijdens hun rol in het Ardennenoffensief. Steven Spielberg maakte hun echter onsterfelijk door hun verhaal te vertellen in de serie “Band of Brothers”.

Vandaar gingen we ook naar het “Airborne” monument dat is opgericht ter ere en herdenking van de mannen van de “Easy Company”.

Hier lieten we Katje achter en makten we nog een heel erg leuke wandeling langs een Ravel waar bazinneke ook nog een paar caches mee pikte. Langs deze Ravel die over een oude spoorlijn loopt werd ook heel fel gevochten. En langs hier trokken de troepen op, op weg naar de bevrijding.

                                                                                     Fietser op het pad, komaan jongens, we moeten aan de kant.  

En daarna gingen we naar de laatste plaats voor vandaag, het “Vredesbos” of het “Bois de la Paix”. 

Onze 1^e ontmoeting daar was niet met het oorlogsverleden maar met de hedendaagse fauna, een mierenhoop met een pak vliegende mieren erop.

 

In het Vredesbos staan 4.000 bomen geplant op de 50^e verjaardag van de “Slag om de Ardennen”. Deze bomen zijn opgedragen aan de Amerikaanse veteranen die hier gevochten hebben en aan de Belgische strijders, maar ook aan de militaire en de burgerslachtoffers van die koude winter 44-45.                                             

Elke veteraan die in 1994 in Bastogne terugkwam, kon een boom kiezen die voor altijd zijn naam zal dragen.

De bomen zijn zo geplant dat ze vanuit de lucht het embleem van Unicef (moeder met kind) vormen, wat de menselijke tederheid symboliseert.

Dus hier eens niet een herdenking aan mensen die sneuvelden, maar een eerbetoon aan de dapperen die de strijd overleefden en het geluk hadden om hier weer samen met hun makkers van destijds de droeve en zware dagen weer te herbeleven.

 

In dit bos hebben we een tijdje rond gelopen. Hier liep ook een geocache multi doorheen, die hebben de baasjes ook tot een goed eind gebracht.  En zo werd onze aandacht ook extra op bepaalde plaatsen gevestigd.

Allemaal voor de vrede die zo poreus is. Zeker in deze tijden waarin het, ondanks dat er zovele levens vielen voor de Vrede, toch weer Oorlog is.

 

En nee, we mochten hier niet los. Vinden we ook wel heel normaal hoor, we begrijpen dat best wel. Het is een beetje een heilige plaats, een plaats van stilte en bezinning, een plaats voor de vrede.

Maar dat neemt niet weg dat wij niet eens willen ravotten en dat kan ook aangelijnd. Alhoewel het soms lastig is met die lijnen die in de war geraken of rond onze pootjes draaiden. Maar dan zorgden de baasjes er altijd heel snel voor dat dat weer goed kwam en dat er gen ongelukjes gebeurden.  Tja, als wij die dolle kuren krijgen, dan kan niemand ons beletten om even gek te doen.

En zo kwam er alweer een einde aan dit avontuur, of toch tenminste het avontuur buiten de camping.  Nee, vandaag is het niet laat geworden, maar toch…. We hebben genoten en veel gezien en hard gewandeld.

 

Eens we weer op de camping waren, kregen wij weer wat lekkers en konden we weer rusten.  Al worden we nu toch wel regelmatig gestoord want met dit Hemelvaartweekend zit de camping vol en komen de gasten stilletjes aan allemaal binnen gevallen. De ene al met méér lawaai dan de andere, maar we slapen er wel doorheen. Dat is campinglife zeggen de baasjes.

 

We doen het vandaag verder heel erg rustig en we zien wel wanneer ons volgende avontuur er aankomt. Morgen? Overmorgen? Tja, we hangen natuurlijk af van de grillen van de baasjes. Maar zoals altijd horen jullie het wel weer van ons.

 

Avonturiers Lemmy en Wodan sturen jullie dikke vette lebbers en we willen jullie nog even laten weten hoe fijn we het vinden dat jullie meeleven met onze avonturen

 

Groetjes vanuit Bertogne,

Lemmy & Wodan