Hallo trouwe lezers, gisteren was er weer niet zo veel te vertellen want ook toen werd het een rustig dagje met..., enkel even weg van de camping om nog wat voorraad in te slaan.
En genieten van het vrij mooie weer want, het was een droog dagje met een mooie blauwe lucht.
Baasjes troffen voorbereidingen voor vandaag en dat was
nodig want het beloofde de moeite te worden, en dat werd het ook echt.
Het werd een echt geocache-dagje voor bazinneke met 22
gevonden caches waarvoor we dan ook 220 km. hebben rond gereden.
Ook voor ons was het leuk, vaak konden we mee uit de auto om
te wandelen, soms bleven we ook gewoon even zitten, dan bleef vaak 1 van de baasjes
bij ons, of bleven de deuren gewoon open staan en waren ze vlakbij. Maar wij
vinden dat helemaal niet erg want dan kunnen we rusten en energie opdoen voor
het volgende stukje wandelen.
Allé, we zullen eens beginnen te vertellen wat we
allemaal meegemaakt hebben se, ’t was de moeite.
We vertrokken al vrij vroeg op de camping en het zou een
dagje worden met afwisselend weer al bleef de zon ver weg van ons. Maar
regendruppels waren wel regelmatig van de partij. Vaak werden we niet eens nat,
maar af en toe viel het er vrij goed uit en moest de handdoek er aan te pas
komen vooraleer we weer de auto in mochten.
Onderweg naar onze eerste bestemming reden we door
Dasburg, daar zijn we even gestopt om een herdenkingsmonument te gaan bezoeken.
Dit ter ere van de slachtoffers en de vermisten van de 1e en de 2e
wereldoorlog.
Daar aan de andere kant van de straat stond nog een mooi
standbeeldje.
De metselaar, een edel ambacht.
En vandaar ging het dan echt naar de 1e
bestemming.
Man, man, man, wat was dat allemaal. Onze spieren werden daar al meteen op de proef
gesteld. Een klim omhoog, en natuurlijk later ook weer recht naar beneden. Een
heel smal paadje naast een afgrond. En bovenaan moesten we over de kam van de
berg wandelen.
Langs weerskanten dus een afgrond en daar, daar in het
midden van die richel, daar in de hoogte op die berg stond een antenne, wat
deed dat ding daar? Had het wat met de cache te maken? Mmmmm, dat gaan we niet
verklappen, maar wij weten natuurlijk waar bazinneke die cache gevonden heeft.
Lollig hè.
En
vandaar ging het naar Neuerburg waar we eerst gewoon een paar caches gingen zoeken
en genieten van een mooie kleine wandeling met enkele prachtig uitzichten.
Vandaar
ging het naar een ‘Ehren Friedhof’. Op deze begraafplaats liggen 830 Duitse
soldaten en 68 Poolse en Russische krijgsgevangen begraven. Alle graven stammen
uit de 2e wereldoorlog.
Daar vlakbij lag een ander oorlogsmonument, dit voor de
gesneuvelden van beide Wereldoorlogen.
En dan even heel wat anders dan oorlog of wandelen, maar
wel iets in het kader van de streek waar we nu rondhotsen en verblijven.
We gingen naar een herdenkingssteen voor Johann Anton
Zinnen, de componist van het Luxemburgse
volkslied.
Daarna gingen de baasjes gek doen, ze gingen bruggen
bezoeken want aan vele bruggen was er ook een cache te vinden. Alle bruggen
lagen over de rivier de Enz. De enz is gelegen in de Duitse deelstaat
Baden-Württemberg.
Ook daar hebben we leuke kleine wandelingen gemaakt en op
1 plaats zijn we gaan picknicken. Daar stond een mooie bank en daar konden we
ook het water in, zo leuk was dat? Lekker fris water waar we ook van konden drinken.
Maar om aan de picknickbank te komen moesten we die nare
brug over. Ja, het was heel beangstigend want het was zo’n brug met van die metalen
platen, en daar waren gaatjes in. Dat deed raar aan de pootjes en je zag er los
doorheen. Recht in die diepte. Bah.
Allé, bah voor mij. De Wo vond dat natuurlijk weer niks, die jonge
durfal die voor de Duivel niet bang is, stapte er over en ging dan nog even wat geinigheid
uithalen door in zijn lijn te gaan hangen.
Maar ik? Tja, jullie kennen me hè, iets nieuws boezemt mij altijd weer angst in, dus ik durfde er niet over. Bazinneke zei nog, Lemske, we kunnen hier
niet door het water want dan ben ik tot aan mijn heupen nat en ik heb geen
reservekleren bij. Dus je zal echt wel over die brug moeten.
Nou nee, ik dacht het niet bazinneke, ik ga daar echt
niet over hoor.
Alleen dacht bazinneke daar anders over. Ze haalde van
die heerlijke zalm-snoepjes tevoorschijn en ging wat verder staan, maar ze
hield me ook goed stevig vast en zo ben ik dan toch stilletjes, stapje voor
stapje, de brug op gegaan met af en toe zo’n lekker stukje zalm en cranberry
als beloning. Midden op de brug kreeg ik de diepte onder mij in het oog en
sloeg ik weer even in paniek, maar bazinneke had me stevig vast, dus voelde ik
me al snel weer wat dapperder en toen ben ik maar verder gegaan want baasje
wachtte met onze drinkbakjes al aan de overkant op ons, samen met de Wodan
natuurlijk.
Na de picknick ben ik al een stuk vlotter over de brug gestapt.
Nog wel heel voorzichtig stappend, dat wel, maar ik wist nu dat het wel veilig
was.
En nee, hier zijn natuurlijk geen foto’s van want de
baasjes hadden het te druk met ons tweetjes om nog fotokes te maken.
Gelukkig nog wel een ander fotoke van een andere mooie
plaats aan een brug.
En in Prüm zagen we deze steen staan. Het is geen menhir,
zoals oorspronkelijk gedacht werd, maar een zogenaamde bevrijdingssteen. Deze
werd opgericht ter gelegenheid van de bevrijding van het Rijnland na het vertrek
van de Franse bezettingstroepen in 1930.
En zo gingen we stilletjes aan richting Echternach, maar
we bleven in het Duitse Eifel-gebied, vlakbij Bitburg, daar gingen we naar een
kapelletje kijken. Dit werd in 1871 opgericht door soldaten die deelnamen aan de Frans-Duitse
oorlog, dit als dank voor hun terugkeer.
In de achterkant van de kapel is de schacht van een Barok
kruis uit 1688 ingebouwd. Tussen een engelenhoofd en een rozet staat het begin
van het evangelie van Johannes in gebeiteld.
Hihihi, daarna ging het richting Eβlingen waar we naar
een TB-hotel gingen zoeken, daar vlakbij lag een kikker-biotoop. Zooooo leuk was dat, al die kleine springende
kikkertjes die over het pad huppelden. Wij wilden er wel achteraan, maar we werden
super kort gehouden hier, anders moesten we terug naar de auto en dat wilden we
niet want, het was hier, ook zonder die kikkers, super leuk.
Jongens, nog nooit hadden we zo’n modderig en glibberig
pad gezien, nee, zelfs ik niet en ik ben toch al 7 jaar, en ik heb al heeel veel avonturen en gekke dingen bellefd. We konden onze lol
niet op, maaaaaar vooraleer we terug de auto in mochten moesten onze pootjes
gewassen worden en afgedroogd natuurlijk. Maar met die klei-achtige modder was dat niet van
de poes, vooral natuurlijk weer niet met die puberende Wo, die die poetsbeurt alles behalve leuk vond. Maar het is
uiteindelijk toch wel gelukt hoor. Wat een lol was dat seg.
En jammer voor jullie, maar ook hier geen foto’s. Baasjes
moesten recht blijven, dus geen tijd om fotokes te nemen. Maar ik denk dat
jullie je er wel een voorstelling van zullen kunnen maken hoe wij er uit zagen.
En toen we er allemaal weer een beetje presentabel
uitzagen, reden we naar Priest, daar was, vlakbij het Heimatmuseum (N 49°56.098' E 006° 38.082'), ook een prachtige
herdenkingsplaats. Ook hier een herdenking voor gesneuvelden uit de beide
Wereldoorlogen.
En van daaruit kwamen we in Trier terecht.
Hier gingen we een klein stukje wandelen langs de Moezel.
Zo mooi daar, en nee, hier mochten we weer niet in ’t water, dat was te
gevaarlijk zeiden de baasjes. Dus om nog wat foto’s te nemen, moesten wij even
terug de auto in want bazinneke alleen kon ons niet houden, we trokken haar
bijna de Moezel in.
By the way, we zijn ook door Saarbrücken gereden, langs
de Saar. En toen zei de Wodan "De Saar"? Dat kan toch niet, ik heb een zusje die
Saar noemt, zou die naar de rivier de Saar genoemd zijn dan? Zoals ik naar de Koning
der Goden genoemd ben en jij naar die rocker-zanger?
En ja, het was eigenlijk wel een raar dagje want we bezochten
ook tunnels, ook allemaal wel ergens waar iets te zien of te zoeken was, maar
zo speciaal, en nee, ook in een donkere tunnel waren wij niet bang. Kort bij de
baasjes kon ons niks gebeuren. Ow ja, er waren er ook hele leuke bij zoals deze
in de buurt van Trier dus.
Daar vlakbij was het ook weer zo mooi wandelen.
En daar was ook een oude Romeinse wasplaats, dat was dan ook weer eens
iets anders. Ze was wel voor een stukje terug opgebouwd, maar zo zagen we goed hoe het geweest moest zijn. En zo jammer dat er geen
water in stond, want wij hadden wel eens even voor Oude Romein willen spelen
hoor.
Tussen Trier en Budweiser zagen we ook nog deze mooie
rotswanden, daar zijn we alleen maar voorbij gereden want nee, we kunnen niet
alles doen natuurlijk. En voor ons was dat ook niet zo interessant want we
zouden daar waarschijnlij niet uit
de auto kunnen.
Tussen Kruchten en Biesdorf kwamen we nog dit mooie
zandstenen kruis uit 1888 tegen. Geen idee waarom het hier staat of hoe het
hier gekomen is.
Baasjes kunnen ook niet alles weten hè, en wij ook niet.
En vanaf daar ging het gewoon linea recta naar de camping
waar we aankwamen, 12 uur nadat we vertrokken waren.
Onderweg heeft bazinneke met haar mobieltje nog een foto
genomen van de prachtige lucht.
Het was een kei vermoeiend dagje, maar we hebben ons met
ons viertje echt goed geamuseerd. Het was leuk, en we hadden voor ieder wat.
We denken dat we morgen gewoon allemaal moeten bijkomen
van deze zware en vermoeiende dag.
Groetjes allemaal.
Lemmy & Wodan.
Nou hier is Wilma van Diego. Ik vind dat jullie overal komen hoor. 🦮🦮 Jullie hebben lieve baasjes, overal denken ze aan. En Nicole en je man, wat een energie hebben jullie. Top hoor. En dan overal kijken waar de bullen door kunnen en los kunnen. Verhaal over die brug. Doodeng. Maar goed jullie genieten. Leuke foto van jouw hoor. Nou nog veel plezier nog , met je hele lieve makkelijke honden. 🐶🐶💗
BeantwoordenVerwijderenNou Wilma, die energie is wel deftig gedoseerd hoor, daar ging wel heel veel voorbereiding van thuis uit in zitten. Mede ook omdat Wodan toch nog jong is en beperkt in wandelen. Zo jong kan een steile klim wel, maar geen kilometers en ook niet vaak. Die brug zou voor velen doodeng zijn geweest, maar met vertrouwen kom je heel ver..
VerwijderenEn de foto? Vond voor 1 X een foto van mezelf ook wel geslaagd.