Van 15 tot 20 oktober : rust, maar ook weer gekke avonturen.

Hoi hoi hoi, hier zijn we weer se. ’t Was even geleden hè, maar ja, het waren een paar rustige daagjes, dus iets minder om te vertellen. En toen we weer wat te vertellen hadden… Gisteren dus, lag het internet er op de camping uit. Grote panne in de grote centrale kast van Parchim. Enne, ze zijn hier schijnbaar niet snel in het repareren, ze doen alles heel op ’t gemakske, is ’t vandaag niet, dan is ’t morgen wel. Maar allé, met wat geduld is het weer gefixt zo te zien want we zijn er weer.

 

Rustige dagen dus, maar we hebben veel korte wandelingen gemaakt, het is hier zo mooi. Vooral ’s ochtends en ’s avonds zien we veel wild, reetjes, vossen, roofvogels, altijd spannend. 

 

Maar vooral waren de baasjes op zoek naar een nieuwe camping, want ja, na zo lang hier in Parchim gaan we echt wel weer verkassen. 

 

Ook al is het hier super leuk, en zouden ze eigenlijk nog langer willen blijven, de baasjes hebben ook nog andere plannen, ze willen nog andere regionen verkennen.

Maar mensen, wat hebben ze gevloekt en gezucht om een camping te zoeken. Er was altijd wel wat, jeetje, die baasjes van ons zijn echt kieskeurig hoor. Het is te duur, te groot, het ligt aan het strand, het is de verkeerde richting uit en zo gaat het maar door. En dan het ergste, de leukste en kleine campings, die zij, en wij ook, het liefste hebben…. Die zijn al dicht.

 

Maar uiteindelijk, na een zoektocht van 2 dagen, en wat water bij de wijn doen, hebben ze een camping gevonden. Komende zondag den 23^e oktober gaan we hier weg en gaan we dus naar een andere camping.

 

Zijn jullie natuurlijk nieuwsgierig waar we naartoe gaan? Awel, we gaan het vertellen se. We gaan naar Sommersdorf, naar een camping  aan een haven. Ze noemt iets van een Camping- & Wohnmobilpark  Sommersdorf en ja, ze blijft de ganse winter open en ze was ook nog betaalbaar.

De ligging? Tja, geen bossen maar haven dus vlak bij de camping, maar wel in de regio gelegen waar ze naartoe wilden. We blijven dus in de voormalige DDR en in de regio Mecklenburg-Vorpommern, van daaruit zouden we misschien, heel misschien toch nog uitstapjes kunnen maken naar Rügen en naar Peenemünde, maar er zou ook nog iets van een concentratiekamp in de buurt zitten. En ja, geocaches, hè, dat is natuurlijk ook belangrijk voor hun.

 

 

Ondertussen was het heerlijk weer en hebben wij lekker buiten in het zonneke gelegen en gespeeld.  Er was ook niemand op de camping, zelfs de uitbaters waren er niet want die waren zelf op vakantie.  Dus konden we af en toe lekker los en rennen op het veld. Heerlijk was dat. Echt genieten.

 

Zou het baasje die stukken gedroogde ossenstaart bij hun eigen hamburgers doen?        Of zou hij ze toch naar ons geven?

De 17^e oktober zijn we wel even weg geweest, een paar caches gaan zoeken. De 1^e lag tussen Zapel en Tramm, en daar heeft het baasje in een pijp onder de brug gezeten, echt weer iets voor hem hoor, maar zoals we nog al vertelden, voor een cache, doen ze alles.  

En we hebben een boswandeling gemaakt. Zo leuk weer en weten jullie waarom? Er waren daar veel hondjes en die blaften, dus wij ook, wij waren niet echt braaf, dus hadden de baasjes hun handen vol aan ons. Dus, geen foto’s natuurlijk. Ze doen nou net of het onze schuld is, maar zooo stout zijn we niet hoor, we zijn gewoon druk, helemaal op zijn boxers, toch.

 

Ow en het was zo'n lekker warm weer dat de baasjes de ramen van de auto open zetten want het rook er zo lekker naar bos en bomen. Kan ook niet naar uitlaatgassen stinken zoals bij ons want hier rijden zo weinig auto's rond.

Dus lekker met ons snoetje buiten.... 

Maar allé, daarna reden we door naar de "Mordkuhle”, dit was vroeger een gewone mergelgroeve die zo genoemd werd na een Familiedrama.

In 1926 werd de dochter van toenmalige landeigenaar verliefd op de koetschauffeur die op het landgoed werkte. In die tijd kon de hogere klasse absoluut niet met een arbeider in het huwelijksbootje stappen. Dus besloten de geliefden om met vaders jachtgeweer in de mergelgroeve zelfmoord te plegen. De geliefde daagde niet op, te laf? Of een andere reden? Dat is niet geweten. Wel pleegde het meisje alsnog zelfmoord.  Sindsdien noemt de put hier zo en de ouders hebben van een rots een gedenksteen gemaakt met de naam van hun dochter.

Het was daar heel erg spooky hoor.

 

 En 's avonds waren we zooo moe dat we gewoon in slaap vielen, allé, de Wodan toch.

 

En dan zijn we den 18^e oktober, er moesten boodschappen gehaald worden. We hoorden baasje zeggen dat de muizen dood lagen in de kast. Bbbrrrr, eng hè, nou ja, wij willen wel muisjes pakken als het moet, maar schijnbaar ging het niet over zulke muizen maar over eten. Snappen jullie dat?

En weten jullie wat dan nog het ergste was? Gaan ze schoenen kopen. Deeuuhhhhhh, wat heeft schoenen nu met eten te maken. Maar ja bazinneke zij dat met de koude voor de deur, ze geen schoenen meer had om ons snel buiten te laten. Op haar crocs ging ze bijna onderuit en de schoenen die ze voorheen droeg heeft ze op de vorige camping in de vuilnisbak gekieperd wegens constant blaren lopen. Maar ja, wat is het beste? Blaren of blote voeten? Mmmm, nou ja, niet leuk voor haar hè.

En baasje die was met een paar schoenen in een beek gegaan en sindsdien hing er een geurtje aan die schoenen, ook niet leuk en zeker niet fris, dus die gingen hier op de camping in de vuilnisbak.

Dus op koopjesjacht. Hihi wat waren ze allebei blij want ze hebben schoenen gescoord en nog wel spotgoedkoop als je de prijzen vergelijkt met thuis. Dus ze zijn in de 7^e  hemel, de baasjes kunnen ons nu makkelijk uitlaten, zonder het risico op vallen of glijden. Dat betekent in de Wo zijn geval vast wel dat hij weer volop in de lijn kan gaan hangen. Want dat doet die puber soms nog maar al te graag.

De rest van de dag werd het weer lekker luieren. En dat mag ook wel want wij zijn toch wel moe hoor van die lange vakantie, al amuseren we ons nog elke dag.

 

 

 

 

En dan schrijven we de 19^e Oktober. Yep, we zijn op geocaching strooptocht geweest. Hoe konden jullie het raden.

 

We zijn weer op heel veel plaatsen geweest, nieuwe en al bekende plaatsen, maar de baasjes zijn vooral op zoek gegaan naar echt leuke en speciale caches of diegene die in leuke omgevingen zitten. Zo fijn.

 

Zo zijn we bij tussen Stolpe en Primank op zoek gegaan naar een TB -hotel, maar we zijn eerst bij een verlaten hotel beland, daar vlakbij lag de cache wel.

Baasjes dachten, mmm willen we hier een nachtje blijven? Een hotelkamer voor 30 € per nacht… Als daar ontbijt bij zit….  

Dus, bazinneke daar naar binnen, de deuren stonden uitnodigend open ...... Maar wat was ze snel weer buiten, seg, amai nog niet.

Dus, een nachtje op hotel? yep, tot ze zagen wat het was, nou lekker niet, slapen in een last place is zelfs gratis nog te duur. Enne, ook een beetje spooky. Ik denk niet dat ik dan veel zou geslapen hebben.

 

Achter het hotel zagen we deze dingen, wat het is? Geen idee, we weten ook niet of het iets te maken had met het hotel, of was het een soort schuilbunker geweest, een waterkelder? We hebben er het raden naar, maar het was wel de moeite om eens te zien.

 

En daarna natuurlijk verder op stap richting het echte geocaching-TB-hotel.

 

 

 

Daarna ging baasje weer hengelen in de bomen. Hoe gek kan je het bedenken, maar niets is te gek voor de baasjes. Hoezo, gek zijn doet geen pijn? Dat merken we wel hoor want ze doen echt wel gek.

Hier in een arboretum, jaja, dat mag daar naar het schijnt ook.

En hier dan in een gebied wat nog vol oude bomkraters ligt.

En verder vonden we een cola-vaatje in het bos, ook een geocache. Lollig hè.

En onze neusjes die ruiken vaak het spoor zodat de baasjes niet lang moeten zoeken. Maar naar zoiets moet je sowieso niet lang zoeken, dat valt wel op hè, in 't midden van de bos. 

We vonden caches onder hopen stokken.  

Maar ook zagen we mooie stukjes natuur, zoals de mooiste en indrukwekkendste paddenstoelen.

 

En in Raben Steinfeld zijn we een lange wandeling gaan maken, een heel stuk langs een prachtig meer wat noemt : Pinnower See.

Zo genieten was het , eerst natuurlijk zoals altijd helemaal gek en dol en spelen en de baasjes afbreken voordat we echt op wandel kunnen.

                                                 

En zo leuk, ook omdat we de baasjes bijna in het meer trokken en de berg af trokken. We vergaten even in onze blijheid dat bazinneke niet zo goed te poot is als wij.

En op wat een paadjes liepen we daar. Jongens, tussen bomen die gewoon doorgezaagd waren, op een pak gladde bladeren al was dat wel heel mooi. En dan die houten stukjes pad, tja, hoe veilig die allemaal nog waren? Maar baasjes hebben ons er heel goed voorbij gekregen.

We hebben daar ook even naar de haven daar vlakbij gaan kijken.

 

En daarna zijn we weer naar “Die Mutter” gegaan, dat was daar immers niet zo veraf. En dit keer konden we wel parkeren, dus….  En ja, deze keer dus een hele boel eigen foto's.

 

Voor wie het zich niet meer herinnert. Bij de bevrijding werden duizenden mensen uit concentratiekampen hier uit Sachsenhausen en Ravensbrück richting Schwerin. Hier op deze plaats kwamen ze de bevrijders tegen, en werden hun SS-bewakers gevangen genomen.

En dan vandaag, de 20, nog een paar daagjes en we gaan weer nieuwe avonturen tegemoet. Daarom vandaag weer een rustig dagje. Nou ja, dat zou het moeten worden, maar wij dachten daar anders over. Het begon goed hoor, met slapen en knuffelen.

 

Maar toen het zonneke er door kwam en we naar buiten gingen wilden wij weer eens als gekken spelen en heel onnozel doen. En wat dat je dat daar van kwam? Yep, stukken.

De Wodan is door de zijkant van de tent gegaan. Dus een grote winkelhaak. Nu heeft baasje dat moeten repareren met Ducktape. Het ziet er niet uit, maar ja, we kunnen ermee verder tijdens de rest van de vakantie. Allé, als de baasjes de luifel al gaan uittrekken tijdens onze verder trip want met de komende koudere en misschien zelfs nattere tijden die er aan komen zullen we niet zo heel veel meer buiten zitten of eten. 

 

Eeeuuhhh, en ja, baasjes waren wel een beetje boos, een beetje, maar ’t viel wel mee hoor, ze blijven echt nooit lang boos op ons.

Even later konden ze alweer genieten van het mooie uitzicht van op ons plekje.

 

En nu is het alweer bijna avond en gaan onze oogjes straks weer dicht.

Morgen vast weer een nieuw avontuur, heel misschien het laatste hier. Maar zoals altijd houden we jullie op de hoogte, of het moet zijn dat het internet het hier weer op geeft.

 

Avontuurlijke groetjes,

Lemmy & Wodan.