Dag 19 & dag 20 → 23 & 24 juni : en opeens….

 

En opeens kan alles veranderen.

Schrijven wij gisteren onze blog al, zet bazinneke hem online, en toen opeens werd er beslist dat we toch nog maar wat boodschappen gingen doen. Vandaag is het hier een feestdag, dus is alles dicht.

 

Dus wij de auto in en weg wezen, naar de winkel, maar eerst en vooral gas gaan halen want als er koude nachten moesten komen, moeten wij natuurlijk wel warm liggen.

 

Onderweg heeft bazinneke nog een paar geocaches opgepikt en zo kwamen we ook weer aan een monument.

Dit was ook weer in Wiltz, een monument ter ere van alle gesneuvelden.

 

 

En dan vandaag, den 23^e juni dus.  De dag begint weer rustig. Bazinneke heeft afgewassen en er staat een broodje te bakken. Bazeke is bezig met het oplossen van problemen met de wandelGPS van bazinneke. Nou ja, dat ding is natuurlijk al heel oud en heeft al veel meegemaakt. Maar ze kan hem vasthouden. Die van bazeke is te groot en met haar krakemikkige reuma-handjes kan ze die niet vasthouden. 

Enfin, daar gaat dan een groot deel van de dag aan verloren, of allé, eigenlijk is dat heel nuttig, want als haar wandel GPS het goed doet, dan kunnen wij ook nergens meer verloren lopen. En geloof me, bazinneke zonder GPS? Das een complete ramp. Denk dat die bij ons op het dorp nog verloren kan lopen. 

Maar ja, ze gaat dan toch met ons de hort op.

Wij hebben er dus ook weer een rustig slaapdagje van gemaakt, met enkel wat spelen hier op het uitlaatveldje en een wandelingetje hier boven aan het dorp, in de mooie natuur. Maar das natuurlijk niet zo ver, en dat rondje kennen we al op ons duimpje.

We vinden met dat er zo’n rustdagje, of een paar van zo’n dagjes echt niks mis is. We genieten daar ook volop van hoor.

 

Er zijn hier ook weer een paar blaf-hondjes aangekomen. Zure, norse baasjes en als de hondjes blaffen, blaffen ze rustig mee.

Wij willen dan ook lustig mee doen, maar dat mag niet van de baasjes. Zo stom hè.

Dus blijven wij maar heel braafjes liggen en gaan we af en toe synchroon slapen.

 

Gisteren op tijd de caravan in want het was weer vreselijk slecht weer. Regen, onweer, donder en bliksem. Het deed vannacht weer lelijk, al was het wel op een redelijk uur gedaan zodat we toch nog een beetje konden slapen. Eeeuuuhh zeggen wij wij? Nee hoor, de baasjes, want die zijn er nooit gerust in, normaal maakt het (vooral het baasje) niks uit, maar omdat deze camping al een paar keer verandert was in de Our zelf, vinden ze het toch maar een beetje beangstigend. 

En wij? Nou wat dachten jullie? Wij slapen daar gewoon doorheen, niks kan ons deren. Ikke en de Wo, wij liggen zalig te slapen en te snurken en maken er niks uit.

 

Maar na deze nacht kwam er deze ochtend, vandaag de 24^e alweer, het gaat snel en stilletjes aan komt ook hier het einde in zicht. Nog net iets meer dan 2 weken zijn we hier, ppffff, voor ons mag dit blijven duren hoor.

 

Maar uiteindelijk werd het dan toch weer ochtend en we zitten nog steeds droog. De baasjes deden het wel weer rustig aan, echt vakantie houden de laatste weken zeggen ze.

Maar dat betekend ook niet dat ze helemaal niks doen. Nee hoor, gelukkig maar.

Ondanks de buien die er de ganse dag gevallen zijn en de donder die af en toe in de verte bleef rommelen zijn de baasjes met ons vertrokken.

 

Een geocache rondje, allé, rondje, het waren allemaal afzonderlijke caches die we bezochten. De bedoeling was om vooral leuke dingen te vinden.  En moeilijker 'Doe-caches' waar de baasjes met vereende krachten aan het logrolletje moesten geraken, en wij wijselijk heel stilletjes toe keken.

Maar er waren er dan ook wel een paar bij speciaal voor ons, enkele waar wij lekker de pootjes konden strekken en rennen, helemaal vrij.

 

Het werd dus een dagje met van alles wat, maar oh zo leuk.

 

Nu zijn we ondertussen weer op de camping en zo meteen als de blog online staat, gaat bazinneke met ons nog een klein rondje lopen. En dan is het weer slaap zacht en misschien tot morgen met weer een avontuur, groot of klein.

 

Groetjes,

Lemmy & Wodan.

Dag 15 tot dag 18 → 19 juni 2022 tot 22 juni : luilekkerleven en zwemmen.

Hoi iedereen, we hebben even niks van ons laten horen, maar dat komt vooral omdat we niet veel hebben gedaan. Buiten genieten natuurlijk.

 

Oh nee, we hebben natuurlijk niet de ganse dag geslapen, we hebben gespeeld op het uitlaatveldje. We hebben ook het kleine rondje hier vlak bij de camping een paar keer gelopen.

 

Het is momenteel vrij rustig op de camping, dus besloten de baasjes om lekker op de camping te blijven en hier van alles en nog wat met ons te oefenen. Tja, das natuurlijk niet zo avontuurlijk, maar wel heel leuk want we zijn samen.

 

 

Dus zoals ik al vertelde, het uitlaatveldje en het rondje dat hier aan de andere kant van de camping loopt, dat kennen we ondertussen uit ons hoofd.

 

Maar het voornaamste wat wij ook gedaan hebben is… heel erg leuk.

Benieuwd????

Awel, wij hebben heel vaak in het water van de Our gezeten. Dat is hier op onze plaats niet zo heel diep, en we kunnen er makkelijk in, maar even verderop wordt het een stuk dieper. En daar kunnen we dus niet staan. En wat dachten jullie. Jaja, wij zijn aan het leren zwemmen.

Eeeuuhhh, die jonge wittekop, die heeft het schijnbaar al snel onder de knie, die zwemt er al duchtig op los. Komt ie aan de kant wil hij er terug in, maar dat durft hij nog niet als ’t baasje hem niet vast heeft.

 

 

En ik? Tja, ik ben niet zo zeker als ik geen grond onder mijn pootjes heb. Ik ben soms een beetje een angsthaasje. Maar uiteindelijk heb ik toch ook een paar keer een stukje gezwommen. Ok, ik geef het toe, het is niet echt zwemmen, maar gewoon wat plonsen en rondslaan, maar ik kom wel aan de kant. En baasje staat altijd aan de ene kant en bazinneke aan de andere kant, dus er kan eigenlijk niet veel gebeuren.  Maar ik leer het wel, echt wel. Baasjes zeggen dat dat zwemmen heel erg goed is voor mijn pootjes.

 

 

Nu ja, we zien het allemaal wel. Vanaf morgen beginnen we vast weer aan nieuwe avonturen want dan wordt het toch weer drukker op de camping want in Luxemburg is het morgen een feestdag. Iets met de Koning en verjaren of zo.

 

Ow ja, en dat doet me er ook weer aan denken. Onze Wodan was gisteren ook jarig, hij mocht al zijn 1-jarig bestaan op ons aardklootje vieren. Wat gaat dat snel hè. Maar dat was wel leuk. Baasjes hebben voor hem gezongen van Happy Birthday. En er was veel lekkers en daar mocht ik natuurlijk ook van meegenieten.

 

Allé, de Wo 1 jaar, ik hoop maar dat hij nu een beetje volwassen en kalmer wordt want ik heb nogal wat mee te maken met hem hoor. Hij wil altijd spelen en gek doen, soms maakt hij mij daar zelfs voor wakker.

Nu moet ik eerlijk toegeven dat, als de Wo eens slaapt, ik hem ook wel eens uitdaag hoor. Das dan van hetzelfde laken een broek hè.

 

Ik vind het nog steeds geweldig om die kleine wittekop als jonge broer te hebben, maar ik verlang dus ook wel eens naar een beetje rust om mijnen ouwen dag. Allé, oud, ik ben er 7 hè, dus da begint al.

 

Dus ja, ook hier op de camping zijn we dikke maatjes en genieten we samen met de baasjes met volle teugen. Of we nu op de camping blijven of op pad gaan. Het is allemaal leuk.

 

Zo, nu zijn jullie weer een beetje bij met de laatste nieuwtjes.

 

Tot het volgende avontuur maar weer, zeggen we dan.

 

Groetjes,

Lemmy & Wodan.

Dag 14 → 18 juni 2022 : Tränenlay en Duitse oorlogsgraven

 Vanmorgen verliep als alle dagen, opstaan, douchen, naar het uitlaatveldje, eten nog wat rusten…..

 

En meestal vertrekken we dan al vrij snel met de auto, maar vandaag was dat niet het geval. Raar, maar ik hoorde baasjes zeggen dat ze best wel moe waren van al dit ritjes, en dat wij ook moe zijn en rust nodig hebben. Maar dan was er het feit dat het vandaag nog bloedheet zou worden en wij niet zo van de warmte houden.

 

Dus maakten de baasjes maar snel een nieuwe planning op, en voor het echt bloedheet werd zaten we in de auto voor een frisse rit van  zo’n 200 km. waarbij we toch weer behoorlijk veel gezien hebben.

 

 

Zo gingen we eerst naar Ouren waar we  naar de 5 stenen voor Europa gingen kijken.

 

 

Vandaar ging het richting Duitsland waar we ook even wilden gaan kijken naar de andere kant van de medaille. Oorlog en vrede, ruzie, het heeft altijd 2 verhalen, 2 kanten, 2 gezichten. Maar evenzeer ook langs beide kanten pijn, verlies, verdriet.

Zo reden we eerst naar Groβkampenberg waar nog een zeer goed bewaard gebleven tankversperring, de zogenaamde Dragonteeth, te zien waren.

 

Naast de Dragonteeht’s zagen we ook nog dit sobere kruis staan.

 

 

Van daaruit hadden we ook een heel mooi zicht. Jammer dat het zo warm was, anders hadden we daar ook even kunnen gaan wandelen.

 

 

Vandaar ging het naar Prüm waar we wat bunkers wilden gaan bezichtigen, maar dat viel een beetje tegen. Het bleek dat het, zoals ze eigenlijk al vermoed hadden, een veel te grote wandeling zou zijn, met deze hitte dan te verstaan. Maar ze wilden het toch proberen, niet dus.

Ik hoorde hun wel zeggen dat ze dit later nog wel eens zouden overdoen. Het is niet anders, geen bunkers dus, maar de Eifel staat nu ook op hun “To Do” lijstje.

 

Toen we daar vertrokken, reden we langs een oud, verlaten en vervallen Amerikaans kamp. We veronderstellen dat deze toren nog een overblijfsel is uit de koude oorlog, maar zeker weten we het niet. Het was in ieder geval een heel imponerende toren.

 

In de buurt van Schlausenbach kwamen we dit “Kettenkreuz” tegen. Te mooi om niet te stoppen. En jaja, er lag een geocache, dus dubbele reden.

 

 

De rit ging verder naar Eschfeld waar er weer een cache te rapen viel, maar ook een zogenaamde “Bunkerdecke”.

Dit monument werd als kruisweg opgericht in 1992 door de Pastoor van de parochie. De betonnen muur was het plafond van een Westwall-liniebunker die gebouwd werd in 1938.  Toen de bunker in 1944 door de Franse bezetting werd opgeblazen, kwam het dak verticaal te staan.

 

 

 

In Daleiden hebben we 2 vlak bij elkaar liggende, heel indrukwekkende plaatsen bezocht.

Eerst deze herdenking ter ere van de inwoners die hun leven hebben gegeven in de 1^e en de 2^e Wereldoorlog. Ook zij waren iemand kinderen, iemands ouders, iemands broer.

 

En daar een 20 meter verder lag dan de prachtige Duitse begraafplaats.

 

 

 

Hier rusten 3038 Duitse soldaten uit de 2^e Wereldoorlog. Een mooiere rustplaats kan niemand zich inbeelden.

 

 

Er lag ook een kameradengraf, voor altijd verenigd.

 

 

Nog een foto van de andere kant uit gezien.

 

 

Ook in Schwarzenbruch werd een “Ehrenfriedhof” bezocht.

Op deze begraafplaats rusten 88 gesneuvelde Duitse soldaten, 12 van hen konden niet geïdentificeerd worden. Hoewel veel kleiner, is deze ook prachtig gelegen.

 

 

En toen ging het weer richting camping, maar onderweg nog even gestopt om een stukje fabelachtige natuur te bewonderen. Dit wordt de “Tränenlay” genoemd. Het lijkt ook echt of de grot tranen laat.

 

 

Dit zou dan een mooi afsluiter worden van een broeiend hete dag waarop wij vooral liggen slapen hebben in de auto, lekker fris.

Af en toe er even uit, even de pootjes strekken, maar we hadden niet echt zin om te rennen of te spelen. De auto uit, even plassen, wat drinken en dan weer de auto in, dat vonden wij al lang OK.

 

Eenmaal op de camping zijn we weer even het water in gegaan, heel even hebben we nog gespeeld samen, maar dat was genoeg.

De buikjes rond eten en weer slapen. Morgen zou het iets frisser worden. Hopelijk is dat ook zo, dan zouden we rustig op de camping blijven.

We zijn benieuwd.

Voorlopig lekker slapen, op de vloer van de caravan is het fris, onze kopjes dicht bij elkaar als een echt “Duo Penotti”

 

Groetjes,

 

Lemmy en Wodan.