21 oktober
We zijn hier weer, das nu wel behoorlijk snel hè. Maar de
baasjes wilden nog wel een paar dingen doen en vermits we zondag hier vertrekken,
moest het nu nog gebeuren. Ze zijn bijna in hun opzet geslaagd.
Datgene wat hier vlakbij ligt, hebben ze niet meer
gedaan, maar dat is voor de volgende dag, voor zaterdag dus.
Tja, het was al aardedonker toen we terug op de camping
aankwamen, het was dan ook al 19.30 en wij moesten nog eten.
Maar allé, ’t is goed gekomen.
En wat we weer allemaal gedaan hebben, heel veel dingen
en heel gevarieerd. Maar zoals altijd
gaan we jullie alles vertellen.
Deze regio is bij vogelaars ook bekend om de trek van de kraanvogels en in deze tijd van het jaar verzamelen ze om dan te vertrekken. En dat verzamelen, daar hebben we van genoten.
Wij mochten daar niet uit de auto want anders zouden wij die grote vogels misschien wel wegjagen. En dat risico wilden de baasjes niet nemen.
En toen ging het naar Blievendsdorf waar we het 1e
monument van de dodenmars zouden gaan bezoeken. Yep, we hebben een deel van het
traject bezocht, met de auto, niet zoals die arme uitgemergelde
krijgsgevangenen die de tocht te voet moesten doen. Maar ter ere van hen, toch op deze manier een
beetje mee geleefd met de ellende en de angst van deze mensen, ter ere van de
6.000 doden die tijdens de tocht te betreuren vielen.
Hier stond ook een gedenkzuil voor de gesneuvelden uit de
1e Wereldoorlog.
Daarna ging het naar het Concentratiekamp van Neustadt-Glewe
Van september 1944 tot mei 1945 was dit 1 van de 40
satellietkampen van het Nazi-vrouwenkamp Ravensbrück. Méér dan 4.000 meisjes en
vrouwen (waaronder verscheidene Nederlandse en Belgische) werden hier gevangen
gehouden.
Leden van de Duitse Air-Force evenals burgers en de SS,
vernederden en mishandelden hun, dwongen hun te werken als dwangarbeidsters
voor de wapenindustrie en het vervaardigen van vliegtuigonderdelen voor het
nabijgelegen vliegveld.
Op 2 mei 1945 werden de nog in leven zijnde vrouwen
bevrijdt door Amerikaanse en Sovjet soldaten. Ze worden geconfronteerd met
schrijnende verhalen en beelden die het oogvlies brandmerken, beelden die ze
nooit zullen vergeten.
Hier wordt de plaats waar een barak stond nog steeds
gemarkeerd door op 1 hoek een ijzeren hoek te plaatsen met telkens een
tekstbord. Eveneens wordt de plaats waar de barakken stonden niet gemaaid.
De tekstborden hakken er in.
Het monument dat er staat, spreekt boekdelen, je krijgt er kippenvel van.
Daarna ging het naar de begraafplaats van Neustadt-Glewe
In 1946 werd een massagraf met 46 slachtoffers ontdekt
bij het concentratiekamp Neustadt-Glewe. Deze werden overgebracht naar de
begraafplaats van Neustadt-Glewe, waar in 1947 dit monument werd geplaatst.
Op het kerkhof bevinden zich nog 2 gedenkplaatsen.
Deze is voor 20 gesneuvelden.
En dan nog dit ereveld voor gevallen Duitse soldaten.
En dan is het tijd voor wat anders, alhoewel oorlog en
vrede hier heel dichtbij mekaar liggen.
We bezochten Slot Ludwigslust, een barokkasteel gebouwd vanaf
1772 en het was klaar in 1776. Het is gebouwd als jachthuis voor de hertogen
van Mecklenburg, maar werd ook gebruikt voor politieke doeleinden, dit vooral in
de gouden kamer van het kasteel . Het slot ligt vlak dan ook vlak bij Schwerin,
de hoofdstad van het hertogdom, nu de Deelstaat Mecklenburg-Voorpommeren
genaamd.. Het kleine Versailles zoals het ook genoemd wordt, beschikt over een
prachtig park met mooie watervallen.
Voor het kasteel een standbeeld van de Hertog, later
GrootHertog Frederik Frans I van Mecklenburg-Schwerin.f
Het standbeeld werd opgericht als herinnering aan de 50e verjaardag van het verslagen van Napoleon.
De prachtige waterval, Cascade genoemd, werd in 1760 in
hout vervaardigd in de vorm van een waterval met 3 obelisken.
In 1780 werd het herbouwd met blokken graniet en groepen zandstenen figuren. Die in het midden stellen de goden van de rivieren Stör en Rögnitz voor.
In het park staat ook een standbeeld van Johannes
Matthias Sperger, een Boheems componist en musicus die een tijdlang in dienst
was van Hertog Frederik II, de Goedige en van GrootHertog Frederik Frans I.
Aan de overkant is ook nog een kerk. Deze werd gebouwd in
opdracht van Hertog Frederik I. In 1865 werd met de bouw gestart en in 1870 was
ze eindelijk klaar.
Rondom het slotplein / park, staan nog tal van prachtig
gerenoveerde huisjes uit de 18e en 19e eeuw, een heel pittoresk
geheel.
En daar middenin : De begraafplaats van Concentratiekamp Wöbbelin. Een beetje irreëel, maar inderdaad, in het park van Slot Ludwigslust zijn destijds 200 gevangenen uit het concentratiekamp Wöbbelin begraven in naamloze graven.
Centraal staat er ook een zandstenen herdenkingsmonument ter nagedachtenis van de slachtoffers van Wöbblin, maar tevens als eerbetoon aan de troepen die het kamp verlosten van hun wrede bewakers en de overlevenden zo de vrijheid schonken.
Eigenlijk toch een mooie plaats om die arme stakkers te gedenken, maar wat een contrast, de vermoorde krijgsgevangenen begraven in een park vol weelde.
In Ludwigslust is op de burger begraafplaats ook een Ehrefriedhof.
De inkompoort is een heuse Karnak, een monumentale tempel
die lijkt weg gekaapt uit het rijk van de Farao’s. Ook dit is het werk van GrootHertog Frederik
Frans I.
Op de begraafplaats zagen we nog heel erg oude zerken,
terwijl de oude graven in onze landen vaak worden weggehaald om plaats te maken
voor nieuwe graven, lijkt dat in deze Oostblok-regio helemaal niet te gebeuren.
Maar waar we voor gingen was het gewone graf van een soldaat.
En zeer zeker ook het ereveld voor gesneuvelden uit beide Wereldoorlogen. Het immens grote houten kruis was indrukwekkend, toch gaf het de indruk dat het een beetje verwaarloosd werd.
In Grabow bezochten we een Sovjet begraafplaats. Al deze
Sovjet soldaten sneuvelden in mei 1945.
En ook hier zagen we weer een paar heel oude zerken,
bijna onleesbaar geworden, slachtoffers van de tand des tijds, maar toch zijn
ze er nog.
En dan weer even iets heel anders. In Kremmin kwamen we
langs een lost place waar een cache lag. Wat hier vroeger was? Gewoon een privé
huis? Geen idee, we hebben er geen info over gevonden. Maar goed, heel deze streek lijkt wel
vergeven van de “Lost Places”. Steeds meer dorpen komen leeg te staan omdat nog
steeds veel mensen, vooral vrouwen, naar het westen trekken. De werkgelegenheid
is hier minimaal, enkel in de grote steden is nog werkgelegenheid genoeg. En zo
komt er steeds meer leegstand. Jammer, want het is hier best mooi.
En dan op naar Pritzwalk.
Tja, Bismarcktorens, ze werden op veel plaatsen gebouwd ter ere van de
voormalige kanselier Otto von Bismarck.
En zo'n monument werd in 1905 ook opgericht in Pritzwalk.
Het is een 18 meter hoge neogotische toren met een massief stenen voet. En die
indrukwekkende toren gingen we uiteraard bezoeken.
Tegenwoordig doet de toren dienst als uitkijkpunt, jammer
genoeg was hij gesloten en konden we niet van het uitzicht genieten.
En toen Wittstock waar we naar nog een Sovjet
Oorlogsbegraafplaats gingen. Hier rusten 142 Sovjet soldaten en officieren die
tussen april en mei 1945 bij gevechten om Wittstock/Dosse zijn gesneuveld of na
de oorlog aan hun verwondingen zijn bezweken.
Met daar vlakbij deze pitoreske kapel.
En dan nog even de andere monumenten van de dodenmars
vanuit concentratiekampen Ravensbrück en Sachsenhausen, die we bezochten.
Blievendorf, foto bovenaan de blog.
Putlitz
Massow
Deze in Grabow-Below
Dit monument midden in het bos omdat hier ter plekke
honderden gevangenen werden gedood.
Wittstock
En zo kwam er een einde aan deze dag. Moe, maar voldaan.
Een dag waarop we mooie en treurige dingen zagen, maar
vooral een dag om nooit te vergeten.
We kropen al heel vroeg in ons bedje want ook wij waren
moe. Jaja, alles in de gaten houden, alles bekijken, vaak even er uit om te
rennen en gek te doen. Alleen op de
ingetogen plaatsen mochten we niet mee. Daar staat overal dat honden niet zijn
toegelaten.
En wij maar opperen dat wij geen honden zijn maar boxers,
maar dat hielp schijnbaar niet.
Maar baasjes zorgen er natuurlijk wel voor dat wij
voldoende kunnen genieten.
-------------------------------------------------------
Zaterdag 22 oktober
Zoals we al vertelden hadden we gisteren niet alles
gedaan gekregen. Allé, eigenlijk was het niet zo veel meer, nog wat caches,
maar dat was niet zo belangrijk.
Slechts 1 ding wilden de baasjes nog absoluut doen en dat
was de begraafplaats hier in Parchim zelf.
Nu horen we jullie denken, waarom dan? Maar dat kunnen
jullie waarschijnlijk al raden.
Op het Neuer Friedhof van Parchim is een ereveld met oorlogsgraven
van 161 Duitsers (waarvan 126 die in april en mei 1945 sneuvelden), 99 Sovjets,
9 Polen, 1 Slowaak en 1 Hongaar.
Er staat ook een monument waarmee de Joodse begraafplaats wordt herdacht, die is verwoest geworden door de Nazi’s. Onderaan het monument zijn de stukken van de verwoeste grafstenen verwerkt.
Na daar vlak in de buurt nog snel 2 caches mee gepikt te
hebben, gingen de baasjes nog wat boodschappen doen, de auto voltanken zodat we
morgen met een gerust hart naar Sommersdorf kunnen rijden. Anders panikeert het
bazinneke weer, al is het niet zo heel ver rijden als destijds, maar ja het is
toch weer een stukske hè.
En toen zijn we nog snel even langs de carwash gereden
zodat Katje weer helemaal straalt in zijn diamantwitte kleurtje.
En toen weer naar de camping waar de baasjes eerst lekker
gegeten hebben en daarna de zijkant en de regenflap al hebben afgebroken. De
haringen (geen verse haringen hè, maar tentharingen natuurlijk), de rafters
zijn al opgeborgen, dus morgen kunnen ze op tijd en stond op pad. Tenminste,
dat hopen ze wel.
Dit is dus onze laatste avonturenblog vanuit Parchim.
Wij zeggen, tot de volgende in Sommersdorf.
Avonturiers,
Lemmy & Wodan, beiden Meerpaaltjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten