11 tot 14 oktober : wandelen, geocachen, monumenten & rust

 

11 oktober : wandelen en geocachen

 

Vanmorgen is de dag goed begonnen. De Wodan, altijd huppelend en springend, zag door zijn gekke capriolen niet dat het kroes dat er op de vieze beek ligt niet is om op te lopen.

Gevolg?  Meneerke sprong er op en ging helemaal kopje onder.

Jongens, jullie hadden hem moeten zien, hij was niet meer wit, maar helemaal grijs.

Baasjes konden er nog mee lachen. Hij kreeg gewoon zijn eten toen hij terug kwam  van de wandeling. Snappen jullie dat nog?  Dat zou ik eens moeten doen, dan zou er vast wat zwaaien. En dat heb ik ze ook gezegd hoor.  Baasjes zeiden dat ik oud en wijs ben en dat ik dat wel weet, en dat ze daar trots op zijn. En, vertelden ze, voor de Wo is het een goeie les, dat hij niet overal zomaar op kan springen en dat hij af en toe moet nadenken voor hij iets doet. Maar ja, hij is natuurlijk nog een jonge spring-in-‘t-veld, dus vind ik dat wel normaal dat hij dat doet.

Enfin, de Wo was wel behoorlijk geschrokken hoor, en daarbovenop moest hij nog gewassen worden. Douchen, buiten op de camping. Niet evident hoor. Maar het is de baasjes gelukt.

Ondertussen lag ik lekker warm binnen in de caravan op het bed van de baasjes. En daar mocht de Wo niet op zolang hij nog nat was.

 

Terwijl meneerke opdroogde, de verwarming stond een paar graadjes hoger, smeden de baasjes plannen voor de verdere dag want ja, de rest gaat gewoon door.

 

Vandaag ging de trip dan naar Grabow waar er een paar rondjes wandelen op het programma stonden. Wandelen en onderweg wat caches mee pakken.  We hebben behoorlijk wat kilometers in de poten hoor, maar dat zijn we gewend met die baasjes van ons.

 

Het 1^e rondje was eigenlijk een beetje saai want we moesten langs dezelfde weg terug en af en toe raasde over dat zandpad toch een auto ons voorbij. Baasje liep daar met zijn hengel want hij moest caches uit de bomen vissen. Mmm ik vind dat niet zo leuk want dan hebben ze mijn neusje niet nodig om de cache te vinden.  En de Wo, tja, die wil dan altijd in die hengel bijten.  Maar allé, het is uiteindelijk allemaal gelukt dus prima.

 

Daarna gingen we een rondje lopen van zo’n 5 km. met onderweg enkele echte doe caches. Yep, dan moesten baasjes dingen doen om bij dat logboekje te geraken, zoals hier op de foto met een lepeltje de eitjes naar boven krijgen en hopen dat ze het eitje met het sleuteltje hadden zodat ze het vakje met het logboekje open kregen. Wat had het baasje geluk seg, hij had meteen bij het 1^e eitje prijs.

En zo waren er nog een paar. Ondertussen verkenden wij de bossen en de omgeving. Het rook daar heel fel naar wild en we snuffelden daar wat bij mekaar hoor. Zo leuk is dat.

Daarna liepen we nog een kort rondje van een 3 km, daar ook in de buurt, maar altijd is het even anders, altijd zijn er andere dingen om te zien, andere bomen, andere planten, alles anders.

En als bazinneke en de Wodan te ver achter blijven, dan treuzel ik en kijk ik zodat bazeke weet dat bazinneke niet zo snel is als wij. En dan wacht hij wel op haar en op de Wo, die is dan ook altijd blij want die gaat ook liever met baasje op stap omdat die sneller stapt. Maar ieder op zijn beurt, toch.

 

 

Daarna gingen we weer naar een “Lost Place”. Amai seg, niet te schatten is dat.

Een station, zo verlaten, zo vervallen en toch, toch wordt het perron nog steeds gebruikt. OK, deze kant die echt zo vervallen was, werd vroeger vooral gebruikt voor goederenopslag, maar ook voor personenvervoer.

 

Later werd er aan de overkant een nieuw stationsgebouw opgetrokken. Dat is ook niet meer in gebruik, maar is wel een beschermd monument. Daar staan dranghekken rond.

 

 

Wel leuk want hier vlakbij lagen 2 leuke caches. De ene  iets minder, maar in de box zat een mooi treintje waar de cache dan in zat.

De andere was heel lollig, die stak aan een electriciteitskast. Mmmm gevaarlijk? Nou ja, de baasjes zijn er in geslaagd om de cache te pakken te krijgen zonder dat ze geëlektrocuteerd werden.

We maken toch wat mee hoor met die baasjes van ons, die doen echt rare dingen. En dan zeggen die iets van ons.

 

Allé, daarna gingen ze nog een hengelcache halen in een natuurgebied. Dat was maar een heel klein stukje wandelen, dus bleven wij mooi braaf in de auto. Dus, de grote steen die daar vlakbij lag, die hebben we niet gezien.  Die lag er als monument voor de natuur en natuurbehoud.  Is ook weer eens iets anders hè.

 

Maar vlakbij de auto zagen we wel deze mooie paddenstoelen. Dat waren wel weer anderen dan die we meestal zagen.  Het leken wel bijna marshmallows, maar we hebben er niet van geproefd hoor. 

 

 

En voor we dan weer naar de camping reden, want het werd al later en onze etenstijd was eigenlijk al voorbij, stopten we nog even aan een monument ter herdenking van soldaten uit de 1^e wereldoorlog.

En toen we dan eindelijk op de camping aankwamen zorgden de baasjes meteen voor fris drinken en lekker eten. Goed hè van de baasje. Ze doen hun best om het ons naar de zin te maken, dus we gaan niet klagen.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

13 oktober : geocaching : specialty’s.

 

Gisteren was het een rustdag, en ook vandaag doen we rustig aan. Niet dat de baasjes het dan ook rustig aan gaan doen, nope want ze gingen geocachen, maar allemaal moeilijke caches en vaak in drukkere gebieden. We gingen vandaag ook helemaal de andere kant uit om andere dingen te bewonderen en de zee te zien.

De reden waarom al die rust terwijl we hier op vakantie zijn? De Wo heeft een teentje bezeerd. Tja, die jonge kerel moet ook altijd onnozel kunnen doen gekke bokkensprongen maken en ja, dan is het niet moeilijk hè, dat hij zich pijn doet of verwond.

Nu is het niet zo ernstig hoor, maar de baasjes vinden het wel verstandig om even rustig aan te doen om dat teentje de kans op genezing te geven. Dat zouden ze bij mij ook doen hoor, alleen heb ik dat niet zo snel nodig natuurlijk omdat ik een stoere, sterke en vooral verstandige kerel ben. Das wat anders dan die Wodan.

Maar goed, ons dagje .....

 

Eerst bleven we nog kortbij,  in Matzlow. Daar gingen we een TB-Hotel zoeken. TB-hotel vragen jullie je vast af? Awel hè, dat is zoiets, zoals wij zijn. Wij zijn zelf levende TB’s, wij hebben een plaatje met een code aan ons harnasjes en met die code kan men ons (in de geocaching hobby dan wel te verstaan) discoveren en dan schrijven mensen een leuk verhaaltje erbij als ze ons disvoeren. Dus wij zijn echte "Traveling Boxers".

Dus als jullie het een beetje snappen, zo’n TB (plaatje met code-nummer dus) zit dan in een cache, en sommige caches hebben speciaal heeeel veel plaats voor zo’n TB’s, die caches noemen ze dan TB-hotels. En nee, wij mogen daar niet in gestoken worden, wij zijn niet om te verzamelen, terwijl sommige dat wel zijn. 

Niet zo moeilijk toch?

 

Allé, dat eerste TB hotel was een verrassing. Echt mooi groot én weten jullie wat? Die zat in een oude elektriciteitskast. 

De baasjes  moesten eerst nog een code kraken eer ze de sleutel konden bemachtigen. Maar ze hebben het weer geklaard, ze zijn in het hotel gekomen en hebben zo hun intrede in het hotel kunnen boeken. Altijd spannend hoor.

Vandaar gingen we naar Tietslitz waar we op zoek moesten naar een rover, naar “Räuber Röpke”. En weten jullie wat? We hebben rover Röpke gevonden, en zelfs zijn schat. Geweldig hè.  

Ook hier was het nog even zoeken naar de code om aan het logboekje te geraken want de schat vinden op zich is natuurlijk nog niet alles. We moeten ons kunnen inschrijven in het logboek.

 

Zo ging het verder naar de Schweriner Innersee  waar we onderweg nog een paar gewone simpele cachekes konden vinden.

 

We kwamen onderweg ook nog langs het standbeeld van de “Die Mutter”.  Op deze locatie eindigde op 2 mei 1945 de dodenmars vanaf Sachsenhausen. Hier werden de 18.000 overlevenden bevrijd door geallieerde troepen.  Dit monument herdenkt hen die bij de mars zijn omgekomen.  De oorspronkelijke asfaltweg is nog bewaard gebleven en is een rijksmonument. Er zijn nog steeds sporen van Duitse en Sovjet-tanks op te zien. Aan het einde van deze straat werd een rotsblok met inscriptie opgetrokken.                                                                                                                                                               

Jammer genoeg was het daar zooo ontzettend druk dat er in de verste verte geen parkeergelegenheid was. Dus het zien vanuit de verte, vanop straat dus, was de enige optie. Ontzettend jammer want het beeld is prachtig de plaats doet je ook weer kippenvel krijgen, zelfs van in de auto.

 

De foto hieronder is dan ook geen eigen foto, maar een foto van de geocaching-site

Onderweg komen we nog, eigenlijk per ongeluk een monument tegen uit de 1e Wereldoorlog. En natuurlijk is het dan even stoppen geblazen en de mensen herdenken die gesneuveld zijn voor de vrede.

Zo gaat het verder naar Raben-Steinfeld waar we langs rechts de Pinnower See langs ons voorbij zien glijden. Wat een mooi meer.

Daar gingen we even kijken naar “Findlingsgarten”, hier liggen 138 stenen  van verschillende soorten en grootten ten toon gespreid.  Was best wel heel wat, maar wij zagen er de lol niet echt van in. Maar we weten ook dat ze hier in de streek (overigens op vele plaatsen in Duitsland) wat hebben met stenen. Stenen in de voortuin, stenen aan elke gemeente, maar hier staan echt overal stenen. Niet te doen.

 

 

Na weer een stukje rijden en onderweg nog een paar caches mee gepakt te hebben kwamen we in Wismar aan. En jullie raadden het vast nooit wat we daar gingen doen. Jaja, geocachen, dat weet iedereen die de baasjes kent, maar wat we daar zagen? Echt niet te geloven, maar het was weer zo’n TB Hotel, bijna helemaal in dezelfde trend als het vorige.

 

 

En het werd dan weer een stukje rijden, dit keer richting de kust, de zee. We zouden daar op een soort van eilandje zitten en niet eens zo ver meer van Denemarken vandaan, maar we konden het vast niet zien vanaf de zee want daar was het dan toch nog veel te ver voor.

Maar het doel van een bezoekje aan Inselpoel was wel iets helemaal anders.

Op deze begraafplaats rusten de slachtoffers van de gezonken schepen “Cap Arcona” en “Thielbeck”. Op 3 mei 1945 werden deze schepen tot zinken gebracht door Geallieerde Vliegtuigen, terwijl er duizenden gevangenen, vooral uit Neuengamme op zaten. Zeer weinig gevangenen hebben deze ramp overleefd. Tot in 1971 spoelden nog beenderen van slachtoffers aan.                                                

 

Hier in de omgeving heerst er duidelijk meer welstand. De huizen zijn er groter en weer totaal anders.

Naar de zee zijn we niet geweest omdat het daar op dit moment door de Herfstvakantie hier in deze regio veel te druk is. En zand is niet zo’n optie voor het teentje van de Wo, dus dat werd hem niet. Vonden we eigenlijk wel jammer want strand vinden wij wel leuk. Maar een volgende keer dan misschien.

 

 

En wat hebben we veel zeemeeuwen gezien, amai seg, dat waren er echt heel veel. Goed dat de Wodan er daar niet uit mocht want die zagen we niet meer terug, die ging die vogels achterna denk ik. Zou diene wittekop weer een leuk spelletje gevonden hebben.

We zijn daar wel ergens aan het water wat gaan eten. Jaja, eten, jullie horen het goed. Baasje wist dat het toch wel zo’n 300 à 350 km. rijden zou worden. Dat betekend dan ook dat we vele uren onderweg zouden zijn.  De caches zoeken, loggen. Wij in en uit de auto, gordels terug aan en weer uit, maar vooral ook de tijd die wij nodig hebben om de pootjes te strekken en onze pakjes te deponeren…..

Daarom hadden de baasjes niet alleen voor hun zelf eten en drinken mee gebracht, maar ook voor ons.  Leuk hoor, eten uit zo’n opvouwbare bakjes terwijl er een rare koe in de verte naar je staat te kijken.

 

 

Dus gingen we weer rijden, weer een beetje richting de camping. De route iep langs een “Kriegerdenkmal” in Warin.

Dit monument is opgericht ter ere helden uit de 1^e Wereldoorlog, gesneuvelden, vermisten én overlevenden.

 

 

Daarna reden we naar een museum waar ook nog een super leuke cache lag. Het museum was jammer genoeg al dicht, we hadden vroeger moeten komen. Maar we zagen daar nog wel wat dingen die echt aan de voormalige DDR deden denken, zoals de Trabant die buiten staat. Nu zie je die hier ook nog wel rijden hoor, al is het niet zo heel vaak.

Maar zo leuk die dingen, echt, het lijkt soms of je terug in de tijd gekatapulteerd wordt.  Ook in de grote cache-behuizing vonden we nog verschillende van die heel oude dingen.

 

En dit zou de laatste actie van de dag worden. Baasje reed ons naar huis, het zou ons een zorg wezen, wij lagen lekker te snurken in de auto. Wij vinden dat gewoon leuk, auto rijden. Je komt op vele plaatsen, ziet onderweg heel veel, maar je kan ook gewoon een dutje doen als je moe bent.

 

Met het donker waren we weer op de camping. Nog even de caravan in terwijl baasjes nog van alles deden en opruimden want de auto stak vol spullen en gaan slapen zonder opruimen, das niet aan de orde hè.

Daarna mochten we toch nog gaan wandelen, een laatste rondje voor wij onze oogjes weer dicht konden doen en dromen van de laatste avonturen.

 

 ----------------------------------------------------------------------------------------------------------

En dan vandaag, de 14e oktober 2022 werd het weer een dagje rust, kleine rondjes lopen en gewoon genieten van mekaar. 

Boodschappen doen, wat opruimen en van plaats veranderen in de caravan want er verdwijnen dingen die op geraken en dat maakt weer plaats voor andere dingen. Maar ook het geladen gewicht van de caravan moeten ze in de gaten houden natuurlijk.

En dan koken, wij mogen lekker binnen blijven terwijl baasje buiten gaat koken, het regent af en toe en het is frisjes.

Maar wij, vooral de Wodan, houden het baasje heel goed in de gaten.

Ow je en door die rit naar de drukkere kust en meertjes hebben de baasjes een knoop door gehakt in verband met de verdere plannen. Ze gaan niet naar Rügen of naar Peenemünde, ook al is daar veel te zien in verband met oorlog. Het is daar ook stukken drukker dan hier bijvoorbeeld.

We gaan dan hier nog een paar dagen langer blijven, misschien een weekje en dan vertrekken we hier echt, maar eerst hier verder tot rust komen en genieten van de super mooie wandelomgevingen hier.

En daarna? Dat zien we wel, maar het blijft in ieder geval ergens in de voormalige DDR, en richting Polen blijft ook nog in de baasjes hun hoofd spoken. Maar dat zien we dan vanzelf wel. Baasjes hebben nu dus nog een paar dagen om die knoop door te hakken. Wij zijn even benieuwd als jullie hoor, waar we terecht gaan komen. En eerlijk? Ik denk dat de baasjes zelf ook wel heel erg benieuwd zullen zijn, net zoals altijd want ze zijn echt wel wispelturig hoor.  Ze weten niet echt wat ze willen. Maar gelukkig weten ze wel dat ze ons niet kwijt willen. Want dat zou pas een ramp zijn.

Maar nu kunnen wij op ons 2 oren slapen en verder dromen van avonturen.

Groetjes,

Lemmy & Wodan.