Hallo iedereen, hier zijn we weer met een mooi avontuur.
Net als de vorige dagen zou het vandaag warm worden,
toch stond er nog wel wat op het programma, alleen niet zoveel als de vorige
dagen, maar ook wel leuke dingen natuurlijk.
En de hoofdmoot was natuurlijk Katje en zijn Airco. En, jaja, een multi voor
bazineke.
Eerst en vooral reden we naar Boulaide, Arsdorf waar we een
herdenkingsplaats bezochten. Dit was er eentje ter ere van de 35e
divisie van de US Infanterie uit de 2e Wereldoorlog. Het was er heel erg mooi, het was heel
ingetogen.
En het toeval wil dat we hier op deze plaats ook de
gegevens konden vinden voor het 1e waypoint van een multi-cache die
bazinneke absoluut wilde lopen. De cache noemde “The Two Big Ones”, die stonden
niet hier, dat was al wel duidelijk.
Maar goed, bazinneke rekende even en we kregen de
coördinaten in handen voor WP 2. Das een
heel stuk verder, dan maar met de auto, lekker fris, al was het nog niet zo
warm en nog behoorlijk vroeg.
We kwamen aan een heeeel klein paadje waar we Katje
konden achterlaten en we begonnen aan de tocht. Het was klimmen, klimmen,
klimmen, klimmen, klimmen en nog eens klimmen, het bleef maar omhoog gaan, en
wij als echte berggeiten natuurlijk omhoog.
We kwamen 2 mannen tegen die de afdaling bezig waren, ow
zeiden ze, het is maar een paar 100 meter meer, wel wat zigzag, maar niet zo
ver meer. Dus wij verder met de baasjes, op de wandel-GPS stond toen nog 400
meter, en we klommen verder en hoger en hoger en hoger, en we draaiden naar
links, en we draaiden naar rechts en de GPS bleef zo op 400 meter vogelvlucht
staan. Maar ondertussen werd het warmer en hoe hoger we kwamen hoe minder
schaduw we hadden.
De baasjes gingen aan het overleggen want ja, als we
helemaal tot boven gingen, dan moesten we ook weer naar beneden. Dus beslisten
de baasjes dat de cache dan niet zou gehaald worden en we de kanonnen niet
zouden zien. Maar voor wij het te warm zouden krijgen wilden ze weer beneden
zijn.
En zo kwam het dat we heel dat end voorzichtig weer naar
beneden gingen, langs dezelfde smalle paadjes, langs dezelfde afgronden, tot we
weer beneden waren aan de auto. Zo konden we natuurlijk weer genieten van de
mooie vergezichten, de blik in de diepte en het prachtige rustige bos.
Daar werd eerst nog een rust- en drankpauze ingelast voor
we weer in ’t Katje kropen en de airco weer mocht werken.
En toen zei het baasje opeens, maar als daarboven
kanonnen moeten staan, dan moet er toch nog een andere weg naartoe lopen, die
kunnen nooit langs dit pad naar boven gedragen zijn.
Hij wilde natuurlijk echt die kanonnen zien en bazinneke
haar cache gunnen. Dus ging het baasje rijden, om en om de befaamde berg
waarvan we bijna de top hadden bereikt.
En ja hoor, hij vond een weg die er weer naartoe leidde,
of toch al een heel eind. Het werd op een gegeven moment meer een pad voor
landbouwvoertuigen, maar Katje ging er dapper overheen en zo kwam het dat we
toch boven aan de top geraakten, en dit keer zonder moe te worden.
Daar stonden ze dan, de kanonnen in al hun pracht en
praal, maar met een triest verleden.
De Field-Howitzer 105 mm uit 1942 met een gewicht van 3.280 kg.
Het 8,8 mm Antigar PAK kanon uit 1943 en een gewicht van 3.100 kg.
En bazinneke nam haar cache-listing weer en ging op zoek
naar de gegevens die ze nog nodig had. En terwijl ’t baasje druk aan het
fotograferen was en wij lekker lagen te genieten in de koele auto bleven, had
bazinneke alles gevonden en berekend en ging zij weer een stukje naar beneden
om de cache te gaan zoeken. Dat is haar gelukt, leuk hè.
Dit was het zicht van de andere kant van de berg waar de
kanonnen stonden.
Dit was dus echt wel de moeite waard, een pracht van een
avontuur dat de moeite waard was, samen hebben we dit tot een goed eind
gebracht, onze boxerbillen hebben er nu vast weer een paar spiertjes bij, maar
ook de benen van de baasjes zijn vast weer wat sterker geworden.
Van daaruit zijn we verder gereden en hebben we dit
monument bezocht, ook hier lag een cache, dus allemaal weer helemaal blij.
Dit monument was opgericht voor diegenen die hier op deze
plaats gesneuveld zijn in volle actie, op 10 september 1944.
En dan weer op naar een kanon vlakbij het centrum van
Clervaux.
.jpg)
En ja hoor, goed gezien, bazinneke had ook hier weer een cache gevonden.
Hierna nog even gestopt onderweg om te wandelen en zodat
wij nog even konden plassen. Het was een mooi veldweggetje dat in de schaduw
lag van een bosje ernaast.
Heerlijk, alleen maakte de Wo het daar echt wel bont
hoor. Lang de rechterkant van de weg was een weide met van die mooie reebruine
koeien er in. Die kwamen natuurlijk zien naar ons en wat dachten jullie? De Wo
viel die koeien aan. Echt niet te doen, zijn haren recht omhoog, en brommen en
baasje kon nog net verhinderen dat hij de prikkeldraad in vloog om die brave
koeien aan te vallen. Pppffff, wat een ellende was dat, niet te begrijpen, dat
heeft de Wo nog nooit gedaan en de baasjes waren er niet blij mee. Dus mocht ik
alleen verder wandelen en los want ik kijk niet eens naar koeien, allé, wel
eens met een scheef oog, maar dat zien de baasjes niet hè.
En toen hielden we het voor gezien. Jammer van de Wo zijn laatste actie, maar verder was het wel een heerlijk dagje.
Dus, rustig weer op route
naar de camping waar we zagen dat Dooz en zijn baasjes er ook weer waren. Leuk hè.
Maar eerst mochten wij nog even in het water van de Our,
lekker afkoelen, zo fijn is dat.
Toen waren we lekker afgekoeld en na wat rollebollen in
het gras gingen we nog wat spelen. Jaja, wij hebben nog energie genoeg hoor.
Wij zijn nog lang niet moe.
En zelfs aan de
lijnen op de camping kunnen wij met elkaar spelen en gek doen. Eigenlijk
zijn wij straffe mannen hè.
En hierna zijn we nog even naar het uitlaatveldje
geweest, daar hebben we ook nog even samen gerend en natuurlijk onze pakjes
gedeponeerd.
En zo sluiten we deze dag weer af, straks de oogjes dicht
en we kunnen dromen van al onze belevenissen.
Morgen is er weer een dag.
Groetjes,
Lemmy & Wodan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten