9 & 10 oktober : rust, natuur, lapjesdeken-wegen en 'lost places'

 

9 oktober, zondag : rust in de keet.

 

Vanmorgen een vroege wandeling, de zon kwam op en het was zooo mooi.

En natuurlijk moest de Wo weer gekke capriolen uithalen, maar ja, hij is dan ook al van toen hij nog bij zijn mama Mylah en de Meerpaal-moeders was, het 'clowntje' gedoopt. En nu hij groter is, laten we dat -tje maar vallen want die wittekop is een hele clown. 

En ikke? Ik ben toch altijd gewoon super en super braaf. 

Foto's zijn wel van later op de dag, maar ik wist niet dat bazinneke op de brug stond om ons te fotograferen, anders was ik nog braver geweest hoor.

Enfin, baasjes waren plannen aan het smeden voor de rest van de dag.

Maar toen bleek het hier al heel snel drukker en drukker en drukker te worden. Iedereen hier in de regio lijkt op zondag buiten te komen. Wandelen met de hondjes, fietsen, ergens wat drinken en eten, naar de kerk. Kortom heel Parchim en omgeving bleek op stap te zijn.

Zooo raar is dat omdat je door de week wel alleen op de wereld lijkt te zijn.

En ja, op zondag gaan ze ook fietsen en vissen en......  wij bewonderen het uitzicht en de mooie bomen van op de brug. 😜

Dus werd er geschakeld en besloten de baasjes om maar gewoon aan de caravan te blijven en wat verder te plannen voor de komende tijd.

 

Maar ook weer poetsen en schone lakens op het bed, anders kunnen wij die niet vuil maken.

En verder was het genieten van de bomen hier op het veldje die nu vruchten dragen, mooie blozende appeltjes en blauwe pruimen.

 

Vanmorgen bleek dat er gisterenavond laat of vannacht ook een boot aangemeerd was hier op de camping. Dat was ook wel weer eens iets anders.

In de loop van de dag is de boot alweer vertrokken en lag de kade er weer mooi en eenzaam bij.

En de kleine wandelingetjes tussendoor hebben we natuurlijk ook genoten, we hebben weer andere paddenstoelen ontdekt. 

En we hebben weer reetjes gezien. En dit keer is het baasje gelukt om ze op de foto te krijgen.  

Alleen waren de beestjes heel angstig en ze renden alweer snel weg.

Maar het was wel mooi om te zien.

 

 ----------------------------------

10 oktober : geocaching : hengelen in de bomen & boodschappen

 

Vandaag gingen we weer eens op geocaching tocht. Dat betekent geen lange wandelingen, maar vaak de auto uit voor korte stukjes rennen, gek doen en natuurlijk ons neusje laten werken en caches zoeken. Zo belanden we vandaag op vele leuke plekjes.

 

In Malchow gingen we een stukje wandelen langs de Elde. Yep, dezelfde Elde als die langs de camping stroomt. En nee, we mochten er ook hier niet in. Te gevaarlijk, te diep en te koud. Mehoela, wat vertellen die baasjes toch allemaal. Ze gunnen ons echt niks, maar wij zijn braaf en we luisteren, dus zijn we netjes uit het water gebleven.

 

In Matzlow maakten we een korte boswandeling. We deden hier maar een 2 à 3 km, maaaaaarrrr….. we kwamen hier wel een boskabouter tegen. Hihihi, hij wilde alleen niet praten met ons. Zou wel leuk geweest zijn.  Maar we denken dat hij te ver van huis was want we zagen daar niet meteen paddestoelen.   

Wat we hier wel zagen waren van die rare smalle, lange nestkastjes, die hingen echt overal. Naar het schijnt  zijn die speciaal voor de Bonte Specht. Ow ja, we horen hier regelmatig spechten tokkelen in het hout, alsof ze een melodietje op de piano spelen. En we hebben hem ook al gezien, maar nog niet op de foto gekregen.  ’t Zijn natuurlijk geen fotomodellekes zoals wij.

 

Allé, en daarna ging het naar Garwitz, een dorpje  met de legende van de zwarte hand. Een meisje die haar ouders zo mishandelde dat haar moeder aan de gevolgen overleed. De dochter stierf kort erna en nadat zij een paar dagen onder de aarde lag, kwam haar hand weer tevoorschijn als een goddeloze. Haar hand werd steeds zwarter en zwarter telkens de hand verscheen. Het meisje kende geen rust als straf voor de misdaad die ze had begaan. 👻

En dan ligt daar een steen ter herinnering van de legende, of als waarschuwing dat misdaad niet loont.

Er was ook nog een oude sluisdeur uit 1894. In 1989 werd ze gerenoveerd en tot nu, nog steeds bewaard als technisch monument.

 

 

Daar vlak bij deden de baasjes nog een paar hengelcaches en ondertussen mochten wij daar rondlopen, lekker vrij want er was geen kat, maar ook geen mens te bespeuren. Al moest de Wo op een gegeven moment wel terug de auto in want meneerke had iets geroken en wilde het achterna. Dacht die wittekop vast dat hij zelf zijn konijn of hert moest gaan halen voor zijn maaltijd. Maar dat vonden de baasjes ‘not done’.  En ik? Ik mocht lekker nog even los blijven lopen, maar ik ben dan ook een brave grote jongen.

 

Hihihihi, en dit vonden we ook in het bos. Raar hè? Je vraagt je af wat het daar doet. Oooofff zou het wat met dat geocachen te maken hebben? Onze neusjes hadden het in ieder geval opgespoort.

En tussen hier en ons volgende doel, zagen we weer die lappendeken - wegen. Niet te geloven toch. Als zoiets bij ons zou zijn, dan zou iedereen de straat op komen om te protesteren tegen de slechte wegen. 😌 Maar hier is het zooo normaal. Er is ook bijna niemand op straat. Vaak rijden wij echt alleen, enkel in de grote centrum's zoals in Parchim zelf is er drukte en bedrijvigheid. Verder lijkt de wereld wel stil te staan.

En dan op naar Banzkow waar baasjes nog een rondje wilden lopen om een paar caches te pakken te krijgen. Daar zagen we de Canadese ganzen overvliegen, die op alles op alles zetten om weer te kunnen vertrekken. De aanvang van hun jaarlijkse reis naar warmere streken. Weten die méér dan wij? Het is nog maar pas herfst en die bereiden de winter alweer voor. Maar wij gaan gewoon door en door en door….

 

En zo belanden we dan in Radhun waar we een “Lost Place’ bezochten.  Was lang geleden dat de baasjes nog eens op zo'n spooky avontuur waren.

Dit keer was het iets met een indrukwekkende schoorsteen. Verder staat er niet veel meer van recht. 

Blijkt dat het een “oude melkerij” is geweest. Deze voormalige zuivelfabriek is al zo’n 40 jaar niet meer in gebruik en al die tijd dus niet meer onderhouden en in verval geraakt.

 

                                

                                

Jaja, ook hier in dit stukje van de wereld vinden we nog echte leuke en spooky “Lost Places”.  👻

 

En zo komt er weer een einde aan een dagje vol leut en veel verschillende dingen.

Nu zijn we moe en gaan we slapen, yep, we hebben net nog ons laatste rondje gelopen, dus…. Oogjes dicht en snaveltjes toe.

 

En wij zeggen weer : tot het volgende avontuur….

 

Lemmy & Wodan.