4 november : het eiland Rügen

Vandaag zou het er dan eindelijk van komen. Rügen, de eilandengroep met de prachtige natuur, het meest Noord-Oostelijk gelegen deel van Duitsland en van de voormalige DDR.

Rügen, het was een beetje dubbel op bij de baasjes, ze hadden eerst gedacht om hier ook te komen kamperen, maar door bepaalde dingen hadden ze hun twijfels en besloten ze dat ze hier, vanop onze locatie in Sommersdorf wel best 1 of meerdere daguitstapjes konden maken naar het eiland. En dan konden ze alsnog besluiten om hier te komen kamperen.

Nou, dat gaat hem dus niet worden.

Rügen was mooi, duur en zelfs nu nog behoorlijk druk. Maar ondanks alles toch wel een geslaagd dagje.

 

Nu zijn jullie vast benieuwd over het hoe en het waarom, awel, dat gaan wij jullie nu eens vertellen se.  Enne, voor jullie ligt dat misschien anders, maar wij zijn wij hè. 😊

 

 

Waarom de baasjes besloten om juist vandaag naar Rügen te gaan? Awel, jullie weten vast van baasje zijn sociofobie af en ze hadden al gehoord dat Rügen behoorlijk druk en ontzettend toeristisch is.

Maar, dachten ze, op een dag als vandaag, veel wind, regen, een grauwe en gure herfstdag zal daar vast bijna niemand zijn.

 

                                      

Dat het ook op Rügen een natte dag was, werd meteen duidelijk wanneer we op de 2.830 meter lange Rügen brug naar het eiland reden. Yes Rügen, here we come.

 

De huisjes die we onderweg zagen waren mooi en pittoresk. Dat beloofd dan toch wel wat positiefs.

 

Maar dan, even verder.......... een rustig dagje? Nou ja, dat was dan meteen de 1^e tegenvaller. Er liep nog behoorlijk wat volk rond. En dat bleek op de meeste plaatsen zo te zijn, zeker gezien het toch wel barre weer.

 

Ons 1^e doel was Seebrücke Binz aan de Oostzee.

De pier met een lengte van 370 meter is de op 1 na langste van Rügen. De hele pier heeft een breedte van 3 meter. Op het einde kunnen nog steeds plezierbootjes aanmeren. De oorspronkelijke pier op deze plaats was een 560 meter lang, eveneens een houten constructie, destijds bedoeld om ook grotere schepen te laten aanmeren. Op die manier bleef de passagiers overstappen op kleinere bootjes bespaard, ook het overhevelen van bagage was niet meer nodig.

En natuurlijk was er hier op die pier ook nog een geocache verstopt. Eentje met heeeeellll veel favoriete punten, dus de moeite waard. En dat was dan meteen een reden waarom ze hier naartoe kwamen.

 

De kortst bij gelegen parking (die ons uiteindelijk 5 € koste voor nog géén 2 uur) was toch nog een eindje stappen, over de winkelboulevard heen waar je niet meteen over de koppen moest lopen, maar toch rond de mensen heen moest slalommen. Een pak mensen met honden en dat vond vooral de Wodan niet leuk.  Ook op de pier en het strand liepen de honden met baasjes druk te zijn. Kinderen joegen achter een gewonde zeemeeuw en de ouders vonden dat leuk en namen er nog foto’s van. 

Daar werden wij, noch de baasjes blij van.

Desalniettemin hebben we genoten van het uitzicht op de pier, het strand en de mooie Oostzee. En de baasjes hebben hun cache gevonden. Maar het stiekem loggen op zo’n drukke locatie was ook niet wat je noemt simpel.

 

 

Vandaar ging het naar een ander stukje van de Oostzee, niet zo heel ver van Binz vandaag. Daar waar de restanten van Hitler’s Prora-Project, ook wel Hitlers Kolos van Prora genoemd nog te zien is.

 

Wat dit betekend? Dat zullen we ook eens uitleggen se, want we worden op de hoogte gehouden.

Begin jaren dertig begon Adolf Hitler met de bouw van een gigantisch vakantieparadijs in het plaatsje Prora op het eiland Rügen dus. Allemaal identieke blokken over een lengte van 4,5 km.

Het is één van de projecten van de nationaalsocialistische organisatie “Kraft durch Freude” of vrij vertaald : Kracht door vreugde en plezier. KdF was een onderdeel van het DAF (Deutsche Arbeitsfront), de nationale arbeidsorganisatie.  Alle Duitse arbeiders waren hier automatisch lid van, waardoor het ledental in 1936, zo’n 30 miljoen Duitsers bedroeg. De organisatie werd opgezet zodat arbeiders hun vrije tijd konden vullen op een door Nazi-Duitsland gereguleerde manier.

Tijdens de 2e Wereldoorlog zorgde het KdF namelijk voor ontspanning voor soldaten en ziekenhuizen voor de gewonden. Er was officieel nooit sprake van een paramilitaire organisatie, toch waren alle activiteiten verplicht voor alle arbeiders én gingen spionnen mee op vakantie om eventuele tegenstanders van het regime op te speuren.

 

 

KdF diende een aantal doelen:

1      - het naziregime probeerde met KdF de ruimte voor kritische gedachten zo veel mogelijk in te perken, dit door de arbeiders tevreden te houden met het aanbieden van vakanties en cruises die normaal alleen voor de rijken betaalbaar waren.

2      - de organisatie probeerde ook om, voor zoveel mogelijk mensen een auto beschikbaar te stellen. Daarom werd de Volkswagen geproduceerd, deze zou later uitgroeien tot een merk van wereldformaat.                                             Het bleek echter een dode mus te zijn want de meeste mensen kregen, ondanks hun betalingen, de auto niet. De auto’s werden namelijk gebruikt door nazi-officieren en het reeds ontvangen geld voor de wapenindustrie.

Het KdF leunde sterk op het idee dat, voldoende ontspanning zorgt voor een hogere productiviteit en flexibiliteit van werknemers. Kraft durch Freude diende echter vooral de doelen van het naziregime door het leven van arbeiders sterk te reguleren.

 

Het imposante gebouw waarin zo’n 20.000 mensen tegelijk vakantie zou kunnen nemen, komt echter nooit helemaal af.

Investeerders hebben nu besloten het project voort te zetten en het vakantieparadijs van het naziregime alsnog af te maken, dit tot onvrede van veel Duitsers. Zij zijn de herinnering aan het nazi-tijdperk liever kwijt dan rijk.

Van hieruit maakten we nog een mooie wandeling lang de kustlijn van de Oostzee.  Hier waren veel wandelaars op de paden langs de kust, maar op het strand zelf was het rustig.

Hier vlakbij hadden we ook nog een ouwe bunker die ook deel uitmaakte van het Prora-project. Jammer genoeg niet toegankelijk en overgroeid, al is het nog zichtbaar dat het een kolossaal grote bunker moet geweest zijn.

Een heel eind verderop stond een mooi standbeeld, een ode aan "De Atleet". Dit stond boven op de uitlopers van de bunker.  Op de achtergrond van foto 1 zie je een gerestaureerd deel van de Prora-gebouwen.

Daar vlakbij lag ook weer een mooie geocache met heeeeeel veel favoriete punten, en terecht.

Dit was zeker de moeite waard, tenminste voor ons.  Ook hier was het weer betalend parkeren, en waren we alleen voor een kleine wandeling van een uurtje 3 € kwijt.  En de parking was een zandvlakte, grauw met gelukkig nog wel een vuilnisbak.

 

 

Daarna zou het naar de Koningsstoel gaan, een prachtig uitzichtpunt, de krijtrotsen in het Jasmund Park.

Maar hier zijn we nooit geraakt.  Op de parking bleek dat die ook betalend was, OK, dat begrijpen we best, parkings en toeristische streken of steden, maar de parking lag op zo’n 2,5 km wandelen naar de Koningsstoel. Dat betekend dat je toch al even onderweg bent, een snelle rekensom maakte dat we al snel 10 € aan paarkeergeld kwijt zouden zijn. Daarbij vragen ze voor een bezoekje aan dat mooie natuurfenomeen nog inkom. 12 € per persoon. Deeeuuuhhhhh, een eenvoudig rekensommetje maakt ons duidelijk dat we dan al snel kort bij de 35 € komen, dit deed de baasjes behoorlijk twijfelen of ze wel zouden gaan. De doorslag van het niet gaan kijken naar die prachtige natuur kwam er doordat de parking ook al vol stond, yep, zelfs nu in november met wind en regen. Dat ook hier weer een boel honden liepen, vaak los en niet allemaal even sociaal.  Nee, dit ging hem dus echt niet worden.
Jammer, maar het is niet anders.

Dat niets op de wereld gratis is buiten de zon, de wind, de regen, dat weten we wel, maar er is een verschil tussen prijzen en prijzen en de baasjes hebben geen ezeltje dat geld kakt.

 

 

Daarom besloten we maar om het eiland Rügen vaarwel te zeggen. Voor ons : tot nooit meer. Maar dat is voor anderen misschien anders  Alles is hier zoo duur, zo toeristisch. Ook op campings vragen ze, ongelooflijk maar waar tot 50 € per nacht. Niet voor ons dus, echt niet.

 

En zo gingen dan maar weer de brug op naar het vasteland.

En zo kwamen we aan de ruïnes van het  Schloß Dwasieden / Stassnitz, welke we dachten dat die niet vrij bezocht konden worden. Later hoorden we van wel, dus misschien komen we hier toch nog eens terug, al is het een heel eind rijden vanop de camping.

Maar daar vlakbij, aan de rand van het voormalige kasteeldomein, verscholen in een prachtig bos, lag een soldatenkerkhof.

 

 Op 6 maart 1945, laat in de avond, de meeste inwoners slapen of gaan naar bed als het luchtalarm, het gevreesde signaal klinkt, niet voor de eerste keer.

De haven is gevuld met marine- en vluchtelingenschepen. De treinwagons stonden vol mensen, vluchtelingen.

Als kort na het luchtalarm de "kerstbomen" (verlichting voor doelmarkering) worden opgezet, weet iedereen: "Deze keer is het voor ons". De Britse gevechtsvliegtuigen openen de aanval met mitrailleurvuur, bommenwerpers werpen hun lading op Sassnitz, haven en schepen.

De inwoners van Sassnitz zoeken beschutting in de kelders, in de nabijgelegen krijtgroeven of in het bos, de vluchtelingen echter zijn overgeleverd aan de aanval.

Na 30 minuten is het allemaal voorbij.

 

Dit Ehrefriedhof waar velen van de slachtoffers van deze aanval, althans de soldaten, begraven liggen is bekend als de bosbegraafplaats in het Dwasiedenwald en nog steeds het vaste decor voor verschillende herdenkingen.

De andere liggen begraven op het plaatselijke kerkhof.

 

 Hier in dit bos was het mooi en rustig wandelen.

 

Vandaar rijden we met een ommetje weer naar de camping. Het ommetje brengt ons naar Krichdorf, naar een gezamenlijk graf van Duitse Kind-soldaten.

Aan het eind van de 2e Wereldoorlog werden steeds jongere jongens ingeschakeld om Duitsland te verdedigen. Op 26 april 1945 kwamen 23 van hen, in de leeftijd van 14 tot 19 jaar, om het leven.

Onder het motto “Wij winnen nog de oorlog” werden steeds meer jongeren gewonnen voor de strijd. Zo ook deze groep die een opleiding kreeg. Toen opeens het hele bos daverde. De Panzerfaust waar de jongens uitleg over kregen ontplofte, ze lieten allen het leven.

 

Zo aangrijpend om al die kinderengraven daar te zien liggen.

Jonge soldaatjes, kinderen, opgejut voor het doel want terwijl zij stierven waren veel SS-ers en andere hoge legerleiding hun biezen al aan het pakken. Zij vluchten om vervolging te voorkomen terwijl de kinderen stierven. Vraag je je af of de kinderen ingezet zijn als afleidingsmaneuver om hun hagje te redden?

Het blijft een feit dat het kinderen waren. Dat ouders, broers en zussen achterbleven in verdriet en leegte. No matter what, het zijn en blijven jonge levens die niet hadden mogen sterven, die nog een heel leven voor de boeg hadden.

Hier op de begraafplaats stond ook deze mooie kapel.

 

 

De verdere terugtocht naar de camping verliep in stilte, de emoties van deze dag waren ook groot.

Desalniettemin konden we ook nu weer genieten van een prachtige zonsondergang, al was het van in de auto.

 

Op de camping kregen we nog lekker te eten, nog even uitbuiken en dan nog snel even een laatste rondje lopen voor we onze oogjes weer dicht deden.

 

Vandaag zijn we dan alweer de 5^e november. En na een zwaar en emotioneel dagje is het altijd een dagje rust en quality-time. Zo ook vandaag.

Ondertussen worden er verdere plannen gesmeed, maar vooral ook geslapen en gewandeld hier aan het meer. Weg geblazen worden door de wind en luisteren naar het rollen van het water op het strandje.

De weerspiegelingen van de zon op het water en de vissers die in hun bootjes op het water schommelen.

Ow ja, en de kampeerders naast ons zijn vertrokken. Het waren mensen uit Maagdenburg nabij Berlijn.

En wij kregen een grote zak met snoepjes en bazinneke kreeg bloemen.  Lief hè.

Hopelijk zijn jullie er ook weer bij voor de volgende avonturen.

Groetjes,

Lemmy en Wodan.